tag:blogger.com,1999:blog-85010564519036384392024-03-12T16:06:55.389-07:00जाग नेपालNareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.comBlogger85125tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-59384855473930715022022-10-17T06:07:00.004-07:002022-10-17T06:07:18.216-07:00 मोटाउने मेरो रहर<p>नरेश खपाङ्गीमगर</p><p>सानोमा घरमा दुहुना नटुटे पनि ज्यान कहिल्यै लागेन । सधैँको सुकेनास लागेजस्तो । पिलन्धरे र फुकिढल । ६ र ७ वर्षको उमेरमा वर्षेनी घाउखटिराले ५÷६ महिना ढलाएपछि बाँच्नु नै ठूलो कुरा भयो बाउआमाका लागि । खाइलाग्दो ज्यान भएन भन्ने चिन्ता त धेरै टाढाको कुरा । </p><p>सानैमा पढेको राजकुमार हमालको प्रगतिशील सामान्य ज्ञानले दिमाग यसरी भुटिदिएको थियो कि खानु बाँच्नुको लागि हो । कुन मीठो, कुन मसिनो, कुन नमिठो भेदभाव नगर्नु । खाँदा खानेकुरा नपोखी खानु । खाना थपेर खेर नफाल्नु आदि आदि । करिब २० वर्षअघि ढुंगाको अक्षर बनेर मनमा खोपिएका यी वाचाहरुले कहिले पनि मीठो नमिठो खाना भेद गर्न दिएन । खानमा लोभी कहिल्यै बनाएन । </p><p>बीस वर्ष पुग्दा मैले आफू दुब्लो भएको पहिलोपटक महसुस गरेँ । त्यो पनि शारीरिक दुर्बलता, अस्वस्थताका कारण होइन सामाजिक कारणबाट । मोटोघाटोलाई पालो कुरेर बसेकाहरुले पनि सजिलै पालो मिच्न दिने । कसैले ‘हामी घण्टौँदेखि कुरिरहेका छौँ लाइनमा बस भाइ’ नभन्ने । यमानको पेट हल्लाउँदै ठस्ठसी कन्दै आएपछि राजै आएजस्तो गरी छोडिदिने । बाटोमा हिँड्दा दुब्लो–पातलोको केही त्रुटी भइहाले ट्याक्सी ड्राइभरहरुले सातै लिने तर अलि ज्यान परेको रहेछ भने चुँ पनि बोल्न नसकी आफैँ बाटो तताउने । मालसामान किन्दा पसलेलाई दुईचार रुपियाँ घटाइदिनुस् भन्दा पनि ठाडै इन्कार गर्ने । खाइलाग्दा ज्यान भएकाहरुलाई भने ‘हुन्छ नि’ भन्दै दुईचार पैसा कम गर्दिहाल्ने । </p><p>दुब्लोपन देखेर बेस्सरी हुरी बतास चल्यो भने साथीहरु खिसी गर्दै भन्थे, ‘गोजीमा ढुंगा हालेर हिँड है नत्र हावाले उडाउला ।’ गोरखा सैनिक आवाजमा काम गर्दा गोकर्ण भट्टजी थिए सहकर्मी । उनी पनि उस्तै सुइरे । म उनलाई पातलो ठान्थेँ । उनी त मलाई पो उनीभन्दा दुब्लो ठान्दा रहेछन् । एकदिन अर्का सहकर्मी प्रकाश रानालाई भनेछन्, ’नरेशजी त मभन्दा दुब्लो हुनुहुँदोरहेछ ।’</p><p>दुब्लोलाई यसरी हेपाइत गरेको थाहा पाउँदा म पाटनको चाकुपाटमा बस्थेँ । मेरो टोलमा किराना पसल चलाउँथे सिन्धुलीका देवकोटा दाजुभाइ । दाइ हेमन्त थिए दाउरे तर भाइ बद्रि थिए बेलुनजस्ता फुकेका । उधारो लगेकाहरुसित हेमन्तले पैसा मागे सधैँ आलटाल तर भाइ बद्रिले मागे भने केही न केही झरिहाल्ने । भाइ कुनै कुनै बेला मलाई भन्थे ‘मेरो दाइको पसल चलाउने जुक्ति नै छैन ।’ मलाई चाहिँ लाग्थ्यो ‘यो सबै तपाईको भीमकाय शरीरको कमाल हो बद्रि जी ।’</p><p>देवकोटा बन्धुहरुसितको दुब्लोमोटोको अनुभव यतिमै सकिँदैन । बद्रि त्यतिबेला ललितपुर मालपोतमा लेखन्दास थिए । उनी काम गर्ने कार्यालयका साहुजी थिए मकवानपुरका सीताराम दाहाल । सीताराम थिए मजस्तै लुइरे । दाह्री पालेका । लवाइमा पनि ल्याङफ्याङ । कुनै कागजपत्र तयार गर्दिएपछि जब ग्राहकलाई ‘हजुरको यति पैसा भयो’ भनेर सीताराम भन्थे प्राय ग्राहकहरु सय रुपियाँ घटाएर ‘यतिमा हुँदैन’ भन्दै बार्गेनिङ गर्ने । तर त्यही कामवापत जब गजधम्म परेका बद्रिले सय रुपियाँ बढाएर ‘यति दिनुस्न’ भनेपछि ग्राहकहरु खुरुखुरु पैसा दिइहाल्ने । </p><p>भाइको यस्तो व्यक्तित्व देखेर होला दाइ हेमन्तलाई पनि मोटाउने रहर चल्यो । कहाँ, कसले देखायो, एक पातो ट्याबलेट ल्याए । खाए । भोक लगाउने रहेछ । पाटनबाट साइकल चलाएर मरुहिटीको शाक्य प्रेसमा काममा पुग्दा सबैभन्दा पहिलो उनको काम हुने रहेछ खाजा खाने । ट्याब्लेट चुस्दै जाँदा दुईछाक भात र तीन खेप खाजा खाने भइसकेका थिए उनी । गाला पुक्क हुँदै गयो । पेट फुत्त निस्किँदै आयो । उनले मलाई पनि ट्याबलेट देखाउँदै भने ‘मलाई त काम गर्यो, तपाई पनि लिनुस् यो ।’</p><p>पाइन्ट किन्न जाँदा सबैभन्दा सानो कम्मर साइजको खोज्नपर्ने । त्यसमा पनि पेटीले बोराको मुख कसेजस्तो कम्मरमा कस्नुपर्ने । गाला खोबिल्टो परेर कुपोषण भएजस्तो । सोचेँ हृष्टपुष्ट फुकेका गाला । हुत्त बाहिर निस्किएको पेट । यदि त्यस्तो हुँदो हुँ त मलाई पनि ‘नरेश भाइको साटो नरेश सर’ कसो नभन्लान् । धेरै सोच्दै नसोची ‘ल्याउनुहोस् म पनि खान्छु’ भनेँ । करिब एक महिना सेवन गरेँ तर म त जस्ताको तस्तै । न भोकाउँछु, म मोटाउँछु । ‘लु मलाई काम गरेन’ भनेर छोडिदिएँ । </p><p>मोटाउने भुत जागेको कसैले मलाई भनिदियो दिउँसो भात खाएर सुतेपछि मोटाउँछ । बिहानै उठेर भात पकायो । ९÷१० बजेतिर खायो । एक निन्द्रा सुत्यो । अनि काममा हिँड्यो । केही महिना यस्तै दैनिकी गुजारियो । तैपनि मोटाइएन । यो सुत्रले पनि मलाई साथ दिएन । </p><p>‘हरेक साँझ बियर पियो भने मोटाउँछ । फलानो बियर पिउनु अघि सुसुपाल थियो ।’ कसैले सुनायो । प्रमाणित नै भइसकेको उपाय थाहा पाएपछि अब के को आइतबार कुर्नु ? त्यसै साँझदेखि लागियो बियर पानमा । आफू मात्र एक्लै कसरी धोक्नु लगियो नजिकका साथीहरु पनि । सकियो हरेक साँझ सय, हजार । मासिक बजेट सन्तुलनमा खरो उतारचढाव आयो तर ज्यानमा कुनै आएन फेरबदल ।</p><p>मोटाउन नसकेकोमा चिन्तित थिएँ । एकसाँझ घरबेटी दिदीले भनिन्–‘समय आएपछि पानी खाए पनि हावा खाए पनि मोटाउँछ । हेर, म पनि पहिले तिमीजस्तै दाउरे थिएँ ।’ </p><p>अब म हर उपाय छोडेर त्यस समयको प्रतीक्षामा थिएँ । </p><p>केही वर्षपछि पहिले लगाउने गरेका कपडाहरु साँघुरा लाग्न थाले । खान्की बढेजस्तो देखियो । आलुका परिकार मन पर्न थाले । ऐना हेर्दा गाला पुक्क हुँदै गएका देखिए । भुइँमा पलेटी कसेर बस्न गाह्रो हुँदै गयो । निहुरिएर केही सामान टिप्न असजिलो हुन थाल्यो । आफन्त, साथीभाइले भन्न थाले, ‘तँ त मोटाउन लागिस् ।’ अब खुशीको सीमा रहेन । </p><p>महिना, वर्ष बिते । म सोलोडोलो हुँदै गएँ । छिटोछिटो कपडा फेर्न पर्ने भए । सुकुलमा केहीबेर पनि बस्न नसक्ने भएँ । बाटोमा, चोकमा, काममा, साथीभाइ, समकक्षी, अपरिचितहरुले गर्ने व्यबहारमा केही परिवर्तन आउँदै थियो । ‘मोटो शरीर रोगको घर’ भनेर कसैले सुनायो । अधिकांश मोटाघाटाहरु भित्रभित्रै मधुमेह, रक्तचाप अरु के के रोगले गाँजिएका भेटिए । हृदयाघात पनि तिनैमा बढी भएको देखियो । सिँढी चढ्दा पनि फ्याँफ्याँ भएका पाइन्थे । मोटरसाइल बिग्रिएर वा तेल सकिएर डो¥याउन पर्यो भने त तिनको हरिबिजोग नै हुन्थ्यो । यस्ता परिदृश्यले मेरो मोटाउने रहर मारिसकेको थियो । माथि उल्लेख गरिएका बद्रि देवकोटा पनि एकै रातको बिमारले बितिसकेका थिए । लाग्न थाल्यो मोटाएर रोगाउनु, अटेमटेस हुनुभन्दा त दुब्लै हुनु बेस । त्यसै दिनदेखि बहिनीलाई भान्सामा ‘अबदेखि मलाई बेलुका भात नपकाउनु’ भन्ने लेखेको चिर्कटो छोडेँ । </p><p>आखिर मानिसको मन नै त रहेछ । कहिले मोटाउन, कहिले दुब्लाउन मन लाग्ने । थाहा छैन समयले कुनबेला हाम्रो कस्तो फिगर डिमाण्ड गर्ने हो । </p><p><br /></p><div><br /></div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-70852596392444360372022-10-17T06:06:00.001-07:002022-10-17T06:17:30.258-07:00 जसले मलाई पत्रकार बनाए <p>नरेश खपाङ्गीमगर</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnbsQuCX1hCDD2NYbAFWmFUCcP3o2c-PKoXP6bzDiD79zaxEpnffRp2R5TwofDpkWHLhjERiai_Ae_xsqtH4NJn_RVRA__kwXzFp_UO3UahHIOfj2BImRppAJdnfRl3HZHjQa1u1mhW6NSTwpNiIh3mVyIH51q8k7fA42mYkC1MBt47uI7leXp1KzjGw/s653/Kishore%20KC.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="653" data-original-width="653" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnbsQuCX1hCDD2NYbAFWmFUCcP3o2c-PKoXP6bzDiD79zaxEpnffRp2R5TwofDpkWHLhjERiai_Ae_xsqtH4NJn_RVRA__kwXzFp_UO3UahHIOfj2BImRppAJdnfRl3HZHjQa1u1mhW6NSTwpNiIh3mVyIH51q8k7fA42mYkC1MBt47uI7leXp1KzjGw/s320/Kishore%20KC.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p>‘ए, ए, भाइ तिम्रो नाम के हो’ एकदिन चिफ रिपोर्टरको कक्षमा यसो मुन्टो घुसारेर दुईपन्ने हस्तलिखित समाचार छोड्नासाथ कसैको गहकिलो श्वरले बोलायो । ‘तिमी नरेश हो’ पहिलो प्रश्नको जवाफ दिन नपाउँदै अर्को प्रश्न बर्सियो । मैले धार्नीको टाउको हल्लाएर ‘हो’ भनेँ । ‘लु तिमीलाई प्रधानसम्पादकजीले भेट्न खोज्नुभाको छ’ उनले थपे । </p><p>यतिञ्जेलमा बल्ल चिनेँ त्यसो भन्ने व्यक्ति गोरखापत्र दैनिकका त्यतिखेरका प्रमुख समाचारदाता किशोर केसी रहेछन् । जसले मलाई चिन्नुभन्दा अघि नै करिब एक दर्जन बाइलाइन समाचार पास गर्दिसकेका थिए । व्यक्तिगतरुपमा मलाई गोरखापत्र संस्थानमा यतिबेलासम्म पनि कसैले चिन्दैनथे । कारण म दिनभरि पस्मिना कारखानामा काम गर्थेँ, साँझपख लुसुक्क गएर प्रमुख समाचारदाताको कक्षमा समाचार छोड्थेँ, फर्कन्थेँ । कोही भोलिपल्ट, कोही दुई दिन, तीन दिनपछि छापिन्थे । प्रमुख समाचारदाताले त्यतिबेलासम्म मलाई खोजेनन् वा मेरो समाचारमा पुर्नपुष्टि गर्नुपर्ने कुरा भेटेनन् ।</p><p>ड्ड<span style="white-space: pre;"> </span></p><p>पत्रकारिता जीवन आरम्भका यी अग्रज केसीको गतसाता अमेरिकामा ५५ वर्षको उमेरमा क्यान्सर रोगका कारण निधन भयो । जसका कारण मलाई उनीसित बिताएका करिब आठ वर्षे सहकार्यमध्येका केही पल सम्झन बाध्य तुल्यायो । </p><p>ड्ड<span style="white-space: pre;"> </span></p><p>पस्मिना कारखानामा छुट्टी भएकोले जेठ महिनाको एक शनिबार बिहान म दिउँसै गोरखापत्र पुगेको थिएँ । सगरमाथामा मानिसले पाइला टेकेको ५० वर्ष पुगेको वर्षगाँठ उल्लासका साथ मनाउन लागिएको थियो । उनै केसीले मलाई भने, ‘तिम्रो नाम पठाइदिन्छु, राम्ररी कभर गर है ।’ अघिल्लो वर्ष नेपाल पर्यटन बोर्डबाट ट्राभल राइटर अफ द इयर अवार्ड हात पारिसकेकोले पर्यटन क्षेत्रप्रति मेरो सरोकार छँदै थियो । त्यसमाथि स्वर्ण महोत्सव कभर गर्न पाउनु मेरो करियरमै स्वर्ण अवसर थियो । नाइँ भन्ने कुरै भएन । आप्mनो रुचिको क्षेत्र परेकाले बिहानदेखि बेलुकासम्म पाँच÷सात वटासम्म औपचारिक कार्यक्रम भ्याएर समाचार फाइल गर्ने अन्तिम विन्दूसम्म समाचार लेखिन्थ्यो । परिश्रमको स्वाद गुलियो । एकैदिनमा पहिलो पृष्ठमा तीनवटा र पत्रिकाभरिमा पाँचवटासम्म बाइलाइन समाचार छापिन्थे । कालम नापेर दिइने पारिश्रमिकभन्दा बाइलाइन बडो बहुमूल्य लाग्थे ।</p><p>सगरमाथा स्वर्ण महोत्सव सकिँदासम्म मेरो करियर निकै अघि बढिसकेको थियो । तत्कालीन राजा ज्ञानेन्द्र र युवराज पारस, एडमण्ड हिलारी लगायतलाई त्यसै मेसोमा भेट्ने मौका मिल्यो । पत्रिकामा दिनहुँ नाम छापिँदा सिकारु समाचारदाताबाट मेरो प्रोफाइलले सिँढी उक्लिसकेको थियो । दुई साता लामो स्वर्ण महोत्सवभर प्रधानसम्पादकभन्दा मेरै नाम धेरै छापियो पत्रिकामा । अनि त प्रमुख समाचारदाताले भरोसा नगर्ने ठाउँ नै रहेन । </p><p>राजा ज्ञानेन्द्रको हातमा सत्ता आइसकेको बेला थियो त्यो । दरबारबाट बक्तब्य आउँथे । राजारानीको भ्रमण पनि भइरहन्थ्यो । गोरखापत्रका स्थायी पत्रकारहरु विभिन्न राजनीतिक विचारमा झुकाव राख्थे । झुकाव त हाम्रो पनि थियो । जागिर स्थायी भएका कारण प्रमुख समाचारदाता वा प्रधानसम्पादकको निर्देशन नमाने पनि उनीहरुको जागिर जान्नथ्यो । हामी प¥यौँ ज्यालादारी स्ट्रिञ्जर । छापिएको सामग्री नापेर पेट पाल्नपर्ने । तीन÷तीन महिनामा जागिरको म्याद तन्काउनुपर्ने । फेरि ‘कब रिपोर्टर’ भएकाले हामी करियरको भोको थियौँ । अनि त के चाहियो ? उनै प्रमुख समाचारदाता केसी दरबारबाट विज्ञप्ति आयो कि घर पुगिसकेको भए पनि फोन गरेर कार्यालय बोलाउँथे । बीच बाटोबाट त कति फर्काए कति । </p><p>उनलाई विश्वस्त थिए, यसले लेख्यो भने हामीले हेरिरहन पर्दैन । भोलि तलमाथि पनि पर्दैन । किनभने २०६२÷६३ को आन्दोलन सफल नहुञ्जेल दरबारबाट आउने सूचना, राजपरिवारसित सम्बन्धित समाचारमा अतिकलि (प्राविधिक त्रुटी हुँदासमेत) तलबितल प¥यो भने पनि जागिरै जान्थ्यो । केसीको त्यही विश्वासका कारण कैयौँपटक तत्कालीन राजा ज्ञानेन्द्रको स्थानीय भ्रमणहरुमा सरिक हुने मौका पनि मिल्यो । </p><p>एकातिर राजाको शासन अर्कोतिर दलहरुको आन्दोलन । बीबीसी लगायत निजी मिडियाले राजाले भनेजस्तो साथ दिएका थिएनन् । तत्कालीन सरकारको नीति दलहरु र तिनलाई पुठ दिने मिडियाहरुलाई तारो बनाउने थियो । रेडियो नेपाल, रासस, नेपाल टेलिभिजन, गोरखापत्र सबैले सो नीतिको कार्यान्वयन गरेकै थिए । गोरखापत्रले जनबोली भन्ने स्तम्भ शुरु गरेको थियो । प्रधानसम्पादक र प्रमुख समाचारदाताको सीधा निगरानीमा हुने त्यो साप्ताहिक स्तम्भको जिम्मा मलाई नै दिइएको थियो । त्यसको मिसन थियो पाठकहरुबाट राजाको पक्षमा जनमत संकलन गरी प्रकाशन गर्नु । जनमत त के आउँथ्यो र ? प्रमुख समाचारदाता केसी काल्पनिक पाठकका नाममा हरेक साता तीनदेखि छ वटासम्म, म आपैmँ तीनदेखि छ वटासम्म पाठकपत्र लेख्थ्यौँ । बाँकी छिटफुट हुलाकबाट आउँथे । </p><p>केसीको हस्तलेखन अन्यन्त सफा र प्रस्ट हुन्थ्यो । कहीँ केरमेट भयो भने त्यसमाथि सानो कागजको टुक्रा टाँसेर भए पनि सफा बनाउँथे । टाइपिस्टहरुले पनि उनको लेखाई मन पराउँथे । जनबोलीको सामग्री लिन उनी मलाई उनको घर नजिक झम्सिखेल बोलाउँथे । चौधरी ग्रुप नजिकै उनी गोजीमा सामग्री कोचेर आउँथे । मलाई दिन्थे र भन्थे, ‘कसैलाई पनि नदेखाउनु । भोलि तिमी हामीलाई अप्mठेरो पर्न सक्छ ।’ </p><p>एकपटक काल्पनिक पात्र खडा गर्दा उनले रामकृष्ण मानन्धर, लाजिम्पाट राखेका रहेछन् । दल र राजाको आलोचना गर्ने मिडियाहरुलाई गाली गरिएको हुन्थ्यो प्रायः पत्रहरुमा । त्यो पत्र छापिएको दिन इमेज च्यानलका अध्यक्ष रामकृष्ण मानन्धरले फोन गरे, ‘जनबोलीमा छापिएको त्यो पत्र मैले लेखेको होइन’ भनेर । हामीले पनि ‘रामकृष्ण मानन्धर लाजिम्पाटमा त्यो मात्र छ र ?’ भन्ने तर्क ग¥यौँ । उनी परे लाजिम्पाटका रैथाने । उल्टो चुनौती पो दिए, ‘ल अर्को छ भने देखा’ भनेर । काल्पनिक पात्रका नाममा अड्डी लिनुभन्दा ‘त्यो रामकृष्ण म होइन’ भन्ने शीर्षकमा उनको भनाइ छापिदियौँ । </p><p>सन् २००५ मा तत्कालीन राजा ज्ञानेन्द्र एउटा अन्तर्राष्ट्रिय सम्मेलनमा भाग लिन कतारको दोहा गए । सरकारी टोलीमा सामेल पत्रकारहरुमा केसी पनि थिए । त्यतिबेलासम्म गोरखापत्रमा सूचनाप्रविधि निकै अघि बढिसकेको थियो । तर केसी प्रविधिमा अभ्यस्त भइसकेका थिएनन् । उनी दोहाबाट दिनको तीन÷चार पटक मलाई फोन गर्थे । दिनभरि के के भयो ? राजाले को कोसित भेटे ? सम्बोधनमा के के भने ? बेलीबिस्तार लाउँथे । अनि म उनको बाइलाइनमा समाचार लेखिदिन्थेँ । कुनै कुनै समाचार त रेडियो र राससका लागि पनि पठाइदिन्थेँ ।</p><p>२०६१ मा खोज पत्रकारिता केन्द्र र नेपाल प्रेस इन्स्टिच्युटको खोज पत्रकारिता तालिम लिएपछि म रोल्पा, दाङ, बर्दिया, नेपालगञ्ज जस्ता द्वन्द्वग्रस्त क्षेत्र पुगेँ । रोल्पामा माओवादीले सुराकीको आरोपमा खुट्टा पीठो बेलेजस्तो गरी बेलेका एक महिलाको समाचार गोरखापत्रमा छापियो । सरकारले माओवादीलाई आतंककारी घोषणा गरेको धेरै वर्ष बितिसकेको थियो । मिडियाहरुले ‘सरकारबाट आतंककारी घोषित’ भन्ने वाक्यांशको साटो आपैmँले आतंककारीको बिल्ला लगाइदिएर सामग्री छाप्थे । तर गोरखापत्रमा ती महिला बारेको समाचार माओवादीलाई आतंककारी नभनी छापिएको थियो । मैले पनि आतंककारी माओवादी लेखिनँ । मप्रति भरोसाका कारण उनले पनि थपेनन् । सायद कसैले थाहा पाए । नत्र दुवैलाई संकट आइपर्ने थियो । </p><p>गोरखापत्रमा धेरै अघि प्रवेश गरेका केसी नेपाली खेलकुद पत्रकारिताका अग्रणीमध्ये पर्थे । प्रमुख समाचारदाताबाट केही महिना हटे भने उनको अर्को गन्तब्य त्यही खेलकुद ब्यूरो हुन्थ्यो । छक्कापञ्जा नगर्ने, इमानदार, हक्की थिए उनी । समाचारदाताले दुःख गरेर तयार पारेको समाचार हप्तौँसम्म नछापिँदा डेस्कमा गएर नछापिनुको कारण खोज्ने अग्रसरता आपैmँ लिन्थे । स्ट्रिञ्जरहरुको पारिश्रमिक ढिला हुँदा होस् वा म्याद थपिन विलम्व हुँदा उनको कुरा सुनुवाई नभए पनि उनी कार्यकारी अध्यक्षसमक्ष आपैmँ पुग्थे । </p><p>नयाँ पत्रकारहरुलाई माया गर्ने उनको आदत थियो । उनीहरुलाई माया गरी–गरी सिकाउनुपर्छ, तिखार्नुपर्छ भन्ने मान्यता थियो । उनीहरुमाथि विश्वास गर्नुपर्छ र ठूला अवसर पनि दिनुपर्छ भन्ने उनको आदर्श थियो । अरु मानिसजस्तै उनको पनि केही अवगुणहरु नभएका होइनन् । छिटो विश्वास गर्ने र हक्कीपनको फाइदा गोरखापत्रकै केही खुराफातीले नलिएका होइनन् । </p><p>पत्रकारिता वा जुकसुकै क्षेत्रमा कसै न कसैले प्लेटफर्म नदिई जतिसुकै क्षमतावान पनि अघि आउन सक्दैन । प्लेटफर्म नपाएकै कारण कैयौँ क्षमतावानहरु पत्रकारितामा लो प्रोफाइलमा अल्झिरहेको मैले नै लेखेको छु । र, यो पनि देखेको छु, प्लेटफर्म दिइएकैले औसत वा सामान्य क्षमताका पत्रकारहरु पनि अब्बल स्तरमा उक्लिएका छन् । उनले त्यसरी प्लेटफर्म नदिएका भए म आपैmँ पनि पस्मिना कारखानामा मात्र सीमित हुन्थेँ होला । जबकि गोरखापत्र समाचारदाता बनिसक्दा पनि मलाई पत्रकारिताबाट पेट पाल्न सकिन्छ भन्ने आत्मविश्वास नै थिएन । </p><p>आठवर्षे संगतमा उनले मलाई पूर्णकालिन पत्रकार होइन उत्कृष्ट समाचारदाता पो बनाए । २०६२ सालमा थापेको उत्कृष्ट समाचारदाताको अवार्डको प्रमाणपत्र हेर्दा उनको सम्झना झल्झल्ती ताजा भएर आउँछ । </p><p>स्वर्गीय केसीप्रति हार्दिक श्रद्धाञ्जलि । </p><p> </p><div><br /></div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-12857738582860667142022-10-17T06:03:00.005-07:002022-10-17T06:03:44.077-07:00‘तपाईको घर कहाँ ?’<p>संस्मरण </p><p>नरेश खपाङ्गीमगर</p><p>‘तपाईको घर कहाँ ?’ </p><p>आज पनि उही प्रश्न सोधियो । </p><p>सामान्यतः नेपालीहरुबीच सर्वाधिक सोधिने प्रश्न हो यो । विद्वानदेखि निरक्षरसम्म, प्रवुद्धदेखि साधारणसम्म, अमिरदेखि कंगालसम्म राखिने यो प्रश्नको जवाफ असजिलो र अफ्ठेरो भने छैन । तथापि अति सामान्य यस प्रश्नले मलाई भने असजिलो बनाइरहेको छ । </p><p>‘मगर’ भन्नासाथ धेरैले सोध्दै नसोधी मलाई पश्चिम नेपालको ठान्छन् । मगरहरुको बाक्लो बसोबास त्यतातिर रहेकाले यस्तो अनुमान लगाउनु निश्चय नै अनुचित होइन । तर धेरैको यस्तो अनुमानविपरीत नेपालको सबैभन्दा पूर्वमा रहेको ताप्लेजुङ जिल्लाको हाङपाङ गाविस वडा नम्बर ८ स्थित मिचिरिङ गाउँमा मेरो जन्म भएको थियो । लिम्बु जातिको आधिक्य रहेको त्यस जिल्ला र गाउँमा मेरा पिता पुर्खा कसरी, कहाँबाट पुगे भन्ने तथ्य अहिलेसम्म रहस्यकै गर्भमा छ । धेरैले पृथ्वीनारायण शाहको नेपाल एकीकरणको फौजमा सम्मिलित भएर गएको अनुमान लगाउँछन् तर त्यसलाई पुष्टि गर्ने आधारहरु भने भेट्न सकेको छैन । पश्चिम नेपालमा पाइने मगरहरुको उपथरहरुसित हाम्रो थर मिल्दैन । त्यसैले सबै शाखा सन्तान नै कतै बिऊ समेत नराखेर पृथ्वीनारायण शाहले हाम्रा पुर्खालाई पूर्व विस्तार गर्न पठाए होलान् भन्ने मेरो लाटो बुझाइले मान्दैन । </p><p>म १३ वर्षको हुँदा अवसरको खोजीमा हाम्रो परिवार झापा बसाइँ सर्यो । नयाँ बसाइ भयो सुरुङ्गा गाविस वडा नम्बर ७ मा । कसैले तुल्सीबारी भन्थे । कसैले बेनुबाजा । खासमा त्यो तुल्सीबारी थियो कि बेनुबाजा मलाई अहिले पनि यकिन छैन । किनभने त्यसको कुनै साँधसिमाना तोकिएको थिएन । जसले जे भने पनि हुने । बसाइ सुरुङ्गा भए पनि पढाइ थियो शिवगंज गाविसमा पर्ने लालपानी स्कुलमा । गाविस शिवगंज तर त्यही स्कुल भएको एउटा वडा मात्र माइखोला वारि पथ्र्यो । बाँकी आठवटा वडा माइखोला पारि । कक्षा ७ देखि एसएलसीसम्म चारवर्ष त्यहाँ बिताइयो । </p><p>बचेराले प्वाँख पलाएपछि आफू हुर्केको गुँड छोडेर भुर्रर उडेझैँ त्यसपछि मेरो बसाइ शुरु भयो धेरै नेपाली युवाहरुको स्वप्नको शहर काठमाडौँमा । शुरुको एक वर्ष पूर्णकालिन श्रमिक त्यसपछि बिस्तारै औपचारिक अध्ययनतिर म जोडिएँ । कहिले कुलेश्वर, कहिले पाटन गरेर मेरा १२ वर्ष काठमाडौँ खाल्डोमा बिते । जतिबेला म काठमाडौँमा डेरा बस्थेँ त्यतिबेला काठमाडौँमा एक किसिमको अफवाह नै थियो झापालीलाई कोठा दिनुहुन्न भन्ने । किस्सा सुनिन्थ्यो–डेरामा बसेका झापालीले छोरी भगाएको, भाडा नतिरी भागेको, धाराको टुटीसमेत लिएर गएको आदि आदि । यसरी चलेको हावाले मलाई पनि सतर्क बनायो । कतै कोठा माग्दा ‘घर कहाँ’ भनेर सोधे भने कता भन्ने ? ‘झापा’ भन्दा कतै कोठा नपाउने पो हो कि ? मनमा यस्ता तर्कना आइरहन्थे तर मेरा तत्कालीन सहकर्मीहरु, आमा समानकी आपुला शाक्य र पुनम श्रेष्ठ दिदीले आफूले चिनेजानेका छिमेकीहरुकोमा कोठा देखाउन लगे । दुवै घरवालाले ‘घर कहाँ’ भनी सोधे मैले पनि नढाँटी ‘झापा’ भनेँ तर मेरोभन्दा आफ्ना छिमेकीको भर परेर होला दुवैले हुन्न भनेनन् । अन्ततः म पुनम श्रेष्ठले खोजिदिएको घरवेटी केशव महर्जनको घर पाटनमा बस्ने भएँ । </p><p>झापाली भूतसितको पहिलो परीक्षा त पास भइयो । अब ‘सबै झापाली फटाहा हुन्न’ भनेर प्रमाणित गरेर देखाउनुपर्ने थियो । घरवेटीका दुई किशोरी छोरी थिए । कतै उनीहरुसित नाम पो जोडिएला कि भनेर बहुत चनाखो हुनुपर्ने भो । आफैँभित्रको भूतले मलाई यति अँठ्याएको रहेछ कि तीमध्ये जेठीसित त म करिब दुई वर्षसम्म एक शब्द पनि बोलिनछु । कान्छीसित भने पसलमा कहिलेकाहीँ सामान किन्दा र कसैले फोन गर्यो भने बोलाउँदा बोल्थेँ । घरधनी असाध्यै भलादमी र लजालु । भाडा माग्न पनि डराएजस्ता । ‘दाइ पैसा चाहिएको छैन’ भनेर आफैँले सोध्नपर्ने । भाडा बुझाउन एकदिन ढिला हुँदा यमराजले जस्तो व्यवहार गर्ने अरु घरवेटीको तुलनामा उनलाई छिटोमा छ महिना, एक वर्ष, डेढवर्षमा भाडा बुझाउँथे । लाग्थ्यो झापाली फटाहा भन्ने उनले बिर्से । नौ वर्ष त्यहाँ बसेर भाइबहिनीलाई त्यो कोठा जिम्मा लाएर म युके आएँ । </p><p>पाटनमा रहँदा नै कम्प्युटर सिक्न पाटनढोकामा कम्प्युटर सेक्सनमा गइयो । त्यहाँ पनि उही प्रश्न आयो । घर कहाँ ? कृतिम आवाज निकालेजस्तो गरेर मीठो बोल्ने सुरेन्द्र पोखरेल थिए प्रशिक्षक । उनी भन्थे, ‘नरेशजी तपाईजस्तो सोझो झापाली मैले अहिलेसम्म देखेको थिएन’ । उनको आवाज बनावटी लागे पनि मेरो व्यवहार बनावटी थिएन । मैले सोझो ठहरिनका लागि यहाँ कुनै अभिनय गरेको थिइनँ । </p><p>करिब एकदशक काठमाडौँमा पत्रकारितामा सक्रिय रहँदा पेशा नै यस्तो कि दिनहुँ नयाँ–नयाँ मान्छे भेट भइरहने । फेरि जिज्ञासा उही दोहोरिन्थ्यो । घर कहाँ ? मैले त्यतिबेलासम्म मनमा सम्झना आलै भए पनि घर ताप्लेजुङ भन्न छोडिसकेको थिएँ किनभने मसित ताप्लेजुङको बालस्मरण मात्र बाँकी थियो । केही छिमेकी गाउँको खासगरी मेरो घर भएको क्षेत्र नम्बर २ तिरका गाउँहरुको, सदरमुकामको र मावली गाउँको नाम मात्र थाहा थियो । उता १ नम्बर क्षेत्रतिर त्यति थाहा थिएन । आफ्नै गाउँमा पनि हाम्रै वडातिर तल्लो गाउँको बारेमा मात्र थाहा थियो माथिल्लो गाउँतिर पुग्दा पनि पुगेको थिएन । </p><p>घर झापा भनेपछि पनि सुख नपाइने । ‘झापा कुन गाउँ ? कुन वडा ? मोहन मैनालीको घरभन्दा कता ? संगीतकार नारायण ओलीको घरबाट कति टाढा ?’एकपछि अर्को प्रश्न बर्सिन्थे । सुरुङ्गा घर भएपनि म जम्माजम्मी चार वर्ष बसेँहुँला त्यहाँ । मधेसमा वर्षेनी बसाइ सरेर मान्छे थपिइरहने । पोहोर साल खेत भएको ठाउँमा यो साल जाँदा घर बनिसक्ने । त्यस्तो द्रुत गतिमा परिवर्तन भइरहने ठाउँमा मैले काठमाडौँ बसेर कसको घर कति टाढा, कसको घर कता पर्छ भन्नसक्ने अवस्था नै थिएन । प्रश्नकर्ताको पूरा जवाफ फर्काउन नसक्दा कतिले त ढाँटेको पनि ठाने होलान् । मलाई आफैँलाई पनि मन भित्रभित्र उत्तर दिन नसकेकोमा हिनताबोध हुन्थ्यो । </p><p>युके आएपछि पेशाले फेरि नेपाली समुदायमा बढी घुलमिल भइयो । भेट हुने कुराकानी हुने बिल्कुल नयाँ थिए यहाँ । त्यसैले सबैसित नयाँ परिचय हुनुपर्ने भयो । परिचयमा उही प्रश्न आउने भइहाल्यो घर कहाँ ? बाबा आमा झापा बस्ने भएपछि घर झापा भन्न त कर लागिहाल्यो । तर आफ्नो घर र बाबा आमाबाहेक अरु कोहीका बारेमा बताउन सक्ने हैसियत र ज्ञान छैन । त्यसभन्दा बढी आफ्नो जन्मथलोकै याद बढी आउने । घरखेत केही नभए पनि आफन्तहरु त्यतै भएकाले ताप्लेजुङ नै बढी आफ्नो जस्तो लाग्ने तर जहाँ वैध रुपमा मेरो घर छैन । </p><p>युकेमा आफ्नै बुतामा सानो घर जोडे पनि मलाई कति पनि लाग्दैन कि यो मेरो घर हो । मैले युके नै मेरो घर हो, मेरो देश हो भने पनि यहाँका रैथानेले मेरो दाबी मान्ने छैनन् र मेरो पुस्तौपुस्ताले सामना गरिरहनुपर्ने छ उही प्रश्नको ‘कहाँ हो तिम्रो घर ?’ </p><p>मेरो घर झापा भनुँ जसको बारेमा मलाई ज्ञान छैन । मेरो घर ताप्लेजुङ भनुँ जहाँको बारेमा मलाई धूपछायाँबाहेक केही सम्झना छैन । काठमाडौँ जहाँ मैले जीवनका अहिलेसम्मका सबैभन्दा धेरै समय चेतनशील अवधि गुजारेँ त्यहाँ मेरो घर छैन । युके भनुँ म भन्न सक्दिनँ र युकेले मलाई अपनाउँदैन । त्यसैले मैले आजकल सप्रसंग व्याख्या गर्दै भन्ने गरेको छु –मेरो जन्मघर ताप्लेजुङ, मेरो बाबाआमा झापामा बस्नुहुन्छ र म अहिले डार्टफोर्ड, केन्टमा बस्छु । </p><p>भन्नलाई यति धेरै ठाउँको नाम लिए पनि ‘घर जहाँ हो त्यहाँ मन बस्छ’ लागू गर्ने हो भने मन बस्ने ठाउँमा घर छैन, न छ घर भएको ठाउँमा मन । </p><p> </p><p>डार्टफोर्ट, केन्ट</p><p> </p>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-73740053291998734942013-10-01T02:24:00.004-07:002013-10-01T02:24:49.730-07:00त्यो ओलम्पिक, यो ओलम्पिक<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="justify" style="background-color: #f8faf7; color: #01000c; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><strong>साउनको </strong>३ गते मैले घर छाडेँ । २०५३ साल थियो त्यो । एसएलसी त्यही सालको चैतमा दिनुपर्ने थियो । बाउआमाको कचकच एक कानले सुन्दै अर्को कानबाट फुस्स हावामा उडाइदिएँ । जीवनमा पहिलोपटक दुई साताको लागि घर छाड्दै थिएँ म । मनमा घर छाड्नुपर्दाको बिलौना थिएन । बरु थियो त एक भारी उत्साह । करिब १५ मिनेट हिँड्दा पुगिने साथी सुमन विमलीको घर मेरो बाँकी दुई हप्ताको बास बन्दै थियो । र, त्यसरी बास बस्नुको कारण थियो अमेरिकाको एटलान्टामा भोलिपल्ट सुरु हुँदै गरेको ग्रीष्मकालीन ओलम्पिक ।</span></div>
<div align="justify" style="background-color: #f8faf7; color: #01000c; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br />त्यतिबेलासम्म हाम्रो गाउँ (सुरुङ्गा-७, बेनुबाजा) मा टेलिभिजन थिएनन् । सुमनकहाँ पनि भर्खरै आइपुगेको थियो । उनका बुबा बेनुप्रसाद विमली पुख्र्यौली खान्दानी थिए । हामी पढ्ने लालपानी माविको व्यवस्थापन समितिको अध्यक्ष पनि थिए उनी । श्यामश्वेत, दोस्रो हाते टिभी थियो क्यारे त्यो । १४ इञ्ची थियो त्यसको आकार । टिभी चलाउने अत्यावश्यक उर्जा पनि गाउँमा थिएन । १२ भोल्टको गह्रुँगो ब्याट्री साइकलको पछाडि सीटमा फाटेको ट्युबले टुइँक्याएर सुरुङ्गा बजार पुर्याउनुपथ्र्याे चार्ज गर्नको लागि । बाटाहरु फराक र ओभाना थिएनन् । वषर्ात्लेे हिलाम्मे पारेका बाटो कहिले पैनीभित्र पस्थ्यो त कहिले खेतको आलीमा निस्कन्थ्यो । यसरी ब्याट्री लैजाँदा र ल्याउँदा बडो सावधान हुनुपथ्र्यो । कथमकदाचित एसिड चुहियो भने लुगा भ्वाङ पारिहाल्थ्यो ।</span></div>
<div align="center" style="background-color: #f8faf7; color: #01000c; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; padding: 0px;">
</div>
<div align="justify" style="background-color: #f8faf7; color: #01000c; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ओलम्पिक नहेरी बस्नै नसक्ने खेलकुदका पागलप्रेमी थिएनौँ हामी । कक्षाभरिमा म सबैभन्दा फुच्चे थिएँ । मभन्दा एक अंगुल अग्लो भए पनि सुमनको पनि खेलकुदमा प्यार थिएन । हाम्रो खेल हुन्थ्यो बाघचाल, शतरञ्ज र लुँडो । स्कुलमा भएको एक मात्र शतरञ्ज र लुँडोको सेट जसको पहिले टिफिन हुन्थ्यो त्यसैले हात पारिहाल्थ्यो । शतरञ्ज र लुँडो नपाएको दिन कुनै सर्जाम नचाहिने आसपास र मसिना ढुंगाको गट्टी भेला पारी भुइँ कोरेर खेल्ने बाघचाल हाम्रो खेलकुद हुन्थ्यो । अपवादको कुरा बेग्लै, विद्यालयको वाषिर्क खेलकुदमा भलिबल टीमको जगेडा खेलाडी बनेर एकपल्ट पनि नेट नकटाई दोस्रो पुरस्कार पनि पाएको छु ।</span></div>
<div align="justify" style="background-color: #f8faf7; color: #01000c; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br />तैपनि हामीले ओलम्पिक हेर्ने अठोट गर्यौँ । नेपालभन्दा ठीक विपरीत अमेरिकी समयलाई समात्दै रातभर जाग्राम बस्ने हिम्मत लियौँ । अमेरिकाको जोर्जिया राज्यको एटलाण्टामा भएको त्यो ओलम्पिकमा मुक्केबाज मोहम्मद अलिले ओलम्पिक दीप प्रज्वलित गरेका थिए । तत्कालीन अमेरिकी राष्ट्रपति बिल क्लिण्टनले सेन्सेनियल ओलम्पिक स्टेडियममा ओलम्पिकको उद्घाटन गर्दा हामीलाई भब्य लागेका थियो । द सेलेब्रेसन अफ सेन्चुरी नारा बोकेको त्यो ओलम्पिकमा नेपालको राष्ट्रिय झण्डा बोकेर धावक टीकाबहादुर बोगटीले मार्चमास गरेको काँचको पर्दामा देख्दा हामी खुसीले आधारातमै चिच्याएका थियौँ ।</span></div>
<div align="justify" style="background-color: #f8faf7; color: #01000c; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br />रातभरि टिभी हेर्ने, बिहानभरि सुत्ने निशाचार जस्तै थियो हाम्रो दैनन्दिनी । दिउँसो र बेलुका गाई, भैँसी, बाख्रालाई भुस्सा काट्ने, घाँस-पराल हालिदिने, खोले पकाइदिने, पगा लगाइदिने गथ्र्यौँ । बर्खे बिदा परेकाले स्कुल जानु परेको थिएन । तैपनि कुनै-कुनै बेला बिदाका लागि दिइएको गृहकार्य पनि गरी टोपल्थ्यौँ । पढाइमा सुमनभन्दा अलि जान्ने भएकाले सुमनका बाआमा पनि म आएकोमा खुसी नै देखिन्थे । शायद जान्ने साथीको सङ्गतले सुमनलाई फाइदा नै पुर्याउँछ भन्ने उहाँहरुलाई लागेको हुँदो हो । अफसोच, एसएलसीमा सुमनलाई सफलता हात परेन । दुई सातासम्म बस्दा सुमनका बाआमाले कुनै असजिलो मान्नु भएन । रातभर टिभीको अगाडि झुत्तिँदा पनि 'सुत् हे केटा हो' पनि भन्नु भएन । बर्खामास रुझ्दै ल्याएको ब्याट्री रातभर टिभी हेरेर सकिदिँदा पनि कत्ति पनि झर्को मान्नु भएन ।</span></div>
<div align="justify" style="background-color: #f8faf7; color: #01000c; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br />ओलम्पिक सकिँदा हाम्रो निकैवटा कापी भरिएका थिए । कति देशका, कति खेलाडीले भाग लिएका थिए ? कुन कुन देशले कति पदक जित्यो मात्र होइन कुन कुन खेलको कुन कुन स्पर्धामा को कोले जित्यो भन्ने समेत विस्तृत विवरण थियो हाम्रो बहीखातामा । त्यतिबेला हामीले एटलाण्टा ओलम्पिक सामान्य ज्ञानभन्ने पुस्तक निकालेको भए पनि हुन्थ्यो होलाजस्तो लाग्छ अचेल ।</span></div>
<div align="justify" style="background-color: #f8faf7; color: #01000c; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br />हामीलाई त्यतिबेला रातभर सुत्न नदिने भूत अर्कै थियो । हाजिरीजवाफ प्रतियोगिता हाम्रो कमजोरी थियो । सामाजिक, आर्थिक, राजनीतिक, भौगोलिक, साँस्कृतिक, खेलकुद सबै कुरा जान्नैपर्छ भन्ने नशा जो लागेको थियो । त्यही भूतले उक्साएको थियो हामीलाई रातारात ओलम्पिक हेर्न । आफूले टिपेका नोटबुकबाट फ्यात्त प्रश्न गर्दै अरुलाई अक्क न बक्क पारेर जान्ने पल्टिन पाएकोमा हामी फुरुङ्ग थियौँ । त्यतिबेला हाम्रो मिसन पूरा भएको जस्तो लाग्थ्यो । त्यसो त झापा जिल्लास्तरीय हाजिरीजवाफ प्रतियोगितामा तीन पटक पहिलो स्थान ओगटेर त्यस्तो मिहिनेतको सदुपयोग पनि गरेका थियौँ ।</span></div>
<div align="justify" style="background-color: #f8faf7; color: #01000c; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br />गोलो पृथ्वीले घुमाउँदै फेरो मार्दा यो पंक्तिकार अहिले लण्डनमा गुजारा गर्दैछ । १६ वर्षअघि श्यामश्वेत टिभीको अगाडि रातभर झिमिक्क नगरी ओलम्पिक नियाल्ने आँखाकै सामुन्ने यी पंक्तिहरु कोरिहँदा ओलम्पिक नाचिरहेको छ । आधा घण्टाको पैदल दूरीमा गएको शनिबार र आइतबार साइकलको होडबाजी भयो । दिनभरि नजरबन्दमा बसियो । नजर गर्ने जरुरत ठानिएन । निजी सवारीसाधनमा १० मिनेटको दूरीमा टेनिस चलिरहेको छ । भनौँ, लण्डन बाहिर हुने १० वटाबाहेक बाँकी सबै खेल बढीमा एक घण्टाको यात्राभित्र सम्पन्न भइरहेका छन् । चारैतिर भइराखेका ओलम्पिकका खेलहरुले म घेरिएको छु यतिबेला ।</span></div>
<div align="justify" style="background-color: #f8faf7; color: #01000c; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br />उहिले साढे सात हजार माइल टाढा एटलाण्टामा भएको ओलम्पिक आँगनैमा भएजस्तो लाग्थ्यो । रातभरि हेरिन्थ्यो । दिनभरि जित्ने र हार्नेको मुहार स्मृतिमा छचल्किरहन्थ्यो । अहिले आफ्नै अगाडि ओलम्पिक ठोक्किन आइपुग्दा भने निरपेक्ष जस्तो भएको छु म । बरु ओलम्पिकका कारण सार्वजनिक सवारी साधनहरु खचाखच हुँदा, सधैँ हिँडिरहने बाटो हिँड्न नपाएर अर्कैतिर मोडिनु पर्दा ओलम्पिकसित झोँक चल्छ । आफ्नो घरमा बिजुली बत्ती, टेलिभिजन नहुँदा त्यस्तरी ओलम्पिक हेर्ने म त यतिबेला दुईसाताको छुट्टी लिएर स्टेडियमतिर आहोर-दोहोर गरिरहेको हुनु पर्ने हो । त्यति पनि नसके पार्कहरुमा राखिएका प्रत्यक्ष प्रसारणका यमानका पर्दा अगाडि हाजिर हुनुपर्ने हो । अथवा घरैको ४६ इञ्चको टिभी स्त्रिmनको सामुन्ने मेरो आसन जम्नु पर्ने हो । तर म कतै छैन । कुनै बेला त लाग्छ मेरो १६ वर्ष अघिको ओलम्पिकप्रतिको आशक्तिलाई देखेर अहिले ओलम्पिक मलाई पछ्याउँदै जिस्क्याउन आइरहेको छ र म चाहिँ त्यसबाट पर-पर भागिरहेको छु ।</span></div>
<div align="justify" style="background-color: #f8faf7; color: #01000c; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br />वास्तवमा ओलम्पिकप्रति न मेरो पहिले कुनै झुकाव थियो न अहिले वितृष्णा नै । पहिले स्त्रिmन अगाडि सुपर ग्लुझैँ लपक्क टाँसिनु र अहिले टाढा-टाढा हुन खोज्नु वास्तवमा मेरो इच्छाको होइन समयको खेल रहेछ । प्राथमिकताहरु फेरिँदा रहेछन्, समयको चक्रसँगै । सर्पको काँचुली जस्तैगरी । बुद्धले भने जस्तै सबै कुरा अनित्य रहेछन् । नित्य छ त केवल सत्य अनि समय । अहिले मेरो लागि ओलम्पिक कागलाई बेला पाक्नु जस्तै भएको छ- न हर्ष न त विस्मात ।</span></div>
</div>
Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-68313399213736865352013-10-01T02:15:00.001-07:002013-10-01T02:33:08.243-07:00विस्मृतिले अचेट्दै लैजाँदा<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<ul class="mainpadinner" style="border: 0px solid rgb(233, 233, 233); color: #575757; font-family: MANGAL, Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 11.111111640930176px; height: auto; list-style-type: none; margin: 0px; padding: 0px; width: 680px;"><div style="background-color: white; font-size: 14.44444465637207px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-right: 10px; margin-top: 5px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">‘तपाईलाई त मैले पहिल्यै देखे–देखे जस्तो लाग्छ’ परिचय भइसकेको मानिसले कुटनीतिक शैलीमा यसो भन्दा कन्पारो तातेर आउँथ्यो । ‘माफ गनुहोला मैले अहिले ठम्याउन सकिनँ’ विनयीभावमा लम्पसार पर्दा समेत तातेको रिस ठण्डा हुन्नथ्यो । हेप्न सक्नेलाई त धम्क्याइन्थ्यो, “तपाईलाई परिचय दे’र के काम ? बिर्सिहाल्नुहुँदो रै’छ ।” पेलाहापन देखाउन नमिल्नेलाई भित्रभित्र सल्किएको रिसको आगो शान्त पार्दै बाहिर शिष्ट टोपल्लिएर भनिन्थ्यो, “हामी फलानो सालको फलानो दिनमा फलानो ठाउँमा भेटेको, अनि फलानो फलानो गरेको । अब त सम्झनु भयो कि ?”</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 14.44444465637207px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-right: 10px; margin-top: 5px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">दिनहरु एकनाशको नहुने रैछन् । मानिस उही भए पनि उसको स्वभाव र क्षमता परिवर्तनशील हुने रैछ । कुनै समय एक विधामा खप्पीस मानिस सधैँ उस्तै रहिरहन नसक्दो रैछ । ऋतु परिवर्तनजस्तै मानिसको बाह्य अवस्था मात्र होइन अन्तर्यको खुबी पनि बदलिँदो रहेछ । मन, वचन जति नै तपस्या गरे पनि मानिसको काबुबाहिर हुँदो रैछ ।</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 14.44444465637207px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-right: 10px; margin-top: 5px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">एकदशक अघिसम्म एकपटक भेटेको व्यक्तिको नाम ढुंगाको अक्षरजस्तो अटल राख्नसक्ने त्यो क्षमता बिस्तारै ह्रास आएको देख्दा आफैँ अचम्भित पर्दैछु । दुई साताअघि एक जमघटमा पूर्वपरिचित एक मित्रले परिचयको फेहरिस्त लगाउँदा आपैँmलाई ग्लानीले पानी पानी बनायो । उनले परिचय दिनुअघि ‘मैले यो मानिसलाई मैले कतै देखेको हुनुपर्छ’ भन्ने लखसमेत काट्न सकेको थिइनँ ।</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 14.44444465637207px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-right: 10px; margin-top: 5px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">भेट्दा बुढापाका आफन्तहरु, शुभचिन्तकहरु भन्छन्, ‘बाबु कतै भेट भयो भने बोलाउनु है । हाम्रो त आँखा, कानले धोका दिन सक्छन् ।’ बुढ्यौलीले स्वाभाविकरुपमा धेरै कुरा विस्मृतिमा जाने विषयमा मेरो कहिल्यै र कुनै आपत्ति छैन । तर युवावस्था, शारीरिक, मानसिक रुपमा सक्रिय वयमै धेरै कुराहरु अघि बढ्दै छ पाइला मेट्दै छ हुन्छ भन्नेमा मेरो रत्तिभर भरोसा थिएन । त्यसैले कसैले बिर्सिएको बताउँदा ‘यस्ले आफूलाई सुपर देखाउन नाटक गर्दैछ’ जस्तो लाग्थ्यो । तर त्यो घटनाले भने साँच्चिकै बिर्सिने मेरा होसप्रसाद मित्रहरुप्रति आफूले कति दुर्भावना राखिएछ भनेर मेरो आँखा खोलिदियो ।</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 14.44444465637207px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-right: 10px; margin-top: 5px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">सम्झन सक्नेमा कुनै बेला नामुद थिएँ म । तीन/चार वर्ष अघिसम्म पनि । गोरखापत्रमा सहकर्मीहरुलाई कुनै स्रोतका फोन नम्बर चाहिए मलाई नै सोध्थे । ती नम्बर भन्नलाई मलाई कुनै डायरी चाहिन्नथ्यो । कुनै व्यक्तिको नामथर, पदका बारेमा अन्यौल भएमा साथीहरुले मलाई नै खोज्थे । एकप्रकारले इन्साइक्लोपेडिया थिएँ म । एकपटक बुटवलमा फुर्सद भएको बखतमा हामी चार जना साथीहरुबीच पाँच मिनेटमा सम्झना भएसम्म धेरै फोन नम्बर लेख्ने होड चल्यो । मैले सय कटाउँदा बाँकी साथीहरु त दर्जन कटाउन नसकेर ठस्ठस्सी कनिरहेका थिए ।</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 14.44444465637207px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-right: 10px; margin-top: 5px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">फ्ल्यासब्याकमा त्यसभन्दा अघि पुग्छु । एसएलसी सकेर काठमाडौँमा संघर्ष गर्दा पस्मिना कारखानामा धेरै रंगहरुसित खेल्नुपथ्र्यो । लण्डनको निर्यातकर्ताले दिएको रंगहरुको नाम नानाथरी हुन्थे । अनि त्यो नमूना हेरेर नेपालीहरुले रंग्याएको हुबहु छ कि छैन जाँच गर्नुपथ्र्यो । करिब छ सय रंगहरुको नाम र पहिचान कण्ठस्थै हुन्थ्यो । अझ फर्किएर स्कुले जीवनलाई नियाल्छु । हाजिरी जवाफमा गरेको तरक्की सम्झन्छु । १४ अञ्चल, ७५ जिल्लाका सदरमुकाम मात्र होइन साढे २ सय देशका राजधानी मुखाग्रै थिए । आफू जन्मेको ताप्लेजुङ र हुर्केको झापा जिल्लाका गाविसहरुको नाम मुखमै झुण्डेका थिए । २०४८ र २०५१ को संसदीय चुनावका विजेता र निकटतम प्रतिद्वन्द्वीहरुको नाम मात्र होइन मत हेर्न कुनै सामान्य ज्ञानको पाना पल्टाउनु पर्दैनथ्यो ।</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 14.44444465637207px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-right: 10px; margin-top: 5px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">स्मरणको मामिलामा आपैँmमा गर्व गर्थेँ । ममुनी वर्षौँटे भाइ जन्मिएको थियो । १४ महिनाको फरकमा जन्मिएको ऊ छ महिनामा बित्यो । अन्त्ेष्ठीका लागि उस्लाई हजुरबाले कपडामा बोकेर लगेको दृश्य अहिले पनि झल्झली आउँछ । त्यसबिहान हाम्रोमा भेला भएका मलामीहरुको नाम अहिले पनि लिन सक्छु । २० महिनाको उमेरदेखि म सम्झन सक्छु भनेर फूर्ति पनि हाँक्थेँ कहिले कहिले । तर ती जमाना गए अब ।</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 14.44444465637207px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-right: 10px; margin-top: 5px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">गत वर्ष नेपाल जाँदा एसएलसीताका तीन/चार महिनासँगै ट्युसन पढेका साथी भेट भए । उनले हामी फलानो कोठामा, फलानो सरसित, फलानो विषय पढ्थ्यौँ । म फलानोको छेउमा बस्थेँ । तिम्ले यस्तो रंगको कपडा लाउँथ्यौ भनेर बेलीबिस्तार लायो । विडम्वना त्यति भनेपछि मैले ‘ए हो, हो, सम्झेँ, सम्झेँ’ भनेर स्थितिलाई सामान्यीकरण गरेँ । तर अहिलेसम्म पनि उनलाई मैले सम्झन सकेको छैन । बरु त्यसैदिन १७ वर्षपछि भेटिएकी मेरा सहपाठी स्कुले मित्रकी ८३ वर्षीया हजुरआमाले नाम काढेर बोलाउँदा पो झसङ्ग भएँ ।</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 14.44444465637207px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-right: 10px; margin-top: 5px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">नेपालमा हुञ्जेल मलाई म जन्मेको गाउँ, मैले पाइला टेकेका ठाउँ, मैले भेटेका, बास बसेका व्यक्तिहरुको नाउँ मलाई चाहिएको थिएन । किनभने मसित घोत्लिएर सोच्ने फुर्सद पनि थिएन । दिनहुँ भेटिने व्यक्ति, टेकिने माटोले ती पुराना कुराहरुलाई टाउको उठाउने मौकै दिन्नथ्यो । जब विदेशिएँ अहिले मलाई चाहिएको छ म हुर्केको गाउँ । मेरा छिमेकी अनि मेरा सहपाठीहरुको नाउँ । रहरले, बाध्यताले, लहैलहैले मैले छिचोलेका बाटाहरु । कुइनेटाहरु । घुम्तीहरु । देउरालीहरु । चौताराहरु । पाटी पौवाहरु । पधेँराहरु । तिरतिरे धाराहरु । गाईवस्तु चराएका वनहरु । पौडी खेलेका, माछा मारेका खोला र दहहरु । बदमासी गरेर फलफूल चोर्दै खाएका बगैँचाहरु ।</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 14.44444465637207px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-right: 10px; margin-top: 5px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">पत्रकारिता र समुदायिक उत्थानका लागि करिब एक दशक काठमाडौँ केन्द्रीत भई काम गरियो । त्यसबीचमा नापियो पूर्व–पश्चिम, उत्तर–दक्षिणको भूगोल । पाइताला परेका जिल्लाहरु गन्दा पचास नाघेछन् । द्वन्द्वको पीडा पहिल्याउँदा रोल्पा, दाङ बर्दिया, नेपालगञ्ज हुँदै लखनऊसम्म पुगियो । २०६१ मा रोल्पा जाँदा क्रस फायरको भयले दुई दिनको यात्रा एकैदिनमा तय गरियो । फर्कँदा ज्वरोले शेष । सुलीचौरको बिरानो ठाउँमा मलमपट्टि गरिदिने, तातोपानी खुवाइदिने, नजिकैको औषधि पसलसम्म हात थामेर लगिदिने ती दिदीको नाम (म कृतघ्न भएको होइन) बल गरेर पनि अहिले सम्झन सक्दिनँ ।</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 14.44444465637207px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-right: 10px; margin-top: 5px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">म सम्झन सक्दिनँ ती बाको नाम, जसलाई मैले नेपालगञ्जको मानवअधिकार आयोगमा भेटेँ । पहिलो भेटमै कुन्नी के ठानेर हो उनले मनपेट खोले । सेनाले हरेक महिना उपस्थित हुन दिएको तारिख खेप्न आएका थिए उनी । विश्वास गरेर उनले बर्दियास्थित आफ्नो घरैमा लगेर माओवादीका भूमिगत प्रकाशनहरु दिएका थिए–सरकारी पत्रिकामा काम गर्ने, यसअघि कहिल्यै नभेटेको, नचिनेको ठिटोलाई विश्वास गरेर । </span><br /><span style="font-size: small;">अनि म चाहँदा पनि सम्झिनँ सक्दिनँ, दाङका ती चौधरी दिदीबहिनीहरुका नाम । जसका श्रीमान, छोरा, भाइहरुलाई दाइँ गर्दागर्दै खलाखेतमै सेनाको गोलीको चारो बनेका थिए । घोराहीबाट पत्रकार उदय जीएम र म साइकल चढेर पुगेका थियौँ त्यो गाउँमा । हामी फर्किएको एक घण्टापछि आएको सेनाको गस्तीले त्यही गाउँमा एक जना मारेको समाचार हामी पुग्नुअघि नै घोराही पुगिसकेको थियो ।</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 14.44444465637207px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-right: 10px; margin-top: 5px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">जोडबल गरेर पनि सम्झन नसक्ने नामहरुमा आउँछ, रोल्पा भावाङकी ती दिदी जसलाई श्रीमानले कुटेर हर खुस्काइदिएका थिए । ज्वरोले आलसतालस मलाई जित्नेगरी पीडाले रातभरि हँ हँ गर्थिन् । जनअदालत खोलेर सामाजिक न्याय दिएको फुइँ हाँक्ने माओवादीले पनि रक्सी खाएर स्वास्नी पिट्ने श्रीमान्कै पक्ष लिएको बताउने ती दिदी अहिलेसम्म जीवित छिन् कि मरिसकिन् होला ?</span></div>
<div style="background-color: white; font-size: 14.44444465637207px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-right: 10px; margin-top: 5px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">भन्नेहरु भन्छन्–मानिसको दिमाग जति चलायो उति चल्छ । उदाहरण तेस्र्याउँछन् ‘एक हजार बढी आविस्कार दिएका वैज्ञानिक न्युटनको दिमाग शुन्य दशमलव पाँच प्रतिशत मात्र चलेको थियो रे !’ शुरुमा त मलाई पनि हो कि जस्तो लाग्थ्यो तर अब भोग्दै गइयो तब त्यसो भन्नेहरुले पनि आफूले प्रयोग गरेर होइन अरुले भनेको साभार गरेजस्तो लाग्यो । के ग्रन्थीले कसरी स्मरण शक्ति नियन्त्रण गर्छ मैले वैज्ञानिक अनुसन्धान गरेको छैन । तर परेको के छ भने दिनहुँ सम्झन नसकेका पात्र, घटना, सन्दर्भहरुको थाक बढ्दो छ । ए बाबै, यति छिट्टै मलाई बुढेसकालले भेटेको हो त ??</span></div>
</ul>
</div>
Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-34082089871435941212012-01-26T09:22:00.000-08:002012-01-26T09:25:24.914-08:00एलियनहरुको देशमा<a href="http://3.bp.blogspot.com/-VZHf_cZ6wGk/TyGMdrPdNSI/AAAAAAAAAe4/Xc8gXg1D6K4/s1600/parliament%2Band%2Bbigben.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 212px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-VZHf_cZ6wGk/TyGMdrPdNSI/AAAAAAAAAe4/Xc8gXg1D6K4/s320/parliament%2Band%2Bbigben.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5701993044679406882" /></a><br /><div>केटाकेटी छ“दा हामीबीच कसले बढी मुलुकको नाम जानको छ भन्ने होड चल्थ्यो । हामीमध्येका केहीले देशहरुको नाम बढाउन भन्थ्यौ“– भारत, इण्डिया, हिन्दूस्तान । अर्कोले झन् विश्ववेत्ता भएर भन्थ्यौ“– बेलायत, ग्रेट ब्रिटेन, संयुक्त अधिराज्य (युके), इंग्ल्याण्ड । नेपाल छ“दासम्म मलाई पनि लाग्थ्यो बेलायत (ब्रिटेन), युके, इंग्ल्याण्ड एकै देश हुन् तर यहा“ आएपछि पत्ता लाग्यो होइन रहेछ । इङ्ल्याण्ड, वेल्स र स्कटल्याण्ड मिलेर ग्रेट ब्रिटेन बन्दोरहेछ । त्यसमा उत्तरी आयरल्याड मिसिएपछि बल्ल संयुक्त अधिराज्य (युके) बन्दोरहेछ । इंल्याण्ड, उत्तरी आयरल्याण्ड, वेल्स, स्कटल्याण्ड सबैको आ–आफ्नै झण्डा, आ–आफ्नै राष्ट्रिय गान रहेछ । विश्वकप, ओलम्पिक वा यूरोपियन कपहरुमा खेल्दा यी चारवटैले अलग–अलग प्रतिस्पर्धा गर्दारहेछन् । त्यसमाथि पनि स्कटल्याण्ड र इंग्ल्याण्डबासीबीच त आगो–पानीको सम्बन्ध हु“दोरहेछ । </div><div>आफूलाई संसारकै श्रेष्ठ ठान्ने अंग्रेजहरुको देशमा छु म अहिले । जहा“ मजस्ता बाहिरबाट आएकाहरु एलिएन हुन् । करिब एक लाख नेपाली एलियनहरु छन यहा“ । एलियनहरु रैथाने अंग्रेज हुन खोज्दैछन् । कृष्णहरु अहिले कृष् भएजस्तैगरी । अंगे्रजहरुले नेपाली नाम एकैपटकमा सर्लक्क उच्चारण गर्न नसक्नु बेग्लै कुरा हो तर हामी नेपालीको काम उनीहरुले जसो भन्यो त्यसै बनाइदिने त होइन होला । हिथ्रो एयरपोर्टमा लिन आएको ट्याक्सी ड्राइभरले यो पंक्तिकारको नाम एनओआरआरआइएस (नोरिस) लेखेर धुइ“पाताल खोज्दैमा नोरिस हुने हो कि ? शिक्षिका मार्सिया भन्छिन्, “मैले चारपटकमा मात्र तिम्रो नाम ठीकस“ग भन्न सके“” । हो, नेपाली लोकदोहोरी सवालजवाफ गाउन सक्ने अंग्रेजलाई तीन÷चारपटकमा त जस्तो नाम पनि आउ“दो भइहाल्छ नि । </div><div>यूरोपियनहरु आलोचना गर्छन् – आइतबार यूरोपभर गरिब मानिसरुले समेत नया“÷सुकिलो लुगा लाउ“छन् र दिन खुशी र उज्यालो हुन्छ तर अंग्रेजहरु धनी मानिसहरु समेत पुरानो लुगा लगाउ“न् र दिन घुर्मैलो हुन्छ । त्यसो त यूरोपियनहरुले खिसि गर्ने कुरा धेरै छन् अंग्रेजहरुका । जस्तो कि बिहान सबेरै ५ बजे मीठो निन्द्रा बिथोल्दै कसैले चिया ल्याइदियो भने रिसले नबा“उठिनु बरु ‘धन्यवाद यो समयमा चिया खान मलाई असाध्य मन लाग्छ भन्नु’ । चिया ल्याउने फर्किसकेपछि भने ट्वाइलेटमा खन्याइदिए पनि हुन्छ । चिनी नहालेको, दूध हालेर चियाको स्वाद नै हराएको किन नहोस् प्रतिव्यक्ति दिनको औसत ३.३९ कप चिया र १.६५ कप चिया खाने अंग्रेजहरुको बानी छ । त्यसैले आफ्नो घरमा आएकाहरुले चिया खान इन्कार गरे अंग्रेजहरुले तपाईलाई राम्रो ठान्दैनन् । </div><div>अंग्रेजहरुले तपाईलाई माया गर्ने छन् किनकि कुकुर, बिरालोलाई पनि उनीहरुले माया गरेकै छन् । भुस्याहा कुकुरहरुको घर नभएको बिजोग देखेर सन् १८६० मा मेरी टेलबाइले बाटारसीमा खोलेको कुकुर घरमा २७ लाख ३४ हजार कुकुर छन् । कर नतिर्ने २ करोड ६६ लाख माछा, ७७ लाख बिरालो, ६७ लाख कुकुर, १५ लाख खरायो अंग्रेजहरुले पालेकै छन्, कर पनि तिर्ने खर्च पनि बेलायतमै गर्ने केही लाख प्रवासीलाई पाल्दा अंग्रेजहरुलाई नाफा नै हुन्छ । </div><div>सम्झौता अंग्रेज हुनुको विशेषता नै हो । जस्तो कि पार्टीमा जाने तर अञ्जानसित चुइ“क्क नबोल्ने । सा“झ ६ बजेअघि ५ मिनेटमा कुनै पनि ड्रिंक्स पिउन नसक्नु तर ६ बजेपछि ५ मिनेटमै स्वाट्ट पार्नु पनि सम्झौतै हो । तथ्याङ्क भन्छ एक अंग्रेजले एक वर्षमा ९९.४ लिटर रक्सी पिउ“छ । एक घण्टाको फिल्मको लागि तीन घण्टा लाममा बस्नु । लाममा बस्ने मामिलामा अंग्रेजहरु नामूद नै छन् । जर्ज माइक लेख्छन् – बस स्टपमा एकजना हु“दा पनि अंग्रेजहरु लाइनमा बसिरहन्छन् । त्यसो त सप्ताहन्तमा बीचमा, सपिङ मलको काउण्टरमा, चिया÷कफी सपमा जतातै लाम नै हुन्छ । मानिसहरुसित घुमफिरमा जा“दा घण्टौ“ मुखमा ताल्चा लगाउन सक्नु तर कुकुरसित मिनेटपिच्छे बोलिरहनु पनि सम्झौतै हो क्यारे । </div><div>अंग्रेजहरुसित बोल्नलाई तीन वर्षसम्म एउटै शब्द जाने हुन्छ रे । नाइस । जेमा पनि चल्ने । अंग्रेजहरुले फिरङ्गीहरुलाई असजिलो होस् भनेर रे डाक्टरजति सबै हार्ली रोडमा, वकिल जति सबै लिंकन इनफिल्डमा, किताब पसल जति सबै चेरिङ क्रस रोडमा, पत्रिका जति फ्लिीट स्ट्रीटमा, धोबी जति स्याभिली रोमा, कार बिक्री जति सबै पोर्टल्याण्ड स्ट्रिटमा, थियटर जति पिकाडेली सर्कसमा, सिनेमा लेस्टर स्क्वाएरमा राखेका । त्यसमाथि एउटै नाम गरेका ठाउ“ बीसवटा भन्दा बढी । एउटै नामको पछाडि रोड, सर्कस, वे, लेन, ग्राउण्ड, कमन, स्ट्रिट, पार्क के के मात्र जोडेका ? </div><div>यहा“ जन्मिने ४० प्रतिशत केटाकेटीका आमा अविवाहित छन् । वर्षमा ३ लाख १० हजार विवाह हुन्छन् १ लाख ६१ हजार सम्बन्ध विच्छेद । स्वतन्त्रताको वकालत गर्नेहरु पाखण्डी बन्नुलाई आदर्श ठान्छन् । अंग्रेजहरुको पाखण्डीपनबारे एउटा कथा छ । कुनै पबमा अंग्रेज उनका गैर अंग्रेज साथी पिउन गएछन् । केही समयपछि एक्कासी पबमा गोली चलेछ । गैरअंग्रेज गोली चल्दा कुर्सिमै रहेछन् भने अंग्रेज साथी भागेर कता पुगेछन् । गोली रोकिएपछि ती कता भागेका साथीले सम्हालि“दै गैर अंग्रेजलाई भनेछन् – ओहो तिमी त धेरै डराएछौ । कुर्सिबाट भाग्न पनि सकेनछौ । </div><div>हाउ टू वी एन एलियनका लेखक जर्ज माइक भन्छन् – बरु कैदमा राखिएको कैदी सप्रेर मान्छे बन्दा तर इंग्ल्याण्डमा बाहिरबाट आएकाहरु कहिल्यै अंग्रेज बन्न सक्दैनन्, बेग्लै कुरा हो उनीहरु ब्रिटिश बन्न सक्लान् । </div><div>माइकको सल्लाह नपढेर होला कतिपय नेपालीहरु अंग्रेज हुने होडमा छन् । जो असम्भव छ । </div><div><br /></div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-34373822661192767922012-01-26T09:00:00.000-08:002012-01-26T09:04:36.465-08:00बन्न नसकेको समाचार<a href="http://3.bp.blogspot.com/-gUoZXk9RLT8/TyGHlQsGKlI/AAAAAAAAAes/VN1NISAFQGs/s1600/Delhi%2Bgate.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 259px; height: 194px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-gUoZXk9RLT8/TyGHlQsGKlI/AAAAAAAAAes/VN1NISAFQGs/s320/Delhi%2Bgate.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5701987677432588882" /></a><br /><div>गणतन्त्र नेपालको पहिलो प्रधानमन्त्रीका हैसियतले मात्र प्रचण्ड (पुष्पकमल दाहाल) को भारत भ्रमण चर्चामा थिएन । बरोबर भारतविरोधी अभिव्यक्ति दिने त नेपाली कम्युनिष्टहरुको परम्परा नै भइगो । भूमिगत सशस्त्र युद्धकालमा भारतसित लड्न ‘ए’ देखि ‘जेड’ सम्म सबै आकारका सुरुङ खन्न लगाउने माओवादी सेनाका सुप्रिम कमाण्डरका हिसाबले पनि त्यो भ्रमण चासोको थियो । नेपालका प्रधानमन्त्रीले सबैभन्दा पहिला गर्नैपर्ने भारत भ्रमणको ‘बाध्यता’लाई ओलम्पिक समापन समारोहमा चीन पुगेर पञ्छाएको ‘सगौरव प्रष्टीकरण’ पार्टीपंक्तिमा दिए पनि ‘सत्ता सन्तुलन’ गर्न त्यस भ्रमणलाई खुलेर आफ्नो पहिलो औपचारिक भ्रमण भन्ने साहस उनमा थिएन । यस्तो राजनीतिक र कुटनीतिक विशिष्टताका साथ भएको भारत भ्रमणमा सम्मिलित हुनु मेरा लागि भने व्यावसायिक करियरमा महत्वपूर्ण थियो ।</div><div>पंक्तिकार कार्यरत गोरखापत्र दैनिकका तत्कालीन प्रधानसम्पादक कृष्ण श्रेष्ठ नवप्रतिभालाई ‘ब्रेक’ दिनुपर्छ भन्नेमा थिए भने भारतसित ‘रोटी र बेटी’को सम्बन्ध भएका प्रबन्धसम्पादक सीताराम अग्रहरि भने आफैँ जाने दाउमा थिए । कार्यकारी अधिकारसम्पन्न संस्थानका अध्यक्ष ओम शर्माले पंक्तिकारको पक्षमा ‘ग्रिन सिग्नल’ दिएपछि अन्ततः मेरो भ्रमण रोक्ने कोही भएन । अघिल्लो वर्ष राजाको कतार भ्रमणमा सम्मिलित तत्कालीन प्रमुख समाचारदाता किशोर केसीको प्रायजसो समाचार आफैँले समन्वय गरेकोले म मानसिकरुपमा चुनौती ब्यहोर्न तयार थिएँ । त्यसमाथि अंग्रेजी र प्रविधिमा दक्ष प्रधानसम्पादक श्रेष्ठ र व्यापारिक रिपोर्टिङमा काबिल सहकर्मी ओम थापाले साथ दिने भएपछि मलाई हाइसञ्चो नै थियो । </div><div>सेप्टेम्बर १४ मा औपचारिक भ्रमण शुरु भो । सञ्चारकर्मीको टोलीमा ‘सरकारी कर्मचारी’ मात्र थिए । नेपाल टेलिभिजनका राजेन्द्रराज तिमिल्सिना (राराति) र क्यामेराम्यान सुरेश मानन्धर, राष्ट्रिय समाचार समितिका एकराज पाठक, रेडियो नेपालका विष्णु सापकोटा, सूचना विभागका वसन्त चित्रकार र गोरखापत्रबाट यस पंक्तिकार । सापकोटा र पंक्तिकारबाहेक सबै थिए सरकारी भ्रमणका खग्गु । कान्तिपुरका गोपाल खनाल र अन्नपूर्ण पोस्टका अनिल गिरी त्यतिबेला दिल्लीमै बस्थे । रिपोटर्स क्लबका सदाबहार अध्यक्ष ऋषि धमला, एभेन्युज, सगरमाथा र नेपाल वान टेलिभिजनका पत्रकार आफ्नै बन्दोबस्तमा सामेल भए पनि सरकारी भोजन, आवास र सवारीको सुविधा लिएकै देखिन्थे । नेपाल पत्रकार महासंघका तर्फबाट सरकारी टोलीमा सामेल रमेश विष्टलाई समाचार कतै पठाउनु नपर्ने भएकाले बडो सुविस्ता थियो । </div><div>भ्रमण तालिकालाई कहिले पछ्याउँदै कहिले पछि पार्दै भोलिपल्ट सबेरैदेखि भ्रमण शुरु भो । पत्रकारहरुलाई विनियोजित दुई सवारीमध्ये एक नेटिभीका पत्रकारहरुले कब्जा गरिहाले दोस्रोमा कहिले ऋषि धमला त कहिले हामीले काम चलायौँ । दिल्लीस्थित नेपाली दूताबासको कमजोर समन्वय बाबजूद प्रधानमन्त्रीलाई पछ्याउनु थियो । कर्मचारीहरुको कहिले गाली, कहिले घुर्की, कहिले दयाको पात्र बन्न मञ्जुर थियौँ किनकि समाचार छुटाउनु सरकारी मिडियाका लागि अपराध जो थियो । त्यसमाथि राससका पाठक र रेडियोका सापकोटालाई नेपाली टाइप गर्न नआउने भएकाले उनीहरुको टाइपिस्ट पनि आफैँ बन्नु थियो । अल्प प्राविधिक ज्ञानी मेरा लागि होटलमा वाइफाई जोड्नु मुश्किल थिएन तर त्यसको उपभोग गरेवापत पाँचतारे होटलको आकाश छुने बिल आफ्नै थाप्लोमा आइलाग्ला कि भन्ने चाहिँ अग्घोरै चिन्ता थियो । त्यसैले धेरैजसो दिल्लीस्थित नेपाली दूताबासकै कम्प्युटर र इन्टरनेट चलाइयो ।</div><div>यस्तैमा दिल्लीको बाह्रखम्बा रोडस्थित नेपाली दूताबासमा प्रधानमन्त्री जाने खबर आयो । कार्यक्रम थियो भारतमा रहेका नेपालीलाई सम्बोधन गर्ने । दूताबास परिसरमा टाँगिएको पालभित्र आयोजित सो कार्यक्रममा उनले नेपाल–भारत सम्बन्धका बारेमा केही नयाँ शब्दमा परम्परागत प्रवचन दिए । उनले बिर्सेनन् नेपालको जनयुद्ध र जनआन्दोलन सफल बनाउन भारतमा रहेका नेपालीहरुको योगदानको गुणगान गाउन । तर उनले छुटाए सालभरि दुःखगरि कमाएको पैसा लिएर चाडबाडमा घर फर्किँदा नाकामा लुटिने नेपालीहरुको पीडा । भारतमा श्रमिकका रुपमा कार्यरत लाखौँ नेपालीहरुको ब्यथा, पीर, मर्का र हेलाँहाचो । त्यसो त त्यसअघि र पछिका प्रधानमन्त्रीहरुले पनि उनीहरुलाई सम्झेकै कहाँ छन् र ? प्रधानमन्त्रीहरुको वार्तामा कुल्ली, बहादुर, दरबान, कान्छा र मुम्बईमा बेचिएका चेलीहरुको कुरा सुहाउँदिलो पनि कहाँ होला र ? </div><div>कार्यक्रम सकियो । प्रधानमन्त्री हिँडे दूताबासको निरीक्षण गर्न । दूताबासको माथिल्लो तल्लामा अर्को कार्यक्रम थियो प्रधानमन्त्रीको । तर कार्यक्रम अगावै उनी एउटा कोठामा सुटुक्क पसे । उनका स्वकीय सचिव समीर दाहाल, भारतस्थित माओवादीसम्वद्ध संगठनका इञ्चार्ज लक्ष्मणदत्त पन्त मात्र थिए उनको साथमा । बन्द ढोकाभित्र को थियो ? के कुरा भयो ? बाहिरकालाई पत्तो हुने कुरो भएन । धेरै पत्रकारहरु त माथिल्लो तल्लामा प्रधानमन्त्रीको प्रतीक्षा गरिरहेका थिए । पाठक, सापकोटा र म पनि प्रधानमन्त्रीले को भेट्दैछन् भनेर पछि लागेका थिएनौँ । संयोगले त्यो कोठा नजिक पुगेका थियौँ । जनयुद्धमा फौजी कमाण्डरसमेत भइसकेका रेडियो नेपालका सापकोटा र पन्तको पहिल्यै चिनाजान रहेछ । उनैले मलाई पन्तसित चिनाए । प्रधानमन्त्री निस्केर हिँडेपछि स्वकीय सचिव समीर दाहालले सापकोटा र मलाई इशारा गरेर कोठामा बोलाए । राससका पाठक त्यतिबेला कतै भुलेका रहेछन् । पाठकका बारेमा सामान्य सोधपुछ गरेपछि दाहालले हामी दुईजनालाई अघिल्तिर ह्वीलचियरमा बसेको मानिसतिर देखाएर ‘ल तपाईहरुले उहाँको अन्तर्वार्ता लिइदिनुप¥यो’ भने । जनयुद्धमा घाइते भएपछि पत्रकारितामा लागेका सापकोटा र जनयुद्धमै परिवारको एक सदस्य गुमाएको मलाई दाहालले अति विश्वास गरेका थिए । </div><div>यसअघि कहिल्यै कतै नदेखिएका, नभेटिएका झ्याप्प दारीजुँगा पालेका चश्मावाल ती महोदयसित कसरी अन्तर्वार्ता लिने ? उनको पृष्ठभूमि के हो ? विशेषज्ञता के हो ? के विषयमा प्रश्न सोध्ने ? त्योभन्दा ठूलो समस्या थियो भाषाको । हामी दुइटैको अंग्रेजी भाषा गरिखाने माध्यम थिएन । कनीकुथी हिन्दी बोल्नसक्ने म थिएँ, सापकोटा परे फिटिक्कै हिन्दी नबोल्ने । पन्त र अर्का एकजना हिन्दी भाषीले उनको बारेमा छोटो परिचय दिलाए । उनी भारतीय कम्युनिष्ट पार्टी (माओवादी) सम्वद्ध संयुक्त मोर्चाका उपमहासचिव रहेछन् । उनको खास नाम के थियो थाहा दिइएन तर उपनाम दिइएको थियो साइबाबा । केही समयअघि प्रधानमन्त्रीले अति गोप्य रुपमा भेटेका महानुभाव यिनै थिए । पत्रकारको कर्म यस्तै हो, सधैँ योजना गरेजस्तो कहाँ मिल्छ र ? कतिपटक तत्क्षण केही प्रश्न बनाउनै पर्ने हुन्छ । यहाँ पनि प¥यो त्यस्तै नै ।</div><div>समय कम थियो । भूमिगत भएकाले होला उनीहरु पनि हतारमा देखिन्थे । ‘इन्स्ट्यान्ट नुडल्स’ जस्तो हत्तपत्त होस् भन्ने चाहिरहेको उनीहरुको मुद्राले बताउँथ्यो । ‘नेपालमा माओवादीको नेतृत्वमा हालै सरकार गठन भएको छ, तपाईलाई कस्तो लागेको छ ?’ पहिलो प्रश्न टुटेफुटेको अंग्रेजीमा मैले फुटाएँ । उनले परम्परागत कम्युनिष्ट नेताकै शैलीमा पहिले केही पृष्ठभूमि बाँध्दै सारमा नेपालमा माओवादी सरकारमा पुग्नुलाई आपूmहरुले उपलब्धिका रुपमा लिएको बताउँदै थिए । यत्तिकैमा ढोका ढकढक ग¥यो । राससका पाठक हामीलाई खोज्दै आएका रहेछन् । ढोका खोल्नासाथ हामी दुई भाइलाई देखेर उनी भित्र पसिहाले । हामी सबै अक्क न बक्क प¥यौँ । मुखामुख गर्न थाल्यौँ । समीर दाहालले तत्कालै स्थितिलाई नियन्त्रण लिँदै सामान्य बनाइहाले । अन्तर्वार्ता त्यहीँ बिथोलियो । भारतीय माओवादी टोली हामीबाट बिदा भयो । हामी पनि बाहिरियौँ । </div><div>अन्तर्वार्ता पूरा नभए पनि मलाई लागिरह्यो भारतीय सरकारले जोडतोडका साथ खोजी गरिरहेका प्रतिबन्धित भारतीय माओवादी नेतालाई नेपालका प्रधानमन्त्रीले दिल्लीस्थित नेपाली राजदूताबासमा भेटेको भारत सरकारलाई जानकारी थियो होला कि थिएन होला ? यदि त्यो समाचार तत्काल प्रकाशनमा आएको भए भ्रमणले कुन रुप लिन्थ्यो होला ? प्रचण्डको सरकार नौ महिना अगावै पो ढल्थ्यो कि ? यसैगरी अर्कोतिर लाग्थ्यो, भारतले यतिविधि संशयका साथ हेरिरहँदा पनि प्रचण्डले भारतीय माओवादी नेतालाई कसरी भेट्ने जोखिम मोलेका होलान् ? </div><div>समाचार बन्नका लागि जानकारी काफी थिएन । फेरि नेपालका प्रधानमन्त्रीले भारत भ्रमणमा भारतीय माओवादी भेटे भन्ने समाचार समग्र नेपालकै द्वन्द्वबाट भर्खरै तङ्ग्रिँदै गरेको नेपालका प्रत्यूत्पादक अवश्य बन्ने थियो । तै चुप मै चुप । यसबारेमा गोरखापत्र न्युज डेस्क त के सापकोटासित पनि अहिलेसम्म छलफल भएको छैन । </div><div><br /></div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-20512912750432981312012-01-26T08:58:00.000-08:002012-01-26T08:59:21.956-08:00समुन्नत समाजका लागि पत्रकारिता<div>नरेश खपाङ्गीमगर</div><div>नेपाली पत्रकारिताको इतिहास धेरै पुरानो छैन । करिब एकसय वर्ष अघिदेखि नेपालमा पत्रकारिताको अभ्यास हुँदै आएको अभिलेखहरुले पुष्टि गर्ने गरेका छन् । पत्रकारिताको स्वरुपमा नहोला, नेपाली समाजमा सन्देश आदानप्रदान गर्ने माध्यम भने यसअघि हुँदै नभएका होइनन् । प्रविधिको बाक्लो उपस्थितिका वावजूद पनि कतिपय त्यस्ता माध्यमहरु आजपर्यन्त जीवित छन् । पश्चिमतिर कटुवाल कराउने, पूर्वतिर मान्छे मर्दा शंख पूmक्ने जस्ता कार्य आज पनि चलिरहेकै छन् । </div><div>वि.सं. १९५३ मा निक्लिएको सुधासागरलाई पहिलो नेपाली पत्रिका मान्ने गरिएको छ । यद्यपि यसको मुद्रित अंक देख्न पाइएको छैन । नामको आधारले यसलाई धेरैले समाचारपत्र नभई साहित्यिक पत्रिकाको अनुमान गर्ने गरेका छन् । अखबारको हिसाबले चाहिँ वि.सं १९५८ देखि छापिन थालेको गोरखापत्र नै पहिलो नेपाली अखबार मानिन्छ । जो अहिले पनि निरन्तर निस्किरहेको छ । तत्कालीन राणाशासक देवशमशेरको उदारपनामा शुरु भएको गोरखापत्र पछि जनस्तरबाट अन्य अखबार शुरु हुने वातावरण भने वि.सं.२००० को दशकमा फैलिएको राणाविरोधी क्रान्तिले बनाएको थियो । त्यसबेला सम्ममा साहित्यिक र राजनीतिक विषयवस्तु समेटेका दर्जनौँ साप्ताहिक पत्रिका नेपाल र प्रवास (भारत) बाट निक्लन शुरु भइसकेका थिए । वि.सं. २००७ मा प्राप्त प्रजातन्त्रले प्रेस तथा अभिव्यक्ति स्वतन्त्रतालाई प्रत्याभूत गरेपछि नेपाली पत्रकारितालाई जग बसाल्ने अवसर दियो । वि.सं. २००७ चैत २० गतेदेखि औपचारिक रुपमा नेपालमा रेडियो प्रसारण शुरु भयो । वि.सं. २०१७ देखि २०४६ सम्मको पञ्चायती कालखण्डमा व्यावसाियक पत्रकारिता अघि बढ्न नसके पनि, स्वतन्त्रतापूर्वक पत्रकारिता गर्ने परिस्थिति नभए पनि पत्रकारिता ठप्प रोकिएन । यसैकाल खण्डमा २०४१ माघ १७ गते नेपालमा टेलिभिजनको श्रीगणेश भयो । </div><div>२०४६ को प्रजातन्त्र पुनर्बहालीपछि नेपाली पत्रकारिता द्रुत गतिमा अघि बढिरहेको छ । अखबार, रेडियो, टेलिजिभन समानान्तर रुपमा खुल्दै छन् । अझ इन्टरनेटको सहज उपलब्धताले अनलाइनहरु दिनहुँ थपिँदा छन् । सूचना विभागको पछिल्लो (२०६७ चैत मसान्तसम्म) तथ्यांक अनुसार नेपालभित्र ४२० दैनिक, २३ अर्धसाप्ताहिक, २ हजार १७४ साप्ताहिक, ३९९ पाक्षिक, १ हजार ९३४ मासिक, २३४ द्वैमासिक, ५१० त्रैमासिक, २६ चौमासिक, ७० अर्धवार्षिक र ८३ वार्षिक गरी ५ हजार ८७३ पत्रिका दर्ता भएका छन् । त्यस्तै, सूचना तथा सञ्चार मन्त्रालयका अनुसार २०६८ भदौ १२ गते सम्ममा ३९४ वटा रेडियोले सञ्चालनका लागि अनुमति पाएका छन् भने त्यसमध्ये ३३४ वटाले प्रसारण शुरु गरिसकेका छन् । सोही अवधिसम्ममा ३२ वटा टेलिभिजनले सञ्चालनका लागि अनुमति पाइसकेका छन् । यसरी नेपाली पत्रकारिता अहिले धेरै अघि बढिसकेको छ । हजारौँलाई रोजगारी दिने र अर्बौँको कारोबार गर्ने उद्योगमा परिणत भइसकेको छ । </div><div>पत्रकारिता क्षेत्रमा संलग्न व्यक्तिहरुलाई एकतावद्ध बनाई उनीहरुको पेशागत हकहितको रक्षा, व्यावसायिक दक्षता अभिवृद्धि गर्ने प्रयास विगत पाँचदशकदेखि हुँदै आएको छ । वि.सं.२००७ सालको परिवर्तनपश्चात २००८ सालमा सत्यनारायण श्रेष्ठको संयोजकत्वमा पत्रकारहरु संगठित हुने प्रयास गरेपनि त्यसले निरन्तरता पाएन । त्यसपछि २०१२ चैत १६ गते कृष्णप्रसाद भट्टराई (पूर्व प्रधानमन्त्री) को अध्यक्षतामा नेपाल पत्रकार संघ गठन भयो । भट्टराई नै अहिले अस्तित्वमा रहेको पत्रकार महासंघको संस्थापक अध्यक्ष मानिन्छन् । पञ्चायतकालको उतारचढाव पत्रकार संघमा परेपनि यसले आपूmलाई अविछिन्न रुपमा अगाडि बढाउँदै आएको छ । २०४६ को परिवर्तनपश्चात पत्रकारिता क्षेत्रको बहुआयाम देखेर होला पत्रकार संघले आपूmलाई २०५३ असार ११ गतेदेखि महासंघमा परिणत गरेको छ । अहिले महासंघमा ८ हजार १३ जना पत्रकार सदस्य छन् । नेपालभित्र सशक्त पेशागत संगठनका रुपमा आपूmलाई उभ्याएको महासंघ इन्टरनेशनल फेडरेसन अफ जर्नलिस्ट (आइएफजे) र इन्टरनेशल फ्रिडम अफ एक्स्प्रेसन एक्सचेञ्ज (आएफइएक्स)सित पनि आवद्ध छ । </div><div>देशभित्र रोजगारीको सीमित अवसरले उकुसमुकुस भएका युवाशक्तिलाई नेपालको विभिन्न मुलुकसित नेपालको श्रम सम्झौताले विदेशिन प्रश्रय दियो । विदेशमा अध्ययन गर्न विगतभन्दा सहज वातावरणले पनि युवाहरु विभिन्न देशमा पुगे । रहँदाबस्दा निश्चित मापदण्ड पूरा गरेपछि त्यहीँको स्थायी बासिन्दा बने । युके लगायत कतिपय देशमा नेपालीहरुलाई स्थायी बसोबासको अवसर समेत मिल्यो । एक अनौपचारिक सर्भेअनुसार अहिले सार्क मुलुकबाहिर करिब ३५ लाख नेपाली बसोबास गर्दछन् । नयाँ ठाउँमा नेपाली समुदायको विकास र विस्तारसँगै उनीहरुमाझ सञ्चारको पनि आवश्यकता प¥यो । सन्देश एकबाट अर्कोमा पु¥याउने माध्यम टड्कारो भयो । त्यसैले विदेशमा पनि नेपाली पत्रपत्रिका, रेडियो, टेलिभिजन र अनलाइन पत्रिकाहरुको विकास हुन गयो । साथसाथै ती सञ्चारमाध्यममा कार्यरत पत्रकारहरुले पनि पेशागत संगठनको अभाव महसूस गर्न थाले । यसरी विदेशमा कार्यरत नेपाली पत्रकारहरुको संगठन बन्न गयो । विदेशमा कति पत्रकार छन् एकिन तथ्याङ्क नेपाल पत्रकार महासंघसित नभए पनि हालसम्ममा अमेरिका, जापान, हङकङ, कोरिया, युएइ, कतार, मलेसिया लगायतमा पत्रकारहरु संगठित भइसकेका छन् । </div><div>करिब एक लाख बढी नेपालीको बसोबास रहेको, चारवटा साप्ताहिक, एक टेलिभिजन, दुई एफएम रेडियो, दर्जनौँ अनलाइन र अन्य प्रकाशनहरु रहेको बेलायतमा पनि पत्रकारहरुले संगठित हुने प्रयास नगरेका होइनन् । सन् २००९ को फेब्रुअरी २१ मा युकेमा कार्यरत पत्रकारहरुको भेलाले शशी पौडेलको अध्यक्षतामा एक आयोजक समिति गठन गरेको थियो । सो समितिलाई पछि अप्रिलमा बसेको बैठले नेपाली सञ्चारकर्मी संघ, युके नामकरण गरेको थियो । सन् २०१० जुलाई १८ मा बसेको पत्रकारहरुको अर्को भेलाले नविन पोखरेलको अध्यक्षतामा नयाँ तदर्थ समिति गठन ग¥यो । सोही समितिले नेपाल पत्रकार महासंघसित समन्वय गरी बेलायत शाखाको रुपमा मान्यता प्राप्त गरेको छ र महासंघका केन्द्रीय सभापति शिव गाउँलेको उपस्थितिमा यही जनवरी १४ मा पहिलो अधिवेसन सम्पन्न गर्न गइरहेको छ । स्थापनाको छोटै अवधिमा पनि शाखामा अहिलेसम्ममा ३७ पत्रकारहरु आवद्ध भइसकेका छन् । </div><div>सन् १९६० मा स्थापना भएको यति एसोसिएसनको मुखपत्र यतिपत्रलाई बेलायतको पहिलो नेपाली पत्रिका मानिने गरिएको छ । तथापि यो मुखपत्र थियो । यसै दशकमा (सन् १९६९) बीबीसीले लण्डनमा नेपाली सेवा शुरु गरेको थियो । व्यावसायिक पत्रिकाका रुपमा सन् १९९० मा प्रकाशन गरिएको सगरमाथा टाइम्स, सन् २००३ मा शुरु भएको गोरखा मिरर र लण्डन पोस्टले निरन्तरता पाउन नसके पनि २००४ मा शुरु भएको नेपाली सन्देश, २००५ मा शुरु भएको युरोपको नेपालीपत्र, २००८ देखि शुरु एभरेस्ट टाइम्स र २००९ को नयाँ सन्देश भने हालसम्म निरन्तर छन् । नेपाली टिभी, ब्रिटिश सेना मातहतको बीएफबीएस गोरखा रेडियो, बीजीडब्लुएस एफएम तथा अनलाइन पोर्टलहरुले विद्युतीयमाध्यमतर्फ निरन्तरता दिइरहेका छन् । बीबीसी नेपाली सेवाबाहेकको युकेको नेपाली पत्रकारिताको स्थिति व्यावसायिक हिसाबले सन्तोषजनक छैन । नेपालमा जस्तो पत्रकारहरुमाथि शारीरिक दुव्र्यवहार नभए पनि समाचार छापेकै कारण मौखिक धम्की, मुद्दा मामिलाको झमेला भने युकेमा पनि पत्रकार र पत्रिकाले भोग्नु परिरहेकै छ । छापिएको सामग्रीमाथि चित्त नबुझे अपनाउनुपर्ने प्रक्रिया नेपाली समाजलाई बुझाउन सकिएको छैन । अझ त्यो भन्दा ठूलो कुरा त बेलायतको नेपाली समाजलाई नेपाली पत्रकारिताको महत्व बुझाउन सकिएको छैन । </div><div>समाजका लागि पत्रकारिता आवश्यकता हो वा पत्रकारिताका लागि समाज ? प्रष्ट हुन सकेको छैन । समाजमा पत्रकारिताको दीर्घकालिन महत्व र प्रभावका बारेमा समाजसित अन्तत्र्रिmया भएकै छैन । पत्रकारहरुबीच पनि सैद्धान्तिक, व्यावहारिक ज्ञान, सीन र क्षमताको प्रशस्तै अभाव देखिन्छ । त्यही अभावको उपज उनीहरुमा आत्मविश्वासको पनि कमी देखिन्छ । प्रख्यात उद्यमी बारेन बफेटले भनेका छन्, जति पत्रकार काबिल बन्छ त्यति नै समाज राम्रो बन्छ । त्यसैले पत्रकार महासंघ, युके शाखाको अबको ध्येय यहाँ कार्यरत पत्रकारहरुलाई व्यावसायिक सीपले स्पात र जिम्मेवार कालिगढ बनाउने तथा यहाँको नेपाली समाजसित पत्रकारिताको महत्वका बारेमा ‘कन्भिन्स’ गर्ने हुनुपर्दछ । यदि त्यसो भयो भने शाखाले पहिलो अधिवेसनका लागि तय गरेको समुन्नत नेपाली समाजका लागि जिम्मेवार पत्रकारिता नारा पनि सार्थक हुनेछ । </div><div>(लेखमा व्यक्त विचार लेखकका निजी हुन्) </div><div><br /></div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-35584197879720876642012-01-26T08:55:00.000-08:002012-01-26T08:58:31.109-08:00गोल्ड मेडल थाप्न थाल चोर्नुप¥यो<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiclsTOd1VOdUHVcxqMtqKc6y7gIW42vulLau5vpbA2psGh8nYKPzRBVuiMIsmMwx7wwlkqTWorXrB0bTaqUJtHZ0HM3ekFInDOmZz2gS8Tkn-Ku58h9nE8vUQvlbgfVwg-oGN1E3fi480A/s1600/Bolmaya+Gurung.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiclsTOd1VOdUHVcxqMtqKc6y7gIW42vulLau5vpbA2psGh8nYKPzRBVuiMIsmMwx7wwlkqTWorXrB0bTaqUJtHZ0HM3ekFInDOmZz2gS8Tkn-Ku58h9nE8vUQvlbgfVwg-oGN1E3fi480A/s320/Bolmaya+Gurung.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5701986014060175986" /></a><br /><div>...ढुङ्गाको काप फोरेर पनि उम्रन्छ पीपल.. भन्ने कवितांश कवि लेखनाथ पौड्यालले बोलमाया गुरुङकै लागि लेखिदिएजस्तो लाग्छ । करिब ४० वर्षअघि घरको ‘सपोर्ट’ बिनै रुढीवादी समाजको पर्दा च्यात्दै नृत्यमा नेपाल टप गर्ने उनको जीवन दन्त्यकथा जस्तै लाग्छ । </div><div>त्यसो त उनलाई पनि थाहा छैन कतिबेर कसरी नृत्यको रस बस्यो भनेर । सुवेदार उदवर गुरुङकी कान्छी छोरी उनले चारवर्षको उमेरदेखि पोखरामा बस्न पाइन् । कन्या हाइस्कुलमा पढ्न पाएकी उनलाई यति याद छ आफू ५÷१० वर्षको हुँदा टोलटोलमा राजाको जन्मोत्सव मनाइन्थ्यो । त्यसमा स्कुलबाट उत्कृष्ट नृत्य लैजाँदा उनी पर्ने गर्थिन् । र, त्यतिबेलादेखि नै उनले नाचेको परिवारले मन नपराएको पनि उनलाई हेक्का छ । भन्ने गर्थे रे, ‘छोरी मान्छे नाच्न हुन्न । कुलको नाक काटिन्छ ।’ </div><div>काठमाडौँबाट होलिडे मनाउन होला राजारानी पोखरा गइरहन्थे । मनोरञ्जनका लागि उनीहरुलाई कन्या स्कुलको नाच नभइ नहुने । बोलमाया बिना अपूरो हुन्थ्यो कन्या स्कुलको नाच । “अहिले कसरी चर्चित हुने भन्ने छ तर त्यतिखेर चर्चित हुनु पनि इज्जतै गुमाउनु जस्तो थियो” हाल युकेमा बसोबासरत् उनले भनिन् । बाउआमाको पिटाइ सहँदै भए पनि उनले नृत्यलाई छोडिनन् । कक्षा ८ पढ्दा २०२७ सालमा उनले जिल्ला, अञ्चल र राष्ट्रियस्तरमै नृत्य प्रतियोगितामा पहिलो स्थान जमाइन् । राष्ट्रिय प्रतियोगितामा भाग लिन जान उनलाई घरबाट अनुमति दिइएन, बाटो खर्च पनि दिइएन । जहाँ इच्छा त्यहाँ उपाय । उनी पनि के कम घरबाट आठवटा काँसको थाल चोरिन् र बेचेर बाटो खर्च बनाइन् । उनी भन्छिन्, “गोल्ड मेडल जितेर आउँदा पनि घरबाट स्याबासी पाइएन ।”</div><div>स्वर्गीय राजा महेन्द्र, वीरेन्द्र, उनीहरुका आमा रत्न र उनीहरुका पाहुना उनका नृत्यका दर्शक हुन्थे । २०२६ सालतिर होला तत्कालीन राजकुमार वीरेन्द्रको निम्तामा नेपाल आएका १२ देशका राजकुमारहरुलाई नृत्य देखाउँदा बेलायतका राजकुमार चाल्र्स पनि दर्शक भएको उनलाई सम्झना छ । त्यो बेला वीरेन्द्रले ‘ताल प¥यो न्यूरो न्यूरो’ भन्ने गीत गाएको उनी बिर्सदिनन् । २०२७ सालमा रत्नलाई पेटमा चोट लागेको बेला नारायणहिटी दरबारबाटै बोलावट भएर नाच्न गएको स्मरण गर्दै उनी भन्छिन्, “कलाकारको सानोमा सानो र माथि माथिसम्म पहुँच हुँदोरै’छ ।”</div><div>नृत्यमा नेपाल टप भएपछि उनलाई कलाकारितामै लाग्न मन थियो । फिल्महरुबाट अफर नआएको पनि होइन । तर परिवार भइदियो काँडेतार । तत्कालिन शाही नेपाल वायुसेवा निगम (आरएनएसी) बाट एअर होस्टेस बन्न अनुरोध पनि आएको थियो रे । प्लेन चढ्न डर लाग्ने भएकाले उनले त्यो पनि लत्याइन् । बाउआमालाई थामथुम पारेर केही समय उनले प्रज्ञा प्रतिष्ठानमा अस्थायी जागिर पनि खाइन् । तर त्यहाँ पनि ‘राम्रो होइन हाम्रो मान्छे’लाई राखिएपछि उनी विरक्तिइन् । बाउआमाको जोड हुर्केकी छोरीको विहे गराउनमा छँदै थियो । उनलाई पनि लाग्यो बरु विहे गरेपछि पो कलाकारितामा स्वतन्त्र भएर लाग्न पाइन्छ कि ? </div><div>तावाबाट उम्केको माछो भूङ्ग्रोमा । लाहुरे श्रीमान् पनि परे कलाकारिता मन नपराउने । विवाह भएपछि उनलाई निम्तो आयो यूरोप भ्रमणमा जाने । विश्वका ९६ देशका कलाकारले आफ्नो प्रतिभा देखाउने कार्यक्रममा उनले पनि भाग लिनु थियो । तर श्रीमान्ले त्रिभुवन विमानस्थलमा निवेदन दिएछन् मेरी श्रीमती मेरो सहमतिबेगर विदेश जान लागेकाले रोकिपाउँ भनेर । उनले श्रीमानलाई सम्झाइन् र सन् १९७३ मा जर्मन, फ्रान्स, बेल्जियम, स्पेन, युगोस्लाभिया (तत्कालीन), युकेमा नृत्य देखाउँदै तीनमहिना बिताइन् । एभरेस्ट कल्चर ग्रुपले समन्वय गरेको सो टोलीमा २८ नेपाली कलाकार थिए । सन् १९७४ पनि उनी युरोप आइन् । </div><div>बेल्जियमको दरबारमा नृत्य देखाएपछि रानीले सोधिन् रे–कहाँ सिक्यौ यति राम्रो नृत्य ? हुन पनि उनले अहिलेसम्म कहीँ नृत्य सिकेकी छैनन् । जो जति जानेकी छिन् त्यसलाई भगवान र प्रकृतिको देन भन्छिन् । “अहिलेजस्तो स्कुलमा डान्स टिचरहरु हुँदैन थिए, गणेश शेरचन (पूर्व मन्त्री) हरुले स्कुलमा कहिलेकाहीँ ताल सिकाउनुहुन्थ्यो । राष्ट्रिय प्रतियोगितामा भाग लिन जाँदा चेतन कार्कीले केही निर्देशन दिनुभएको थियो । वास्तवमा मेरो गुरु कोही छैन ।” उनले भनिन् ।</div><div>खासमा उनको सपना थियो डान्स स्कुल खोल्ने । श्रीमानले मन नपराएपछि त्यो सपना त्यत्तिकै तुहियो । तर उनी श्रीमान र घर (माइती) लाई मात्र दोष दिने पक्षमा छैनन् । उनीहरुभन्दा पनि त्यतिबेलाको समाजलाई दोषी देख्छिन् उनी । एकपटक गण्डकी अञ्चलका तत्कालीन अञ्चलाधीश गमबहादुर गुरुङले गाउँफर्क अभियानका क्रममा नृत्य देखाउन उनलाई स्याङ्जा लगेका थिए । कार्यक्रममा उनको नाम बोलाउन लागिएको थियो । उनी आफ्नो पालो पर्खँदै ब्याक स्टेजमा थिइन् ठीक त्यहीबेला पछाडिबाट बाउआमाले तानेर गाडीमा राखी पोखरा ल्याएको उनी कहिल्यै भुल्दिनन् । “कुटाइ खाने, पिटाइले खुट्टा सुन्निने त कति भयो कति” उनले थपिन्, “अहिलेजस्तो समाज भए म धेरै माथि जानसक्थेँ” अझ उनलाई लाग्छ, “मजस्ता र मभन्दा प्रतिभाशाली कति कलाकार त्यत्तिकै मरे होलान् म पो आँट गरेर गोल्ड मेडलिस्टसम्म भएँ ।”</div><div>राजारानीले कतिलाई तिम्रो चाहना के छ भनेर सोधेको, पढाएको पनि नसुनिएको÷नपढिएको होइन । त्यसैले उनलाई सोधियो, ‘तपाईलाई चाहिँ राजपरिवारले तिम्रो के इच्छा छ भनेर सोधेनन् ?’ “खासमा हामी स्वतन्त्र कलाकार हुन सकेनौँ । सिडियो, आर्मी, पुलिसका चिफहरुले आफ्नो पूmली बढाउन मात्र हामीलाई प्रयोग गरे । हामीलाई केही थाहा थिएन । नाच देखाउन पाए पुग्यो ।”</div><div>आफ्नो सोचाइको जीवन अधकल्चो भएपनि उनी अहिले अरु कलाकारलाई प्रोत्साहन दिन लागिपरेकी छिन् । पोखराको हिमाली साँस्कृतिक परिवार, पोखरेली युवा सँस्कृति संघ, झलकमान गन्धर्व ट्रष्ट, सेती गंगा सत्यसाई केन्द्र, साइ विद्याश्रम, नदीपुरमा आवद्ध रहेर उनले कलाकारहरुलाई उत्पे्ररणा दिइरहेकी छिन् । </div><div>अहिलेको पुस्तालाई आफ्नो कला खुलेर राख्न, मिडियाहरु धेरै भएकोले चर्चित हुने मौका पाएकोमा भाग्यमानी ठान्ने उनी कलाकारहरु अनुशासित चाहिँ आफ्नै पालामा भएको ठान्छिन् । “अहिले छिटो नाम र दाम कमाउने भन्ने छ अनि राजनीति पनि” उनले भनिन् । </div><div>पहिले आफ्नो प्रतिभाको कदर नभए पनि अहिले नयाँपुस्ताले आफूलाई कतिपय कार्यक्रममा प्रमुख अतिथि बनाएर बोलाउँदा पुरानो दिन सम्झेर बोल्दाबोल्दै भक्कानिँदै रोएको सुनाउन पनि उनले छुटाइनन् । एकै क्षेत्र भए पनि गायक, संगीतकार अमर हुने तर नृत्यकार गुमनाम हुनुको कारण खोल्दै उनले भनिन्, “नृत्यकारको जीवन लामो छैन गालामा रगत होउञ्जेल मात्र हो उमेर गएपछि कसैले स्टेजमा बोलाउँदैन ।” </div><div><br /></div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-1957822418332325482011-04-24T07:20:00.000-07:002011-04-24T07:21:14.846-07:00अस्ताए गोरखाहरुका धरोहर<div>बिहीबार बिहान ३ बजेको हुँदो हो । म निन्द्रामै छु । फोन भ्यार्रभ्यार्र बज्यो । खासै वास्ता गरिनँ । लगालगत तीनचोटी बजेपछि पक्कै कसैले अभर परेर गरेको हुनुपर्छ भन्ठानेर फोन उठाएँ । ुनरेशजी म अर्जुन बोलेकोु भन्नासाथ फोन काटियो । ुको अर्जुनु ठम्याउन नपाउँदै फेरि फोन बज्यो । ुनरेशजी म अर्जुन यहाँ गाउँमा बाबा बित्नुभयो त्यही खबर गरुँ भनेर फोन गरेकोु उताबाट आवाज आयो । आँखा खुलेपनि अर्धनिन्द्रामै रहेको मेरो दिमागले सोच्यो पंक्तिकारकै पिताजी बित्नुभएछ । त्यसैले पुर्नपुष्टिका लागि फेरि सोधेँ ुको बोल्नुभयो रे ु ुम अर्जुन चिन्नुभएन ु आफू प्रष्ट नभए पनि वक्ताले तीनपटक आफू अर्जुन भएको बताइसकेको थियो । अझै सोचिरहेछु - पिताजी मेरै बित्नुभएको हो । बुढ्यौलीबाहेक बिरामी भएको खबरसमेत नपाएकोले मैले सोधेँ ूबिमार चाहिँ के थियो ू उताबाट उत्तर आयो ूखास केही थिएन । यहाँ तिब्ल्याङमा आएर बित्नुभयो । पूजा लगाउने इच्छा थियो त्यो पनि लगायौँ पाहुनाहरुसित पनि मज्जाले बोल्नुभयो । खाना पनि राम्रै खानुभयो । राति अचानक असजिलो भयो र बित्नुभयो ।ू </div><div>ुतिब्ल्याङु भनेपछि बल्ल प्रष्ट भएँ । मेरा बा होइनरहेछन् । किनकि गाउँ वरपर तिब्ल्याङ कतै छैन । ुउहाँको नाममा स्कुल बन्दैछु भन्ने वक्ताको भनाइपछि चाहिँ खुलस्तै भएँ ुमेरा बा बितेका होइन रहेछन् । मेरा गरिब पिताजीको नाममा कहाँ स्कुल बन्नु ु अनि पो थाहा भो हामी सबैका अभिभावक भिसी तुलबहादुर पुन बित्नुभएको रहेछ । अनि उहाँका जेठा छोरा मित्र अर्जुन पुनले मलाई खबर गर्नुभएको रहेछ । समाचारका लागि आवश्यक सबै सूचना टिपेपछि अर्जुनले मसित बिदा मागे र अनुरोध गरे सबैतिर खबर गरिदिनुहोला । </div><div>मोवाइलबाट विभिन्न तप्काका महानुभावहरुलाई सबैभन्दा पहिला एसएमएस गरेँ । नेपालमा एबीसी टिभीका चिफ रिपोर्टर मित्र डण्ड गुरुङलाई फोन गरेर ब्रेकिङ न्युज हाल्न भनेँ । त्यसपछि कम्प्युटर खोलेर एक ग्लास तातोपानी घटघट पारेँ । नेपालमा नागरिकन्युज र अनलाइन खबरका साथीहरु अनलाइन रोहछन् समाचार हाल्दिनु है भन्ने अनुरोध गरेँ । प्रवासमा अनलाइन चलाउने विश्वासदिप तिगेला र गोरखा भूतपूर्व सैनिक संघगेसो मा काम गर्दाका मित्र प्रकाश रानाले पनि समाचार हालिदिए । नभन्दै नेपालमा सबैतिर चासो हुन थाल्यो अनलाइनमा आएका साथीहरुले पनि फेसबुकमा स्टाटस राख्न थाले । लाइक गर्न थाले । एसएमएस पठाएका युकेका मित्रहरुले पनि फोन गर्न थाले केहीले एसएमएस गर्न थाले म भने सबैलाई एकाबिहानै दुःखको खबर सुनाउँदै ब्यूँझाएर बिहान साढे ६ सुतेँ । </div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-52406525399222396892010-08-18T23:59:00.000-07:002010-08-19T00:02:23.798-07:00बेलायतमा नेपाली रोग<p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">नेपालमा हजारौ कार्य</span><span lang="SA" style="font-size: 12.0pt;font-family:Mangal;mso-ascii-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family: "Times New Roman";mso-bidi-language:SA">क्र</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">ममा सहभागी भएर लोद्रो भएको ज्यानलाइ युकेमा सप्ताहन्तमा आक्कल झुक्कल हुने कार्यक्रममा सरिक हुनु कुनै नौलो थिएन । नौलो थियो त परिवेश</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">, </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">कार्यक्रमका तौरतरिका र सहभागी हुने मानिसहरु । कार्यक्रम कसरी चलाइन्छ नै यस पंतिकारका लागि नवीन विषय थियो र रुचिको विषय पनि । राष्ट्रिय प्रजातन्त्र पार्टी नेपालका अध्यक्ष कमल थापा बेलायत आएको मौका पारी पार्टी आवद्ध स्थानीय संस्था राष्ट्रवादी प्रजातान्त्रिक नेपाली मञ्चले आफू काम गर्ने भवनमै कार्यक्रम राखेपछि कानोले आखो खोजेजस्तै जस्तै भइगो । थापाले व्यक्त गर्ने विचारसित कुनै लिनुदिनु थिएन । स्वार्थ थियो त सिफ कार्यक्रमका पाटोपक्षका बारेमा ।</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">ओपचारिक निम्तो पत्र पनि नछपाइएको</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">, </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">सञ्चारमाध्यममा विज्ञापन पनि नछपाइएको सो कार्यक्रम साढे दुर्इबजे शुरु हुने भनिएको रहेछ । बेलायती महारानीबाट ओबीइ पाइसकेका प्रवुद्ध व्यक्तित्व डा</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">. </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">राघवप्रसाद धिताल करिब साढे एकबजे नै कार्यक्रम स्थल आइसकेका थिए । अरु सहभागीहरु पनि साढे दुइबजेसम्ममा भित्रिइसकेका थिए । बा</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">की रहे प्रमुख अतिथि थापा । उनी पनि श्रीमती र छोरीसहित पौने तीन बजे नै कार्यक्रमस्थलमा आए । त्यसपछि कार्यक्रम सञ्चालकले ट्राफिक जामका कारण कार्यक्रमका सभापति आउन ढिला भएकाले केहीबेर प्रतीक्षा गर्न अनुरोध गरे । झट्ट दिमागमा नेपालका चित्र घुमे । प्रमुख अतिथि नआएका कारण निर्धारित समयभन्दा ढिला भएका कार्यक्रम त नेपालमा ९० प्रतिशतभन्दा बढी हुन्थे । टेलिभिजन नआएका कारण</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">, </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">पत्रकार नआएका कारण पनि कति कार्यक्रम ढिला भएका हुन्थे । तर बेलायतमा अलि अनौठो रोग रहेछ । कार्यक्रम प्रमुअ अतिथि</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">, </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">पत्रकार</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">, </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">सहभागीका कारण होइन सभापतिका कारण रोकिदो रहेछ ।</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA"><o:p> </o:p></span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;line-height:115%;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-fareast-font-family:Calibri;mso-hansi-font-family: Calibri;mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language:EN-US;mso-bidi-language: SA">नेपालमा प्रमुख अतिथिका लागि टट्टाउञ्जेल प्रतीक्षा गर्दा पनि नआएपछि अधैर्य सहभागी र सञ्चारकर्मीलाइ आयोजकहरुले थम्थम्याउथे उहा</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;line-height:115%;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-fareast-font-family:Calibri;mso-hansi-font-family:Calibri; mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language:EN-US;mso-bidi-language:SA"> (</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;line-height:115%;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-fareast-font-family:Calibri;mso-hansi-font-family: Calibri;mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language:EN-US;mso-bidi-language: SA">प्रमुख अतिथि</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;line-height: 115%;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-fareast-font-family: Calibri;mso-hansi-font-family:Calibri;mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language: EN-US;mso-bidi-language:SA">) </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; line-height:115%;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-fareast-font-family:Calibri;mso-hansi-font-family:Calibri;mso-ansi-language: EN-US;mso-fareast-language:EN-US;mso-bidi-language:SA">ट्राफिक जाममा फस्नुभएको छ । आउनासाथ हाम्रो कार्यक्रम शुरु भइहाल्छ ।</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;line-height:115%;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-fareast-font-family:Calibri;mso-hansi-font-family:Calibri; mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language:EN-US;mso-bidi-language:SA">' </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;line-height:115%;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-fareast-font-family:Calibri;mso-hansi-font-family: Calibri;mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language:EN-US;mso-bidi-language: SA">एक</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;line-height:115%; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-fareast-font-family: Calibri;mso-hansi-font-family:Calibri;mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language: EN-US;mso-bidi-language:SA">/</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; line-height:115%;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-fareast-font-family:Calibri;mso-hansi-font-family:Calibri;mso-ansi-language: EN-US;mso-fareast-language:EN-US;mso-bidi-language:SA">दुइ</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;line-height:115%;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-fareast-font-family:Calibri;mso-hansi-font-family: Calibri;mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language:EN-US;mso-bidi-language: SA">/</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;line-height:115%;font-family: UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-fareast-font-family:Calibri; mso-hansi-font-family:Calibri;mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language: EN-US;mso-bidi-language:SA">तीन गर्दा गर्दा चार</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;line-height:115%;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-fareast-font-family:Calibri;mso-hansi-font-family:Calibri; mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language:EN-US;mso-bidi-language:SA">/</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;line-height:115%;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-fareast-font-family:Calibri;mso-hansi-font-family: Calibri;mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language:EN-US;mso-bidi-language: SA">पाच घण्टासम्म पनि कार्यक्रम शुरु हुदैनथ्यो । कुनै कुनै कार्यक्रम प्रमुख अतिथि नआउने भएपछि रद्द पनि हुन्थ्यो । आयोजकहरु मरेतुल्य भएर पत्रकार र सहभागीसित क्षमा माग्थे । लाग्थ्यो तिनीहरुमा प्राण हुन्नथ्यो । बेलायतमा पनि कार्यक्रमका सभापति ट्राफिक जाममा फसेको बहाना सुनेपछि नेपालको झल्झली याद आउदैथ्यो । सहभागी एकजनाले प्वाक्कै भनिहाले</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;line-height: 115%;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-fareast-font-family: Calibri;mso-hansi-font-family:Calibri;mso-ansi-language:EN-US;mso-fareast-language: EN-US;mso-bidi-language:SA"> ( </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; line-height:115%;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-fareast-font-family:Calibri;mso-hansi-font-family:Calibri;mso-ansi-language: EN-US;mso-fareast-language:EN-US;mso-bidi-language:SA">नेपालको ट्राफिक जाम बेलायत सरेछ । निर्धारित समयभन्दा एकघण्टा पछि कार्यक्रम शुरु भएपछि अर्का सहभागीले थपिहाले नेपालको रोग युकेमा पनि आइपुगेछ ।</span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; line-height:115%;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-fareast-font-family:Calibri;mso-hansi-font-family:Calibri;mso-ansi-language: EN-US;mso-fareast-language:EN-US;mso-bidi-language:SA"> विश्व विख्यात बिर्टिश टाइमलाइ पनि नेपालीहरुले नेपालीकरण गरिसकेछन् कि कसो</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; line-height:115%;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-fareast-font-family:Calibri;mso-hansi-font-family:Calibri;mso-ansi-language: EN-US;mso-fareast-language:EN-US;mso-bidi-language:SA"> ? </span></p>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-72368122178320061792010-08-12T04:01:00.001-07:002010-08-12T04:04:43.746-07:00छूचो पेशा<p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">एकबारको जुनीमा मरेर लैजानु के छ र</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA"> ? </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">सबैसँग मीठो बोली</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">, </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">हाँसखेली जीवन बिताउन कसलार्इ पो मन नलाग्ला र</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA"> ? </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">सकेसम्म शत्रु नकमाउँ मलामी कम्ती नहोस्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language:SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA"> </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">भन्ने कसले पो नठान्दो होला र</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> ? </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">तर सबै कुरा सोचेजस्तो नहुँदोरहेछ ।</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA"><o:p> </o:p></span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">जानेर नजानेर</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language: SA">, </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">बु</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:Mangal;mso-ascii-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:"Times New Roman";mso-bidi-language:SA">झे</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">र लहडले । पत्रकारिता पेशामा छिरिहालियो । दाम कम नाम बढी भएको यो पेशामा करिब एकदशक बिताएपछि सिंहावलोकन</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA"> (</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">सिंहले चार पाइला हिँडेपछि पछाडि फर्केर हेर्छ रे</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">) </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">गर्दा धेरै शत्रु कमाएको र धेरै मलामी गुमाएको निस्कर्षमा पुगेको छु ।</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">घटना सोमबारको मात्र हो । गोरखाहरुका अठार वर्ष नाघेका केटाकेटीले बेलायतको भिसा नपाएको बारेमा समाचार गर्दै थिएँ । गोरखाहरुका बारेमा क्रियाशील संस्थाहरुले यो समस्याको निप्टाराका लागि के गरिरहेका छन्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language: SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">भन्ने कोट</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> (</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">भनाइ</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language: SA">) </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">लिनका लागि गोरखा भूतपूर्व सैनिक संघ</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> (</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">गेसो</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">) </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">को अल्डरसटस्थित कार्यालयमा फोन गरेँ । पहिले दुइपटक भेटिसकेका</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">, </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">एकाधपटक फोनमा पनि कुराकानी भइसकेका शाही थरका सज्जनले फोन उठाए । खासमा उनी संस्थाको आधिकारिक भनाइ दिने आधिकारिक स्रोत थिएनन्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language: SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">। आधिकारिक व्यक्ति एकैछिन बाहिर गएका रहेछन्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language: SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">।</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">समय उपयोग गर्दै मैले उनी आफैँ सो समस्याबाट पीडित हुन्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language: SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">कि भनी जिज्ञासा राखेँ ।</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA"> '</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">शाहीजी तपाइका छोराछोरीले युकेको भिसा पाए</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language: SA"> ?' </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">मैले सोँधे । उनले नपाएको बताए । मेरो अर्को प्रश्न</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family: UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> '</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">कति कति वर्षका छन्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language: SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">छोराछोरीहरु</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> ?' </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">भन्ने बित्तकिै उनी बम्किए</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA"> '</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">अर्काको छोरा छोरी कति कति वर्षका छन्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language:SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA"> </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">भन्दै सोध्ने तपाइ को</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family: UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> ? </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">मैले गेसोको योगदानका कारण्ा बेलायत आउन पाएको हुँ । मेरा छोरा छोरीको केस पनि गेसोले हेरिरहेको छ । गेसोबाहेक कसैसित म केही बताउँदिनँ । पत्रिकाले नानाथरी लेख्दिन्छन्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language:SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">.....' </span><span lang="SA" style="font-size: 12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language: SA">। उनले अर्को कुनै विरोधी संस्थाको प्रमुख</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA"> (</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">जसलाइ म पनि व्यक्तिगत रुपमा घृणा गर्छु</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">) </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">सित मलाइ तुलना गर्न समेत भ्याए ।</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">उनको भनाइ सकिएपछि पत्रिका र पत्रकारलार्इ गलतरुपमा बुझेकोमा मैले उनलाइ सम्झाएँ । कडा मिजास र राजनीतिक हिसाबले सचेत उनी सहजै गल्नेवाला थिएनन्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language: SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">। त्यसैले मैले भन्न बाध्य हुनुपर्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language: SA"></span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">यो</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA"> '</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">के पत्रकारहरुले गोरखा आन्दोलनलाइ नकारात्मकरूपमा मात्र लेखेका छन्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language: SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> ? </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">के गोरखाहरुले यति सुविधा पाउनुमा पत्रिका</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">/</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">पत्रकारहरुको केही हात छैन</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> ? </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">पत्रिका</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">/</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">पत्रकारहरु आक्रोश</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">, </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">भँडास पोख्ने चौतारी</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">/</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">गुनासो अधिकारी मात्र हुन्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language: SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> ?'</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA"><o:p> </o:p></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">'</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family: UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">पछि भेटमा कुरा गरौँला</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">' </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">भन्दै फोनवार्ता त तुरियो तर यो चर्काचर्कीपछि उनको र मेरो सम्बन्ध पूर्ववत्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language: SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">नहुने निश्चित छ ।</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">केही मिनेटको अन्तरालपछि अर्को स्रोतसित फोनमा कुरा गर्नु पर्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-bidi-language:SA"></span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family: UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">यो । राइ थरका उनी युनाइटेड गोरखा नाम गरेका संस्थाका युकेका हर्ताकर्ता थिए । डेडलाइनको चटारोले थोरै भूमिकापछि कुराकानी सीधै बढ्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language:SA"></span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">दैथियो । आफ्</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language:SA"></span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">ना भनाइकै बीचमा उनले ममाथि ठाडै आक्षेप लगाउने कुचेष्टा पो गरे ।</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> '....</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">खपाङ्</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language:SA"></span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">गीजी सुन्दैछु तपाइले पनि</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA"> ......</span><span lang="SA" style="font-size: 12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language: SA">लाइ बोक्दै हुनुहुन्छ रे</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">' '.....</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">म</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA"> ....</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">लाइ २० वर्ष्ादेखि चिन्छु त्यसलाइ मान्छे बनाउन खुबै कोसिस गरेँ</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">, </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">काम लागेन</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">' '</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">तपाइले बोक्दै हिँड्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language: SA"></span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">नुभयो भने राम्रो हुने छैन</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">' </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">ठाडै दादागिरीको भाषा थियो त्यो । मैले कसैलाइ समर्थन गरुँ वा नगरुँ मेरो अधिकारको कुरा हो । उनले सम्झाइरहनुपर्ने</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">, </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">बाटो देखाइरहनुपर्ने विवेकशून्य</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">, </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">निर्णयक्षमताविहीन थिइनँ म ।</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA"><o:p> </o:p></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">"</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">तपाइलाइ मेराबारे जरुर गलतफहमी भएको छ । मप्रति धारणा बनाउने भने दुनियाँको पोल सुनेर होइन</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">, </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">मसित सीधै भेटेर बनाउन सक्नुहुन्छ । तपाइसितको मेरो सम्बन्ध समाचारदाता र स्रोतको मात्र हो । मैले कसलाइ समर्थन गर्ने</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">/</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">नगर्ने मामिलामा तपाइले हस्तक्षेप गर्ने होइन । म मेरो विवेक प्रयोग गर्न समर्थ छु</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">" </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">रिसले तातेको कन्पारो सम्हाल्दै मैले भनेँ ।</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA"><o:p> </o:p></span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">काम सिन्को नभाँच्ने तर सधैँ चर्चामा रहन रुचाउने उनी पत्रकारसित सम्बन्ध बिगार्ने पक्षमा थिएनन्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language:SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA"> </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">। तर उनको मुखबाट फुत्केको बोली फेरि भित्र पस्न असम्भव थियो ।</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA"> '</span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">भेटेर छलफल गरौँला</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">' </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">भन्ने निस्कर्षका साथ कुराकानी टुङि्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language: SA"></span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">गयो । तर पहिले दिनहुँजसो फोन गर्ने उनीसित न मेरो पूर्ववत्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language:SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA"> </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">सम्बन्ध रहने छ न उनले अब दिनदिनै फोन गर्ने हिम्मत गर्लान्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language: SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">।</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA"><o:p> </o:p></span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">यसभन्दा अघि बोल्ती बन्द भएका</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">, </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">शिष्टाचार समेत साटासाट गर्न छोडिएका</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA">, </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">पख्लास्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language: SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">र देखुँला भएका त कति छन्</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-bidi-language: SA"></span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali; mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali; mso-bidi-language:SA">कति</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> ? </span><span lang="SA" style="font-size:12.0pt;font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family: UNINepali;mso-bidi-language:SA">यही गतिमा दिनहुँ मित्रहरु गुमाउँदै जाने हो भने मर्ने बेलासम्म कतै एक्लै भइने त होइन</span><span lang="EN-US" style="font-size:12.0pt; font-family:UNINepali;mso-ascii-font-family:UNINepali;mso-bidi-language:SA"> ?<span style="mso-spacerun:yes"> </span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EN-US"><o:p> </o:p></span></p>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-64694959066031065492010-03-22T21:05:00.000-07:002010-03-22T21:05:34.485-07:00<div style="MARGIN: 0px auto 10px; TEXT-ALIGN: center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTHmWOqeaOuDunrHdimpdFf927FeB5PX7BCTrmToH8xBT5UhrXVx1_f7G6gyFdUm8_tHssIKMEqCw9j3p3nwEPb7F41ErmgAZsNV0Qe-c4DHoNLlKREctWGIytiMK31kFuOCVDRRlkXmQc/s1600-h/hukumsing+photo.jpg"><img alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTHmWOqeaOuDunrHdimpdFf927FeB5PX7BCTrmToH8xBT5UhrXVx1_f7G6gyFdUm8_tHssIKMEqCw9j3p3nwEPb7F41ErmgAZsNV0Qe-c4DHoNLlKREctWGIytiMK31kFuOCVDRRlkXmQc/s320/hukumsing+photo.jpg" border="0" /></a> </div><div style='clear:both; text-align:CENTER'><a href='http://picasa.google.com/blogger/' target='ext'><img src='http://photos1.blogger.com/pbp.gif' alt='Posted by Picasa' style='border: 0px none ; padding: 0px; background: transparent none repeat scroll 0% 50%; -moz-background-clip: initial; -moz-background-origin: initial; -moz-background-inline-policy: initial;' align='middle' border='0' /></a></div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-1766886800627291582010-03-22T21:02:00.000-07:002010-03-22T21:02:59.466-07:00<div style="MARGIN: 0px auto 10px; TEXT-ALIGN: center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJF-u9K5bPMVM2LOw7jpZW9GwowhyphenhypheneNA0aM3PHKAIMtJxOPrrCcEx4NPD0Fi5fHBrPC4nqVmkzj0dhOl_jdI99-iN1mvSY8VEFS1bUz_ICZkI4DEpJ-T9KbQr8V0Y1Ige-dl4qkADzxsJu/s1600-h/DarkSteel.jpg"><img alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJF-u9K5bPMVM2LOw7jpZW9GwowhyphenhypheneNA0aM3PHKAIMtJxOPrrCcEx4NPD0Fi5fHBrPC4nqVmkzj0dhOl_jdI99-iN1mvSY8VEFS1bUz_ICZkI4DEpJ-T9KbQr8V0Y1Ige-dl4qkADzxsJu/s320/DarkSteel.jpg" border="0" /></a> </div><div style='clear:both; text-align:CENTER'><a href='http://picasa.google.com/blogger/' target='ext'><img src='http://photos1.blogger.com/pbp.gif' alt='Posted by Picasa' style='border: 0px none ; padding: 0px; background: transparent none repeat scroll 0% 50%; -moz-background-clip: initial; -moz-background-origin: initial; -moz-background-inline-policy: initial;' align='middle' border='0' /></a></div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-40127842527925501422010-03-22T20:58:00.000-07:002010-03-22T20:59:15.857-07:00<div style="MARGIN: 0px auto 10px; TEXT-ALIGN: center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtyVJ89fXqoZ8VanlYmzk-BkypK6yMxz55fPV3jHbQT94dkqpaCb7zXI_JKd3wg17FnLtD5Sjg9NPLem2CYsVtq5MJ5XwN21tOEwMOz3taVK1u9DviUzlSqEhxaE8qtyYb9ewQ3ErhAfK9/s1600-h/gas+bo.jpg"><img alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtyVJ89fXqoZ8VanlYmzk-BkypK6yMxz55fPV3jHbQT94dkqpaCb7zXI_JKd3wg17FnLtD5Sjg9NPLem2CYsVtq5MJ5XwN21tOEwMOz3taVK1u9DviUzlSqEhxaE8qtyYb9ewQ3ErhAfK9/s320/gas+bo.jpg" border="0" /></a> </div><br /><div style="MARGIN: 0px auto 10px; TEXT-ALIGN: center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOxYneIolacpO5kyHWNJm7JP0-08Cp4KK_FbhMi2cEEXEC8mVEfF6pRMRWxF5r4YiPXwEcBv-9gAhjeQtMMk6zkS1T54YlPkOiFN7RaHVDPma98G_gfhyp6qZjXtoYW31CRi1SjXUE9Ere/s1600-h/nam1.jpg"><img alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOxYneIolacpO5kyHWNJm7JP0-08Cp4KK_FbhMi2cEEXEC8mVEfF6pRMRWxF5r4YiPXwEcBv-9gAhjeQtMMk6zkS1T54YlPkOiFN7RaHVDPma98G_gfhyp6qZjXtoYW31CRi1SjXUE9Ere/s320/nam1.jpg" border="0" /></a> </div><br /><div style="MARGIN: 0px auto 10px; TEXT-ALIGN: center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvP-pheJWAKExbFk1itWZ2rqup8pCg3GwZYk_Lb68DW87JUKmLX3nQs5IBYHZY4zbaeFWIfM81fNV4aZQyxwaGfZzxKHe645d2_BXqIzCxTNrkUAZt9AhLQXKrRXKojwNHlUv9dn4dM9-9/s1600-h/5+red.jpg"><img alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvP-pheJWAKExbFk1itWZ2rqup8pCg3GwZYk_Lb68DW87JUKmLX3nQs5IBYHZY4zbaeFWIfM81fNV4aZQyxwaGfZzxKHe645d2_BXqIzCxTNrkUAZt9AhLQXKrRXKojwNHlUv9dn4dM9-9/s320/5+red.jpg" border="0" /></a> </div><br /><div style="MARGIN: 0px auto 10px; TEXT-ALIGN: center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfHPIsqa-XtNGyiYI2qo6qrmxUsuocmtVcgi7D_9sm5ezFoyFejgAlwQ1FmAjuNfjX__BpB5sabLNxJXRmk7q_JTrsTQpisRP-1V839F9pUo-L4v32g3Zpo50MCzyjbdZtchCGMlscVtfL/s1600-h/4+red.jpg"><img alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfHPIsqa-XtNGyiYI2qo6qrmxUsuocmtVcgi7D_9sm5ezFoyFejgAlwQ1FmAjuNfjX__BpB5sabLNxJXRmk7q_JTrsTQpisRP-1V839F9pUo-L4v32g3Zpo50MCzyjbdZtchCGMlscVtfL/s320/4+red.jpg" border="0" /></a> </div><div style='clear:both; text-align:CENTER'><a href='http://picasa.google.com/blogger/' target='ext'><img src='http://photos1.blogger.com/pbp.gif' alt='Posted by Picasa' style='border: 0px none ; padding: 0px; background: transparent none repeat scroll 0% 50%; -moz-background-clip: initial; -moz-background-origin: initial; -moz-background-inline-policy: initial;' align='middle' border='0' /></a></div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-86787261886703504292010-03-22T01:19:00.000-07:002010-03-22T01:19:22.404-07:00<div style="MARGIN: 0px auto 10px; TEXT-ALIGN: center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg09BloCQLKBAEob2vBnAzNIlMgq06r10OppgcWRoCIQb5BEwGB8R-v6BSxuy2Fk6mrdR7LKPqhoYwE2kWPi-irxP9Cq7rwF66h7ceYaAtZdcc-S10iM1EQDpTwupFdFiX7HLReYIG3y7U2/s1600-h/krishna+poon.jpg"><img alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg09BloCQLKBAEob2vBnAzNIlMgq06r10OppgcWRoCIQb5BEwGB8R-v6BSxuy2Fk6mrdR7LKPqhoYwE2kWPi-irxP9Cq7rwF66h7ceYaAtZdcc-S10iM1EQDpTwupFdFiX7HLReYIG3y7U2/s320/krishna+poon.jpg" border="0" /></a> </div><div style='clear:both; text-align:CENTER'><a href='http://picasa.google.com/blogger/' target='ext'><img src='http://photos1.blogger.com/pbp.gif' alt='Posted by Picasa' style='border: 0px none ; padding: 0px; background: transparent none repeat scroll 0% 50%; -moz-background-clip: initial; -moz-background-origin: initial; -moz-background-inline-policy: initial;' align='middle' border='0' /></a></div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-44872880650554513752010-03-22T01:10:00.000-07:002010-03-22T01:10:37.448-07:00<div style="MARGIN: 0px auto 10px; TEXT-ALIGN: center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuoUznDjx6l0EAp1dJYLeoh466PFRV1X_vrFjtdU5oyBsJhd0O3hD-B4TJIaTXqSFArB3LM4s1BvSjiv4RfEJkyjm6HkqeTTbjhZPyATFIpV06ICI0-_p-EEFeByIc1la8wz8fx7bfWFYi/s1600-h/report_Page_059_Image_0001.jpg"><img alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuoUznDjx6l0EAp1dJYLeoh466PFRV1X_vrFjtdU5oyBsJhd0O3hD-B4TJIaTXqSFArB3LM4s1BvSjiv4RfEJkyjm6HkqeTTbjhZPyATFIpV06ICI0-_p-EEFeByIc1la8wz8fx7bfWFYi/s320/report_Page_059_Image_0001.jpg" border="0" /></a> </div><div style='clear:both; text-align:CENTER'><a href='http://picasa.google.com/blogger/' target='ext'><img src='http://photos1.blogger.com/pbp.gif' alt='Posted by Picasa' style='border: 0px none ; padding: 0px; background: transparent none repeat scroll 0% 50%; -moz-background-clip: initial; -moz-background-origin: initial; -moz-background-inline-policy: initial;' align='middle' border='0' /></a></div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-14558332703678886262010-02-12T20:28:00.000-08:002010-02-12T20:35:21.000-08:00झन्नै खलाँसी भएको<div>बरालिएको जीवन त्यागेर काठमाडौँ छिर्दा त्यति ठूलो सपना थिएन मसित । दुर्गम ताप्लेजुङमा जन्मेर स्याल खेदाउँदै, बाँदर लखेट्दै हुर्केको मलाई त काठमाडौँ स्वप्न शहर नै थियो जति काठमाडौँबासीका लागि अमेरिका र युरोप हुने गर्छ । गाउँमा मेला, मदिरामा अभ्यस्त दिनचर्याबाट मुक्ति पाउन मैले दिदी भेनाको फोटो स्टूडियोमा जे काम पनि गर्ने बाटो रोजेको थिएँ मैले । </div><div>काम सम्हालेको केही महिनामै मैले अर्डर लिन-डेलिभरी दिन, काउण्टर सम्हाल्न, फोटो खिच्न, डेभलप गर्न, धुलाउन सिकेँ । अब त सारा स्टूडियो मेरै जिम्मामा थियो । एकै जनाले सबै काम सम्हाल्नसक्ने, तलब पनि दिन नपर्ने भएपछि लगानीकर्तालाई ढुंगा खोज्दा द्यौता मिलेजस्तै भैगयो । कहिल्यै छुट्टी नलिने सातैदिन जोतिइरहने गोरु भेटेपछि सबै मालिकहरुलाई त्यस्तै लाग्दो हो । त्यतिबेला मेरो तलव भनेको खाईलाई टुप्पी हल्लाई मात्र थियो । तैपनि असन्तुष्टि क्यै थिएन । </div><div>जीन्दगीको यात्रा तराईको राजमार्गजस्तो सीधा हुँदोरहेनछ बरु पहाडको बाटो जस्तो बाङ्गोटिङ्गो, घुम्ती, उकालो, ओरालो, नागबेली हुँदोरैछ । शान्तपूर्वक चलिरहेको जीवनमा एक्कासी उतारचढाव आयो । मगर विद्यार्थी संघको महाधिवेसनमा जान मन लाग्यो । पसलका साहुजी भेनालाई सोधेर हिाडे महाधिवेसनस्थल कीर्तिपुर । महाधिवेसनबाट उतैउतै घरतिर हिँडे । आउनेबेलामा फोन गरेर आउनु’ भन्ने आदेश तामेल गर्दै भेनालाई फोन घुमाएा । तिमी आउनु पर्दैन हामीले अरु नै मान्छे राखिसक्यौँ काठमाडौँ आउने बाटोमा मलाई तगारो हाल्न खोज्दै उनले भने । </div><div>काठमाडौँ बस्ने बानी जो परिसकेको थियो । जसरी भए पनि काठमाडौँ भित्रिनैपर्ने थियो मेरो लागि । फेरि एक व्यक्तिले नाकाबन्दी गर्दैमा मेरा पाइला रोकिने पनि त थिएनन् । थालेँ वैकल्पिक बाटाहरु केलाउन । पहिलो थियो - मैले काम गर्ने पसलसँगैको अर्को सटरमा पसल भएका मोहनश्याम राजभण्डारी दाइले भर्खरै पस्मिना उद्योग खोलेका थिए त्यसमै काम गर्ने । दोस्रो विकल्प थियो - मैले काम गरेको पसलका घरवेटी पुष्प जोशीले नयाँ बस किनेका थिए त्यसैमा खलाँसी बन्ने । दुवै विकल्पलाई एकै बसाइमा फोन मारेँ । दुवैले हरियो बत्ती बालिदिए । </div><div>राजभण्डारीका विश्वासिला लक्ष्मण गिरीले बेलुकी एकपटक फोन गर, म दाइ -राजभण्डारी) सित कुरा गरेर डिसिजन दिउँला’ भने । जोशीका जेठा छोरा राजुले पनि तिमी काम गर्ने भए त राम्रो भो, हामीलाई पनि विश्वासिलो मान्छे चाहिएको छ’ भने । शुरुमा खलाँसी काम गर्ने, कण्डक्टरको काम सिक्दै जाने, केही महिनाभित्रैमा कण्डक्टर बनाउने योजना उनले सुनाए । भैरहवा-काठमाडौँ चल्ने जोशीको अर्को बसमा साथी देवेन्द्र बुढाथोकीले काम गरिरहेकोले पनि मैले सजिलो मानेको थिएँ । तलव कति दिने भन्ने पनि तय भयो । बसको डेण्टपेण्ट हुादै गरेकाले आफ्नो अनुकूलमा काठमाडौँ आएर सम्पर्क गर्न उनले सल्लाह दिए । </div><div>के हुने निर्णय गर्न कुर्न थियो केही घण्टा । पस्मिनामा गएर के काम गर्ने थाहा थिएन त्यसैले त्यता धेरै कल्पना गर्न पनि सकिएन । तर खलाँसीको काम, कर्तव्य र अधिकार पहिले नै देखेकाले धेरै कल्पना गर्न भ्याएँ । सुई सुई ढप ढप । फलानो ठाउँ- फलानो ठाउँ । ओट हाल्ने । पञ्चर भएमा चक्का फुकाल्ने । गाडी पखाल्ने । सामान उचाल्ने-ओराल्ने । दगुर्दै गरेको गाडीमा चढ्ने, दगुर्दै गरेको गाडीबाट उत्रने । ड्राइभर कण्डक्टरका बेसोमत शब्द भरिएका गाली सुन्ने । आदि इत्यादि । सुई सुई पार्न नआएकाले केहीबेर अभ्यास पनि गरेँ । </div><div>बेलुकी निधो भयो । म पस्मिनामा नै जाने भएँ । तैपनि राजु दाइलाई भनेँ - दाइ म तुरुन्तै काठमाडौँ आउँछु हाम्रो गाडी वर्कसपबाट ननिस्किउञ्जेल मोहनश्याम दाइकोमा काम गर्दैगर्छु । उनले हुन्छ’ भने । केही महिनापछि पस्मिनामा काम छोड्न नमिल्ने भो भनेँ । उनले अझै पनि तिमीलाई मन लागेको बेला आऊ न त’ भने । म भने पस्मिना उद्योगबाट समाचार उद्योगतिर पो पुगेँ । </div><div>आजकल पनि सार्वजनिक यातायात चढ्दा झझल्को आउँछ खलाँसी, कण्डक्टरको शरीरमा आफ्नै अनुहार कपी पेस्ट भएको ।</div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-18606834063635524612010-01-06T06:52:00.000-08:002010-01-06T06:53:43.596-08:00ब्लु फिल्मको पछि लाग्दा<div>दाइ दाइ’ </div><div>बहिनीलाई विराटनगर पुग्ने मकालु यातायातको टिकट चाइना टाउन, सुन्धाराबाट संकलन गरेर काठमाडौँ मल नजिकै पुग्दा कसैले बोलायो । </div><div>चारैतिर मुन्टो बटारेँ । मुखमा मास्क लगाएको कसैले हातले इशारा गरिरहेको देखेँ । के रहेछ त ? नजिकै जान मन लाग्यो । नजिक नपुग्दै दुईहात भरि सिडी बोकेको त्यो मास्कवालाले विज्ञापन शुरु गरिहाल्यो । </div><div>दाइ आज राम्रो राम्रो सिडी आएको छ’</div><div>पीके कलेजको केटीको’</div><div>इटहरीको’ </div><div>ठमेलको’</div><div>मलाई के ठानेर त्यो केटोले यस्तो विज्ञापन गरेको होला । एक मनले लाग्यो । अर्को मनमा लाग्यो - ए बाफ रे, नेपाली ब्लु भिडियो यसरी खुलेआम बिक्री भइरहेको रहेछ । यसो वरिपरि हेरेँ अलिपर तीन जनाजति युवाहरुले हातभरि त्यसरी नै सिडी बोकिरहेको देखेँ । नेपाल बन्द, आमहड्तालका दिन मात्र पैदल हिँड्ने मलाई सडकमा यस्ता वस्तुहरु पनि खुलेआम पाइन्छन् भन्ने थाहै थिएन । </div><div>केटो मस्त थियो विज्ञापन गर्नमा । गज्जब सिन छ दाइ १४ वर्षकी केटी हो, कुनै कोरियनभन्दा कम छैन’ । उसले ठान्यो होला - खाट्टी नयाँ मुर्गा आज फेला पारेँ, नभिराई कहाँ छाड्थेँ र</div><div>हो र भाइ ?’</div><div>मैले जिज्ञासा बढाएँ । </div><div>सिडी खाली त छैन नि’ </div><div>केटोसामू अनुभवी झैँ देखाउन खोजेँ । </div><div>ल के कुरा गर्नुहुन्छ दाइ ? एकपटक हेरेकाहरु मलाई सिडीको दाम मात्र होइन टिप्स पनि दिएर जान्छन्’ ।</div><div>उसले विश्वास दिलाउने यत्न गर्यो । </div><div>खोल चाहिँ कुनै हिन्दी फिल्मको थियो । मैले सोधेँ -तिमीहरु यो खोल चाहिँ किन के के हाल्छौ ? </div><div>अरे दाइ ओरिजिनल खोल हालेर बेचेको भेट्यो भने त पुलिसले कोचिहाल्छ नि ’</div><div>हो क्यारे’ सोचेँ ।</div><div>मोलतोल भयो ।</div><div>उसले भाउ राख्यो - गोटाको ४० रुपियाँ। </div><div>मैले घटाएँ । अन्तिममा तीन वटाको १०० रुपियाँमा कुरा मिल्यो । सोचेँ - खाली नै भए पनि १०० रुपियाँ त हो नि जाने । सिन भए हेरौँला । भए पनि नभए पनि कमसेकम एउटा समाचार त बन्ला </div><div>कसैले देख्ला झैँ गरी ज्याकेटमा तीनवटा सिडी कोचेर हिँडे । </div><div>कार्यालय पुगेपछि सहकर्मी करुण अर्याल भेटिए । सदा झैँ चिया खान बाहिरियौँ । मैले सुन्धारामा तीनवटा सिडी किनेको सुनाएँ । गलल्ल हाँसेर उनले भने - ल फसेछौ, म पनि ब्लु फिल्म किन्दा खाली सिडीमा ठगिएको छु । </div><div>केशवजी -आर्टिस्ट केशव राज खनाल) पनि यसरी नै ठगिएका रैछन्’ अर्यालले यसरी ठगिनेको सूची नै पेश गर्न लागे । उनले त्यसो भनिरहे पनि मेरो मनमा चाहिँ मैले ल्याएको सिडी असली छ कि भन्ने लागिरहेको थियो । </div><div>आफू ठगिएको औपचारिकरुपमा प्रमाणित हुन अब केही बेर मात्र बाँकी थियो । साँझ घर लगेर अरुले देख्लान् कि भनेर लुकाइलुकाइ सिडी ल्यापटपमा घुसारेँ । पहिलोमा भारतीय चलचित्र बोर्डको जाँचपास सर्टिफिकेटको ३० सेकेण्ड लामो भिडियो मात्र थियो । दोस्रो पूरै खाली थियो । तेस्रोमा चाहिँ वेकअप सिद फिल्म रहेछ । हलमा हेर्न नपाएकाले केही समय पुरानै फिल्म भए पनि दुईघण्टा बिताएँ । </div><div>मनमा लागिरह्यो । </div><div>म जस्ता कति नेपाली ब्लु फिल्मको चक्करमा अझै ठगिइरहेका होलान् ?’</div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-46263515093568131762009-12-30T22:35:00.000-08:002009-12-30T22:48:31.767-08:00छैटौँ महाधिवेसनको सन्दर्भमा<div><br /></div><div>नेपाल मगर विद्यार्थी संघको दोस्रोदेखि पाँचौँ राष्ट्रिय महाधिवेसनसम्म प्रतिनिधि बनेको यस पंक्तिकारले छैटौँ राष्ट्रिय महाधिवेसनमा त्यो भूमिका पाउने छैन । पाँचौँ महाधिवेसनबाट उसको संघसँगको प्रत्यक्ष साइनो छुटि्टएको छ तर भावनात्मक सम्बन्धको नशा चुँडिइसकेको छैन । कहिले कार्यकर्ता, कहिले नेतृत्वकर्ता हुँदै अहिले संघबाट निवृत्त फरक-फरक परिचयमा रहेर संघको कार्य नियालिरहेको छ । </div><div>२०५१ सालमा सीमित मगर युवा विद्यार्थीहरुबाट स्थापित मगर विद्यार्थी संघ अहिले देशभित्र र देशबाहिर छरिएर रहेका मगर समुदायबीच परिचित भइसकेको छ । मगर समुदायभित्र आशा र भरोसाका केन्द्र तथा सहयात्री आदिवासी जनजाति विद्यार्थी संघहरुमाझ नेतृत्वदायी हैसियत पनि यसले प्राप्त गरिसकेको छ भने सिंगो आदिवासी जनजाति समुदाय यसबाट अपरिचित, नौलो छैन । देशभित्रका धेरै अञ्चल, जिल्ला, सरकारी तथा पब्लिक क्याम्पसहरुमा संघको संरचना निर्माण भइसकेका छन् । सदस्य संख्याको यकिन तथ्यांक नभए पनि लाखौँ मगर विद्यार्थी संघको सम्पर्क र नेतृत्व मातहतमा रहेको अनुमान गर्नु गलत हुँदैन । यति सघन संरचना बनाइसकेको संगठनलाई समयसापेक्ष कसरी अगाडि बढाउने, सैद्धान्तिक, वैचारिक र ब्यावहारिक रुपमा कसरी आकर्षणको केन्द्र बनाउने यही नै छैटौँ राष्ट्रिय महाधिवेसनको सन्दर्भमा सार्थक छलफलको केन्द्रीय विषय बन्न पुगेको छ । </div><div>शैक्षिक अभियान </div><div>मगर विद्यार्थी संघको विधान पल्टाउने हो भने यसको सारभूत उद्देश्य मगर जातिलाई शैक्षिक जागरणको मूलबाटोमा ल्याउने रहेको देखिन्छ । विधानका धेरैवटा बुँदामा यही कुरामा घुमाइफिराइ जोड दिइएको छ । मगर विद्यार्थी संघ स्थापनाको १५ वर्षे अवधिमा संघको अभियान, संघका कार्यक्रमकै कारण कति मगर विद्यार्थीहरुले शिक्षाको पारिलो घाम ताप्न पाए त्यसको वैज्ञानिक र औपचारिक अनुसन्धान भएको छैन । संघले आयोजना गर्ने हरेकस्तरका कार्यक्रमहरुमा वक्ताहरुले शिक्षाको महत्वमाथि जोड दिँदै दिने प्रवचनहरुले समाजमा के कस्तो प्रभाव पारेको छ त्यसको पनि कुनै हिसाब गर्न सकिएको छैन । निश्चित कुरा चाहिँ के हो भने संघले अहिलेसम्म शैक्षिक जागरणका लागि अलग्गै अभियान सञ्चालन गरेको पाइएको छैन । एकपटक यस पंक्तिकार केन्द्रीय समितिमा रहँदा कुनै मगर बाहुल्य तर शैक्षिक चेतना कमजोर भएको क्षेत्रमा एक महिने शैक्षिक जागरण अभियान चलाउने छलफल भएको थियो तथापि त्यो छलफलमै सीमित भयो । त्यसपछि पनि त्यस्तो कुनै छलफल र अभियान चलाइएको थाहा छैन । यत्रो सञ्जाल भएको संगठनले कम्तीमा वर्षमा पाँचवटा मात्र यस्ता अभियानहरु चलाउने हो भने मगर जातिको शैक्षिकस्तर उकास्नमा महत्वपूर्ण योगदान पुग्ने थियो । संघलाई वर्षमा यस्ता अभियान दर्जनौँ स्थानमा चलाउन गाह्रो पर्ने पनि देखिादैन । आउने नेतृत्वको ध्यान त्यता पनि जाओस् ।</div><div>संगठन सुदृढीकरण </div><div>संघको शाखा संगठन कति छन्, कहाँ कहाँ छन् ? कुन समितिका जिम्मेवार नेता पदाधिकारी को को हुन् भन्ने प्राय थाहा पाउन सकिए पनि संघमा कति सदस्य छन् भन्ने प्रश्नको उत्तर न यसअघिका पदाधिकारीहरुले दिन सके न त वर्तमान पदाधिकारीहरुले नै सक्छन् । संगठनको ढाँचाकाँचा जस्ताको तस्तै रहन दिने हो भने अब आउने पदाधिकारीहरुको पनि अवस्था त्यस्तै हुन्छ । त्यसैले सदस्य बनाउने प्रक्रियालाई व्यवस्थित बनाउन सकियो भने यस प्रश्नको जवाफ पाउन सकिन्छ । </div><div>संगठनलाई भावनात्मक कम र जिम्मेवारीयुक्त ज्यादा बनाउन सकियो भने धेरै काम स्वतः व्यवस्थित हुने छन् । यसका लागि संघले विभिन्न कार्यक्रमहरु सञ्चालन गर्नुपर्छ । एकैदिन वा एकैछिनको मिहिनेतले मानिसको सोचाइ बदलिने कुरो हुादैन तर एकै उद्देश्यका लागि फरकफरक कार्यक्रमहरु लगातार गरिरहेको अवस्थामा त्यसले परिणाम दिनेमा शंका पनि छैन । अहिले संघमा लागेका मगर विद्यार्थीहरु बढी भावनाले चलेका देखिन्छन् । हुन त संगठन भावना र विचारले नै चल्ने हो तर कार्यकर्ताहरुमा संघको उद्देश्यबारेमा जानकारी नै भएन भने भावनाको अर्थ के ? संघमा हिँड्नेहरुको क्रियाकलाप अवलोकन गर्दा उद्देश्यसंगत, उद्देश्यसम्मत देखिँदैनन् । त्यसैले मगर विद्यार्थीहरुलाई मगर विद्यार्थी संघमा लाग्न जिम्मेवार बनाउने अभियानलाई पनि दीर्घकालिन अभियानकै रुपमा लैजान जरुरी छ । जसले संघलाई संख्यात्मक मात्र होइन गुणात्मक विकास गराउन सहयोग गर्ने छ ।</div><div>राजनीतिक संगठनहरुका लागि त उच्चमाध्यमिक विद्यालयहरुमा संगठन निर्माण चुनौतीको पहाड बनेको छ भने मगर विद्यार्थी संघका लागि त सगरमाथा नहुने कुरै भएन । भएन त्यसमाथि गत महाधिवेसनबाट माध्यमिक विद्यालयहरुमा समेत संघ गठन गर्न सकिने वैधानिक व्यवस्था भएपछि ती शैक्षिक संस्थामा पनि संगठन विस्तार एउटा चुनौती नै छ । एक्काइसौँ शताब्दी पनि जातीय कुरा गर्ने ? जातीय कुरा गरेर साम्प्रदायिक सद्भाव विथोल्ने ? भन्नेजस्ता वचनका वाणहरु पहिले जस्तो तीखो गरी प्रहार नभए पनि अहिले पनि त्यस्ता वाण बर्साउने धनुर्धारीहरुको कमी छैन । तरल राजनीतिक अवस्थाका कारण जातीय समस्या समाधानका पक्ष र विपक्षमा उत्तिकै विचारका ज्वारभाटाहरु उठिरहेका छन् । तिनले मगर विद्यार्थी संघलाई संगठन गर्नमा सजिलो र असजिलो दुवै हुनसक्छ । </div><div>मगर विद्यार्थी संघमा लाग्नु राजनीतिक विद्यार्थी संगठनमा लाग्नुजस्तो करियर प्लस हुने प्लेटर्फम बन्न सकेको छैन । मगर विद्यार्थी संघमा लागेर व्यक्तिको करियरमा कति सहयोग हुन सक्छ ? संघमा लागेकै कारण व्यक्ति कति सफल बन्न सक्छ ? संघमा गम्भीरतापूर्वक लाग्ने हरेक विद्यार्थीले यो प्रश्नको उत्तर खोज्ने गर्दछन् । हालसम्मको अनुभव हेर्दा संघमा लाग्ने विद्यार्थीहरुले आ-आफ्नो करियर त बनाएका छन् तर आफ्नै मिहिनेतले । संघले करियर खोजिदिने वा बनाइदिने भन्दा पनि व्यक्ति आफैाले खोजी गरेर व्यवस्थित हुने गरेका छन् । अब संघले कार्यकर्ताको करियर स्थापित हुने काम पनि गर्नु आवश्यक छ, संघप्रति आकर्षण जगाउनका लागि । </div><div>आर्थिक सबलीकरण </div><div>संघमा यस पंक्तिकार विद्यमान छादा रचनात्मक क्रियाकलाप सम्बन्धी विभिन्न सोचाइहरु पदाधिकारी तथा सदस्यहरुबाट आउँथे । छलफल हुन्थे । कहिले मेची महाकाली साइकल यात्रा, कहिले मगर साँस्कृतिक महोत्सव वा मगर महोत्सवको । सबै सोचाइहरु नवीन थिए हाम्रा समाजका लागि । तर ती सबै कार्यान्वयन गर्नका लागि हामीसित आर्थिक शक्तिको जरुरी हुन्थ्यो । मगजमा अत्यन्त सुन्दर सपनाहरु सजाए पनि हातमा पैसा नहुँदा हाम्रा ती सपनाहरु गर्भमै तुहिए, वर्तमान नेतृत्वमा रहेका साथीहरुको सपना पनि त्यही मार्गमा होलान् । संघले अनिवार्य रुपमै गर्नुपर्ने स्थापना दिवस, मगर दिवस, लखन दिवस जस्ता कर्मकाण्ड बाहेक नयाँ कार्यक्रमहरु खासै दिन सकिएन । अहिले पनि त्यही अवस्थाबाट संघ गुज्रिरहेको देखिन्छ । </div><div>यति ठूलो सञ्जाल भएको संगठनले चाह्यो भने आर्थिकरुपमा सुदृढ र सबल हुन त्यति गारो कुरै छैन । ठूलो जनशक्ति समस्या हैन, त्यो जनशक्तिलाई सदुपयोग गर्ने शक्ति र जुक्ति चाहिँ ठूलो कुरा हो । संगठित जनशक्तिलाई विभिन्न उपायबाट आर्थिक संकलन गर्ने काममा लगाउन सकिन्छ । खाँचो छ त केवल तिनीहरुलाई परिचालन गर्ने योजनाको । संगठनको उद्देश्यसाग मेल खाने विभिन्न योजना, आयोजना, कार्यक्रम, अभियानमा उनीहरुलाई संगठित रुपमा सहभागी गराएरै पनि आर्थिक उपार्जन गर्न सकिन्छ । सधैा चन्दा मागेर संगठन चलाउने भन्दा संघको आफ्नै दीर्घकालीन स्रोत बनाउनु आवश्यक मात्र हैन अत्यावश्यक नै भइसकेको छ । </div><div>सफलता पनि छन्</div><div>अहिलेसम्म मगर विद्यार्थी संघले केही गर्न सकेन भनेर कसैले भन्छ भने त्यो पूरै पूर्वाग्रही विश्लेषण हुने छ । व्यापारिक कम्पनीमा जस्तो हरेक साल नाफा घाटा सामाजिक संगठनहरुमा पाउन कठिन हुन्छ । मगर हुँ भन्न पनि हिच्किचाउने मगर विद्यार्थीहरुलाई म मगर हुँ भनेर गर्वपूर्वक भन्नसक्ने, संघमा लाग्नसक्ने बनाउनु नै मगर विद्यार्थी संघको सबैभन्दा ठूलो सफलता हो । मगर विद्यार्थीको नेतृत्व क्षमता विकास गर्न संघले खेलेको महत्वपूर्ण भूमिकाकै कारण आज धेरै राजनीतिक विद्यार्थी संघहरुमा मगर विद्यार्थीहरुले पनि अवसर पाएका छन् । शैक्षिक सत्ताका रुपमा रहेको स्वतन्त्र विद्यार्थी युनियनमा चुनिने अवसर पाएका छन् । मगर विद्यार्थीहरुको यस्तो उपस्थितिका कारण मगर विद्यार्थीका समस्याहरु अरु समुदायलाई जानकारी हुन सजिलो भएको छ ।</div><div>शैक्षिक सत्तामात्र होइन राज्यसत्ताका विभिन्न अंगहरु संसद, लोकसेवा, प्रहरी, सैनिक तथा अन्य अवसरहरुमा समानुपातिक सहभागिता र आरक्षणको व्यवस्था हुनुको पछाडि मगर विद्यार्थी संघको पनि प्रत्यक्ष अप्रत्यक्ष भूमिका छ भन्दा अन्यथा नहोला । यस्तै, सिंगो मगर जातिको जातीय संस्था नेपाल मगर संघलाई आवश्यक कार्यकर्ता उत्पादन गर्न, मगर संघका निर्णयहरु कार्यान्वयनमा सहयोग गर्न तथा कतिपय अवस्थामा खबरदारी गर्न पनि विद्यार्थी संघ सफल भएको छ । यस्ता परोक्ष अप्रत्यक्ष उपलब्धिका फेहरिस्त नै छन् । </div><div>र, अन्त्यमा</div><div>जबजब मगर विद्यार्थी संघको महाधिवेसन आउँछ अवसरवादीहरुको चलखेल शुरु हुन्छ । यस पंक्तिकारको संलग्नता रहेका सबै महाधिवेसनहरुमा ती भाइरसहरुले राम्रैसित प्रभाव जमाउन खोजेका थिए कतिपयमा उनीहरु केही हदसम्म सफल भए, कतिपयमा धूलो चाटेर फर्के । अरुबेला संघमा नाकमुख नदेखाउनेहरु, संघका विभिन्न समितिका विभिन्न जिम्मेवारी पदमा रहेर पनि माखो नमार्नेहरु महाधिवेसनको तिथि घोषणा भयो कि गणेश दौड गर्न थाल्छन् । महाधिवेसनलाई कसरी भाँड्ने, कसरी पद हत्याउने, काम गर्नेहरुलाई कसरी छिर्के हान्ने दाउ हेर्न थाल्छन् । संघका कार्यकर्तामाझ कुनै प्रभाव नभएपछि ती कामचोर, पदलोलुपहरु अमुक राजनीतिक पार्टीको झण्डा समात्न थाल्छन् । संघको नेतृत्व चयनमा प्रभाव पार्ने व्यक्तित्वहरुको वरिपरि चाकडी गर्न थाल्छन् । तिनीहरुलाई संघको कुनै मायामोह हुँदैन, जसरी हुन्छ महाधिवेसनको तिथि लम्ब्याएर होस् वा संघलाई ऋणको कुवामा डुवाएर होस् पद ओगटेरै छाड्न खोज्छन् । भलै कुनै काकताली लागेर पद पाए पनि चुनिएको भोलिपल्टदेखि उनीहरुको नाकमुख औाशी पूर्णेमा देख्न पाए त ठूलो कुरा, पूरै अर्को महाधिवेसन कुर्नुपर्छ । अर्को महाधिवेसनमा उनीहरुलाई नै बढुवा चाहिन्छ मानौ संगठन तिनको बाउको विर्ता हो । सिन्को नभाँची संघमा पेन्सन पकाउन चाहन्छन् तिनीहरु । </div><div>विगतमा दलीय भागवण्डाको नाममा होस् वा क्षेत्रीय सन्तुलनको बहानामा, सक्रिय र संगठनप्रति समर्पित कार्यकर्ताहरुले पाखा लाग्नुपरेको पनि छ । संघको विरुद्धमा लाग्ने, महाधिवेसन भाँड्छु, संघलाई टुक्र्याउँछु भन्नेहरु, तोकिएको जिम्मेवारी पूरा नगर्नेहरु, संगठनको दामासाहीमा परेकाहरु, लेवी नबुझाएकाहरु, संगठनको आर्थिक हिनामिना गरेकाहरु मात्र होइन मगर जातिभित्रै नपरेकाहरुले पनि संघबाट कारबाही होइन पुरस्कारस्वरुप विभिन्न पद पड्काएका छन् । संघभित्र वैचारिक विविधता, क्षेत्रीय सन्तुलन, लैङ्गिक सन्तुलन आवश्यक छ तर त्यसको पनि छनौटको आधार कार्यसम्पादन नै हुनुपर्छ । काम नगर्नेहरुलाई संघमा रातो कार्पेट बिछ्याएर स्वागत गर्नु भनेको इमान्दार कार्यकर्तालाई गलहत्याएर संघबाट निकाल्नु मात्र हो । </div><div>संघभित्र यति वफादार, इमान्दार र लगनशील कार्यकर्ता छन् भन्ने संघमा लाग्ने जो सुकैलाई थाहा छ । पंक्तिकार नेतृत्वमा रहादा हेटौँडामा २०६३ सालमा भएको राष्ट्रिय विस्तारित भेलाको तयारीका क्रममा पत्रिका बिछ्याएर चिउरा, मुरही र दालमोठ खाएर भेला सफल बनाउने साथीहरु, २०६० सालमा नेपालगञ्जमा भएको विस्तारित भेलामा खर्च घटाउन फुकीफुकी तौलीतौली योजना बनाउने साथीहरु सम्झँदा अहिले पनि उनीहरुलाई सलाम गर्न मन लाग्छ । यी त केही उदाहरण मात्र हुन्, भोकै, आफ्नो सबै काम छोडेर, नसुतेरै संघको काम गर्ने साथीहरु देशभरि नै छन् । छैटौँ महाधिवेसनले नेतृत्व चयन गर्दा ती साथीहरुको शीर ननिहुरियोस् । </div><div>विद्यार्थी संघ भए पनि संघको उद्देश्य भनेको मगर जातिको समग्र मुक्ति नै हो । मगर जातिलाई भेदभाव, शोषण, उत्पीडनबाट अलग गर्ने नै हो । यसका लागि मगर जातिबीच सर्वस्वीकार्य जुक्ति भनेको मगर बाहुल्य र मगरहरुको आदिभूमिमा मगरात राज्य स्थापना तथा अन्य स्थानमा जातीय जनसंख्याको आधारमा राज्यका सबै अंगमा मगर जातिको समानुपातिक प्रतिनिधित्व नै हो । यो आममत स्वीकार गर्न नसक्नेहरु, जातीय आधारमा राज्य बन्न हुँदैन भनेर सिंगो जनजातिमाथि थप शोषण गर्न चाहनेका मतियारहरुले विद्यार्थी संघको वैचारिक नेतृत्व हाँक्न सक्दै सक्दैनन् । मगरातका बारेमा आफैा अस्पष्ट र अनिच्छुक रहनेहरुलाई नेतृत्वमा ल्याउनु भनेको घरमै सर्पलाई दुध खुवाएर पाल्नु मात्र हुन्छ । छैँटौँ महाधिवेसनका प्रतिनिधिहरुलाई चेतना भया । </div><div><i>नेपाल मगर विद्यार्थी संघको मुखपत्र मगर आवाजमा प्रकाशित </i></div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-49301972416818802372009-11-30T23:38:00.000-08:002009-11-30T23:40:24.317-08:00उपराष्ट्रपति नहुँदा कर्मचारीलाई न्यास्रो<p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal"><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">मर्यादाक्रममा दोस्रो स्थानमा रहेका उपराष्ट्रपतिको कार्यालय अहिले </span><span style="font-size:10.0pt;font-family: "Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">'</span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">रानोबिनाको माहुरीको घार</span><span style="font-size:10.0pt; font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; color:black">' </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">जस्तै बनेको छ ।</span></p> <p class="MsoNormal" style="mso-margin-top-alt:auto;mso-margin-bottom-alt:auto; line-height:normal"><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">तीन महिनादेखि देशमा उपराष्ट्रपति निष्त्रि</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">m</span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">य अवस्थामा रहे पनि ३० कर्मचारीले उपराष्ट्रपतिको कार्यालय चलाइरहेका छन् । जसको नाममा कार्यालय स्थापना भएको हो</span><span style="font-size:10.0pt; font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">उही नभएको अवस्थालाई कर्मचारीहरूले पनि खल्लो मानेका छन् ।</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="mso-margin-top-alt:auto;mso-margin-bottom-alt:auto; line-height:normal"><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">अरू -उपराष्ट्रपति बहाल रहेको) बेला सुरक्षाकर्मी र भेट्न आउनेहरूको लर्को लाग्ने बहादुरभवन अहिले चकमन्न छ । सुरक्षाकर्मीको स्टर्किङको तीखो साइरन अब बिर्सिन थालिसकिएको छ । ढोकामा दुई नेपाली सेनाका सैनिकले तीन/तीन घन्टामा बदली हुँदै पहरा दिइरहेका छन् ।</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="mso-margin-top-alt:auto;mso-margin-bottom-alt:auto; line-height:normal"><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">ढोका छिचोल्नासाथ टेकिने जनसम्पर्क कक्षमा अहिले न भेट्न आउनेहरूको ताँती छ</span><span style="font-size:10.0pt; font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">न त चेकजाँच गर्ने सुरक्षाकर्मीहरू नै छन्</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">न छन् सोधपुछ गर्ने</span><span style="font-size:10.0pt;font-family: "Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">नाम टिप्ने कर्मचारीहरू नै । मात्र रित्ता कुर्सीहरू आगन्तुक कुरेर बसिरहेकाजस्ता भेटिन्छन् ।</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="mso-margin-top-alt:auto;mso-margin-bottom-alt:auto; line-height:normal"><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">दुई तला माथि रहेको उपराष्ट्रपतिको कार्यकक्षबाहिर केही कर्मचारी उपराष्ट्रपति नभए पनि </span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black">'</span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt; font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial;color:black">ड्युटी</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black">' </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt; font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial;color:black">गरिरहेका छन् । "हामी त कर्मचारी</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">कार्यालयमा जेजस्तो काम परे पनि गर्छौं"</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt; font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial;color:black">सचिवालयका कर्मचारी हरिबहादुर कार्कीले भन्नुभयो ।</span><span style="font-size:10.0pt;font-family: "Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="mso-margin-top-alt:auto;mso-margin-bottom-alt:auto; line-height:normal"><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">परमानन्द झाको उपराष्ट्रपति पद निष्त्रि</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black">m</span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt; font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial;color:black">य भए पनि उपराष्ट्रपति कार्यालयबाहिर </span><span style="font-size:10.0pt;font-family: "Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">'</span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">परमानन्द झा</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">उपराष्ट्रपति</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">' </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">अङ्कित नामपाटी भने अझै छ । सायद उहाँकै प्रतीक्षामा हो कि </span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black">? "</span><span lang="NE" style="font-size: 10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial;color:black">हामीले राखेका पनि होइनौँ</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">त्यसैले हटाउने कुरा पनि भएन । राज्यले राखिदियो</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt; font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial;color:black">राज्यले नै हटाउनू भन्नु पर्यो"</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">कार्कीले प्रस्टीकरण दिनुभयो ।</span><span style="font-size:10.0pt; font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; color:black"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="mso-margin-top-alt:auto;mso-margin-bottom-alt:auto; line-height:normal"><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">सरसफाइका लागि हरेक दिन बिराएर उपराष्ट्रपति कार्यकक्ष कर्मचारीहरूले सफा गर्ने गरेका छन् । "खोलेन भने त बाफिइहाल्छ नि"</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">कार्कीले भन्नुभयो । उहाँका अनुसार एक/दुई दिन बिराएर कोठा खोल्ने</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt; font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial;color:black">सफा गर्ने</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt; font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial;color:black">पङ्खा चलाउने गरिएको छ । "हिजोमात्र खोलेको"</span><span style="font-size:10.0pt; font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">उहाँले थप्नुभयो ।</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="mso-margin-top-alt:auto;mso-margin-bottom-alt:auto; line-height:normal"><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">भदौ १५ गतेदेखि कार्यालय आउन छाडेका झाले यसबीच बेलाबेलामा फोन गरी कार्यालयको खबर के छ भनी कर्मचारीलाई सोध्ने गर्नुभएको छ । केही दिनअघि जनकपुरको विवाहपञ्चमी मेलाका लागि </span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black">ˆ</span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt; font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial;color:black">याक्समार्फत आएको निमन्त्रणापत्र पठाइदिन झाले फोन गर्नुभएको थियो । उपराष्ट्रपतिले चढ्ने किया र ल्यान्डक्रुजर गाडी अहिले बहादुरभवन प्राङ्गणमा रहेको ग्यारेजमा </span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black">'</span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt; font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial;color:black">आराम</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black">' </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt; font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial;color:black">गरिरहेका छन् । दैनिक उपयोग नभएर होला</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">गाडीमाथि धूलोको सहत बढ्दो छ । चालकहरूले बेलाबेलामा गाडी स्टार्ट र सफा गर्छन् ।</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="mso-margin-top-alt:auto;mso-margin-bottom-alt:auto; line-height:normal"><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">कार्यालयका सचिव नाथुप्रसाद चौधरी उपराष्ट्रपति हुँदा कार्यालयको रौनक नै अर्को हुने बताउनुहुन्छ । "उहाँ -उपराष्ट्रपति) हुँदा कहिले नेताहरू</span><span style="font-size:10.0pt; font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">कहिले मन्त्रीहरू</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt; font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial;color:black">कहिले उहाँका जिल्लाबासी</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">कहिले बालबालिका आउँथे</span><span style="font-size:10.0pt; font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">कार्यालयको रौनकै अर्को हुन्थ्यो"</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt; font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial;color:black">चौधरीले भन्नुभयो ।</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="mso-margin-top-alt:auto;mso-margin-bottom-alt:auto; line-height:normal"><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">उपराष्ट्रपति नहुँदा पनि दैनिक कार्यसम्पादनमा कर्मचारीहरूलाई कुनै असजिलो नभएको र काम पनि नरोकिएको उहाँले प्रस्ट्याउनुभयो ।</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-bidi-font-family:Mangal; color:black"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="mso-margin-top-alt:auto;mso-margin-bottom-alt:auto; line-height:normal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">"</span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">उपराष्ट्रपतिज्यू र उपराष्ट्रपतिको कार्यालयबीच दैनिक कामकाज नै रोकिने गरी </span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">'</span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">टाई अप</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">' </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial; color:black">नभएकाले कार्यालयको कार्य सञ्चालनमा कुनै बाधा परेको छैन"</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt; font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial;color:black">कार्यालयका कानुन उपसचिव सुशील कोइरालाले भन्नुभयो</span><span style="font-size:10.0pt;font-family: "Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black">, "</span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-hansi-font-family:Arial;color:black">तैपनि मनोवैज्ञानिक प्रभाव त परिहाल्छ</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif";mso-fareast-font-family: "Times New Roman";color:black">, </span><span lang="NE" style="font-size:10.0pt; font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-hansi-font-family:Arial;color:black">अभिभावक हुनु र नहुनुजस्तो ।"</span><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";color:black"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-29176010453373184382009-10-31T23:59:00.000-07:002009-11-01T00:00:22.057-07:00मनु पनि बेलायत गइछन्<p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Mangal, serif; font-size: 24px; line-height: 27px; ">मनु ठाडा पनि बेलायत गइछन् नि । नेपाल मगर विद्यार्थी संघका केन्द्रीय सदस्य नरेन्द्र थापाले सुनाउँदा पत्याइनँ । बेलायत गएकी हैनन होला । गएकी नै भए पनि घुम्न गएकी होलिन् । मैले तर्क गरेँ । सँगै रहेका साथी भोजविक्रम बुढामगरले पनि पत्याएनन् ।</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span lang="NE" style="font-size: 18.0pt;line-height:115%;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Calibri;mso-ascii-theme-font:minor-latin;mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;mso-bidi-font-family:Mangal;mso-bidi-theme-font: minor-bidi">करिब सात वर्षअघि धनकुटामा पहिलोपटक भेट हुँदा मनु ठाडा मगर विद्यार्थी संघको जिल्ला अध्यक्ष थिइन् । बीएड सकेर काठमाडौँ आउने तयारीसहित संघको नेतृत्व पनि हस्तान्तरण गर्दै थिइन् । एक सम्भावनायुक्त नेतृत्व थियो उनको । त्यसैले काठमाडौँ आउनु भएपछि मगर विद्यार्थी संघको केन्द्रीय समितिमा बस्न मैले अनुरोध पनि गरेको थिएँ भलै उनले स्वीकार गरिनन् । पढाइलाई नै अघि बढाउने उनको योजना थियो । योजना मुताबिक नै फटाफट डिग्री सकिन् पनि । यसबीचमा एसएनभी र मार्टिन चौतारीमा स्वतन्त्र अनुसन्धानका काम पनि गर्न भ्याइन् । </span><span style="font-size:18.0pt; line-height:115%"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span lang="NE" style="font-size: 18.0pt;line-height:115%;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Calibri;mso-ascii-theme-font:minor-latin;mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;mso-bidi-font-family:Mangal;mso-bidi-theme-font: minor-bidi">धनकुटाबाट निस्के हाम्रो विचार साप्ताहिककी सम्पादक पनि रहेकी उनी गत सात मेरै अध्यक्षतामा गठित मगर आमसन्चारकर्मी समाजकी कोषाध्यक्ष पनि थिइन् । पत्रपत्रिकामा उनका शोधमूलक खोजमूलक लेखहरु छापिन थालेका थिए । मगर समुदायका कार्यक्रमहरुमा बौद्धिक टिप्पणी पनि गर्न थालेकी थिइन् । मगर समुदायले उदाउँदो बौद्धिक व्यक्तित्वको सूचीमा उनलाई राख्न थालेको थियो । </span><span style="font-size:18.0pt;line-height:115%"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span lang="NE" style="font-size: 18.0pt;line-height:115%;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Calibri;mso-ascii-theme-font:minor-latin;mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;mso-bidi-font-family:Mangal;mso-bidi-theme-font: minor-bidi">मार्टिन चौतारीमा शोधमा संलग्न मित्र झकेन्द्र घर्तीमगरले मनु आइटी पढ्न स्टुडेन्ट भिसामा बेलायत गएको पुस्टि गरेपछि म हतप्रभ भएँ । बेलायत पुगेका विद्यार्थीको बेहाल भएका समाचारका अक्षरहरु पनि घुम्न थाले । सबैलाई त्यस्तो त नहोला तर किन किन एउटा सम्भावनाको पलायन ठानेँ । हुन त विदेशमा ज्ञान आर्जन गरेर देशमै काम गर्न पनि सकिन्छ गरेका पनि छन् । तर किन किन मनु बेलायत गएको समय अलि मिलेन कि जस्तो लागिरह्यो । अरु केही वर्ष नेपालमा उनले लिइरहेको गति निरन्तर गरेको भए उनलाई समाजलाई र देशलाई राम्रो हुन्थ्यो । </span><span style="font-size:18.0pt; line-height:115%"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span lang="NE" style="font-size: 18.0pt;line-height:115%;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Calibri;mso-ascii-theme-font:minor-latin;mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;mso-bidi-font-family:Mangal;mso-bidi-theme-font: minor-bidi">यस्ता कति सम्भावनाहरुको निर्यात भइरहेको छ यसदेशबाट दिनहुँ । आखिर यसमा जिम्मेवार शासन चलाउनेहरु त हुँदैहुन् हामी आफैँ पनि छौँ कि । जे होस् मनुलाई उज्वल भविस्यको शुभकामना ।।।।।।। </span><span style="font-size:18.0pt; line-height:115%"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span style="font-size:18.0pt; line-height:115%"><o:p> </o:p></span></p>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-12780234358398172322009-10-31T23:26:00.000-07:002009-10-31T23:29:24.522-07:00त्रिशुलमा उनिएको म<p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span lang="NE" style="font-size: 18.0pt;line-height:115%;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Calibri;mso-ascii-theme-font:minor-latin;mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;mso-bidi-font-family:Mangal;mso-bidi-theme-font: minor-bidi">आज आइतबार । मेरो घरमा माइला दाजुको विवाह छ ।बहिनी हिजो रात्री बस चढेर घर पुगिसकी । म भने पुल्चोकको डेरामा तीन तलामाथि बसेको छु त्रिशुलमा उनिएको ध्वजासरह भएर । </span><span style="font-size:18.0pt;line-height:115%"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span lang="NE" style="font-size: 18.0pt;line-height:115%;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Calibri;mso-ascii-theme-font:minor-latin;mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;mso-bidi-font-family:Mangal;mso-bidi-theme-font: minor-bidi">बहराइनबाट एक महिना लामो विदामा नेपाल आएका मेरा माइला दाजु मेरा दाजु मात्र होइनन् एक असल साथी पनि हुन् । उमेरले मभन्दा दुई वर्ष जेठा भए पनि कक्षा आठदेखि हामी पढाइमा पनि सँगै थियौँ । जेठा दाजुको माओवादी जनयुद्धमा लाग्दालाग्दै निधन भएपछि चौपट घरलाई हामी दुईभाइ भएर भरथेग गर्दै आएका छौँ एक अर्कासित सल्लाह गरेरै । एकले अर्काको विचार र योजनाको सम्मान गरेरै । </span><span style="font-size:18.0pt;line-height:115%"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span lang="NE" style="font-size: 18.0pt;line-height:115%;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Calibri;mso-ascii-theme-font:minor-latin;mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;mso-bidi-font-family:Mangal;mso-bidi-theme-font: minor-bidi">पछि साथी बनेका विभिन्न साथीहरुको जन्ती र भोज खान नचुकेको म आफ्नै दाजुको विवाहमा भने गयल भएको छु त्यो पनि आफ्नै मनोगत र आत्मगत कारणहरुले । आफ्नै फोस्रो आडम्बर र मनोमानीले । घरप्रतिको परिवारप्रतिको दाजुप्रतिको र समाजप्रतिको दायित्व बहन गर्न सकिनँ भन्ने गम्भीर पश्चातापले पिरोलिइरहेको छु । दुनियाँलाई लेखेर बोलेर भाषणा गरेर अर्ती उपदेश दिने म आफ्नै दम्भ अहङकार घमन्डका <span style="mso-spacerun:yes"> </span>कारण छियाछिया भएको छु ।</span><span style="font-size:18.0pt;line-height:115%"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span lang="NE" style="font-size: 18.0pt;line-height:115%;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Calibri;mso-ascii-theme-font:minor-latin;mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;mso-bidi-font-family:Mangal;mso-bidi-theme-font: minor-bidi">पश्चातापको आहालमा चोबलिइरहकै बेला अचानक आमाको फोन आउँछ मावली बाजे सिकिस्त बिरामी हुनुहुन्छ केही दिनदेखि । आवाज बन्द भएको छ रे । अनुहारको एक भाग बाहिरै देखिने गरी कालो भएको छ रे । मामालाई फोन गर्दिएस् है । आमाले भन्नुभयो । २०४२ सालका ताप्लेजुङ जिल्ला पन्चायतका जनपक्षीय उपसभापति महेन्द्र थापामगर मेरा जिबा कहिल्यै आफ्ना कुरामा विचलित थिएनन् । आफ्ना छोरा छोरीसित पनि उनले सम्झौता गरेनन् चाहे उनीहरु घरबाट निस्कीएरै किन नजाउन् । यस्ता कडा मान्छे पनि बिराम लागेपछि थलिएछन् गलेछन् । </span><span style="font-size:18.0pt;line-height:115%"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span lang="NE" style="font-size: 18.0pt;line-height:115%;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Calibri;mso-ascii-theme-font:minor-latin;mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;mso-bidi-font-family:Mangal;mso-bidi-theme-font: minor-bidi">तीन छोरा तीन छोरीका पिता मेरा जिबा उपचार नपाएरै अन्तिम दिन गनिरहेका छन् । धन हुनेको मन छैन मन हुनेको धन छैन । आफ्नै सन्तानहरु उनको अन्तिम संस्कार गर्न पर्खिरहेका जस्ता लाग्छन् । धिक्कार छ ती सन्तानहरुलाई । र मजस्ता नालायक नातिहरुलाई जस्ले केही वर्षदेखि थलिएका जिबाको उपचार गराउन सकेन । </span><span style="font-size:18.0pt;line-height:115%"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span lang="NE" style="font-size: 18.0pt;line-height:115%;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Calibri;mso-ascii-theme-font:minor-latin;mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;mso-bidi-font-family:Mangal;mso-bidi-theme-font: minor-bidi">आजै तनहुँ जानु थियो दिदीको जेठानी दिदी बित्नुभएको १३ दिने शुद्ध्याइँमा । घर परिवार सबैको कर थियो दाजुको विहेमा नआउने भए त्यता भए पनि जा न त । तर मलाई किन हो किन मन छैन । मन वेचैन छ । मैले आफ्नो सानो जिम्मेवारी पनि पूरा गर्न सकिरहेको छैन । परिवार समाज नातागोताबाट पर पर भागिरहेको आफ्नै छायाँ देख्छु । </span><span style="font-size:18.0pt;line-height:115%"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span lang="NE" style="font-size: 18.0pt;line-height:115%;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Calibri;mso-ascii-theme-font:minor-latin;mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;mso-bidi-font-family:Mangal;mso-bidi-theme-font: minor-bidi">साथीभाइको फोन आउँछ उठाउन मन छैन । अनलाइन भेटिन्छन् साथीभाइ आफन्तहरु । कुरा गर्न मन छैन । कुरा गर्न खोज्नेहरुलाई छिटोछिटो टाटो लगाउँछु । मीना होटलकी मीना दिदी आउँछिन् </span><span lang="NE" style="font-size:18.0pt;line-height: 115%;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family:Himalli;mso-hansi-font-family: Himalli;mso-bidi-font-family:Mangal;mso-bidi-theme-font:minor-bidi">–</span><span lang="NE" style="font-size:18.0pt;line-height:115%;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Calibri;mso-ascii-theme-font:minor-latin;mso-hansi-font-family: Calibri;mso-hansi-theme-font:minor-latin;mso-bidi-font-family:Mangal; mso-bidi-theme-font:minor-bidi"> भाइ भात खाने होइन । म आफैँ अवाक छु अमन छु । नेपालिपत्रबाट विज्ञान शर्माजी मेल पठाउनुहुन्छ </span><span lang="NE" style="font-size:18.0pt;line-height:115%;font-family:"Mangal","serif"; mso-ascii-font-family:Himalli;mso-hansi-font-family:Himalli;mso-bidi-font-family: Mangal;mso-bidi-theme-font:minor-bidi">–</span><span lang="NE" style="font-size: 18.0pt;line-height:115%;font-family:"Mangal","serif";mso-ascii-font-family: Calibri;mso-ascii-theme-font:minor-latin;mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;mso-bidi-font-family:Mangal;mso-bidi-theme-font: minor-bidi">स्टोरी आजै पठाइदिनुभए हुन्थ्यो । जवाफ दिन मन छैन। नियमित काममा जान खुट्टा लागेको छैन । ढोका बन्द गरेर सुत्न मन लागेको छ । सबैबाट केही क्षणलाइ भए पनि अलग भएर । के म दुनियाँबाट भाग्न सकुँला ।</span><span style="font-size:18.0pt; line-height:115%"><o:p></o:p></span></p>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-8000713095016806452009-10-11T22:31:00.000-07:002009-10-11T22:32:25.560-07:00जनजाति आन्दोलनलाई एकधक्का<div>लोकतान्त्रिक आन्दोलन २०६२ ६३ पछि सबैभन्दा बढी फस्टाएको आन्दोलन मधेसी आन्दोलन थियो भने त्यसपछिको पंक्तिमा पर्न आउँछ जनजाति आन्दोलन । अध्येताहरुले नेपालमा जनजातिहरुको संगठित विद्रोहको डेढसय वर्ष लामो इतिहास कोट्याए पनि उल्लेख्य उपलब्धि दिलाउन भने २०६२६३ कै आन्दोलन कुर्नुपर्यो । फलतः जनताले आफ्ना लागि आफैँले बनाउने भनिएको संविधान बनाउने ऐतिहासिक संविधानसभामा एकतिहाई जनजाति प्रतिनिधिको उपस्थिति छ । </div><div>संविधानसभामा मौजुद जनजाति सभासद्ले जनजातिका पक्षमा संविधान बनाउन के कस्ता भूमिका निर्वाह गर्लान् त्यो त हेर्न बाँकी नै छ । जनजाति सभासद्हरुको साझा फोरम बने पनि अहिले क्रियाशील नरहँदा आशा गर्ने ठाउँ त्यति छैन तर विभिन्न जातिले संविधानसभामा प्रतिनिधित्व गर्ने सभासद्हरु समेतको सहभागितामा खडा गरेका संयुक्त मोर्चाहरु सक्रिय रहिरहेका कारण निराश बन्न पर्ने स्थिति पनि छैन । </div><div>लखन थापाको संगठित विद्रोहसित जोडिने जनजाति आन्दोलनका उपलब्धि एकतिहाई सभासद् निर्वाचित हुनु मात्र होइन । त्यो त एउटा कडी मात्र हो । सरकारले सबै क्षेत्रमा जनजातिका लागि विशेष व्यवस्था गर्नु, राजनीतिक दल लगायत सबै संरचनामा जनजातिको प्रतिनिधित्व गराउन थालिनु निश्चय नै जनजाति आन्दोलनका जग बन्ने प्रक्रिया हो । जनजाति आन्दोलन स्थापित हुँदै जानु हो । भलै यो आन्दोलन जादूको छडीजस्तो निमेषभरमै वा १० महिनामा मानिस जन्मिने शास्वत जस्तै निश्चित समयपछि परिपक्व भएर भएको चाहिँ होइन । यस अवस्थासम्म आइपुग्नुका पछि विभिन्न पाटा र पक्षहरु छन् । ती मध्ये एक महत्वपूर्ण पक्ष हो गोरखा भूतपूर्व सैनिक समुदायको लगानी । </div><div>नेपालमा जनजाति आन्दोलनको थालनी मगर, गुरुंग, राई, लिम्बूबाट भएको पाइन्छ । यी चार जातले गोरखा पल्टनमा पनि नाम कमाएका छन् । पहिलो विश्वयुद्ध, दोस्रो विश्वयुद्ध लगायतका विभिन्न विभिषिकामा भाग लिएका, अंग्रेजको संगत गरेका, भारतको स्वतन्त्रता आन्दोलन देखेका, मलाया, ब्रुनाइ, इण्डोनेसिया लगायतका क्षेत्रमा आन्दोलन देखेका र भोगेका गोरखा सैनिकहरुले नेपालमा २००७ को प्रजातान्त्रिक आन्दोलनमा महत्वपूर्ण योगदान दिए । आन्दोलन सफल भएपछि यिनीहरुले विभिन्न जातिय संस्थाहरुको स्थापना गरे । भलै त्यतिबेला यी जातीय संगठनहरुको उद्देश्य राजनीतिक थिएन । त्यसो त आन्दोलनको उद्देश्य भनेको समयले निर्धारण गर्छ । </div><div>सात सालको परिवर्तनपछि समाजसुधारका नाममा खुलेका यी जातिय संगठनहरुको नेतृत्वमा पूर्व गोरखा सैनिकहरु नै थिए । गोरखाहरुमा त्यतिबेला दिभागमा चेतना थियो, हातमा पैसा थियो । लाहुरेहरुले भनेको गाउँलेले खान्थे । त्यसो त लाहुरेलाई ऋण पनि जति भन्यो त्यति दिने गाउँघरमा चलन नै थियो । नेपाल मगर संघको संस्थापक संगठन नेपाल लांघाली परिवार संघका संस्थापक अध्यक्ष डा. हर्षबहादुर बुडादेखि शुरु यो क्रम केही वर्षअघिसम्म जारी थियो । मगर संघमै क्याप्टेन यमबहादुर बुडाथोकी, किरात राई यायोख्यामा कूलबहादुर राई, सुनुवार समाजमा मेजर मानबहादुर सुनुवार, तमु बौद्ध सेवा समितिमा तोरणबहादुर गुरुंग त यसका केही प्रतिनिधि पात्र मात्र हुन् जसले जातीय संस्थाको नेतृत्व गरे । अहिले पनि लाहुर जाने संस्कार बोकेका प्राय जातिका जातीय संगठनमा गोरखा भूपूहरुको प्रतिनिधित्व छ । </div><div>त्यसो त गोरखा भर्तीको अर्को पक्ष गोरखा आन्दोलनका लागि उर्बर भूमि र नेता तयार गर्नु पनि हो । बाउ लाहुरे छादा पल्टनमै हुर्केर शिक्षा दीक्षा पाएकाहरु धेरैले जनजाति आन्दोलनको बागडोर सम्हाले र अहिले पनि सम्हाल्दै छन् । जनजाति आन्दोलनका सर्वमान्य व्यक्तित्व स्वर्गीय हर्क गुरुंग हुन् कि प्राध्यापक सन्तबहादुर गुरुंग, सुरेश आलेमगर हुन् कि डा. ओम गुरुंग सबैको व्यक्तित्वको जरा गोरखा भर्तीसितै गएर गाँसिन्छ । त्यसो त गोरखा भर्तीले नेपालको आदिवासी जनजाति आन्दोलनलाई पछाडि पारेको आरोप पनि लगाइन्छ । विगतमा लाखौँ र हज्जारौँको संख्यामा भर्ती लगिँदा त्यसो भएको थियो भन्ने आधार पनि बलियो होला तर वर्तमानमा दुईसयभन्दा कम मात्र लग्ने गरिएको अवस्थामा त्यो तर्क उचित देखिँदैन । </div><div>एनजीओ आइएनजीओ आउनुभन्दा अगाडि नेपालको जनजाति आन्दोलनको आर्थिक स्रोत लाहुरे समुदाय नै थियो । जुनसुकै कार्यक्रम गर्न चाहिले मामुली खर्चदेखि जातीय संगठनको घर बनाउनेसम्मको खर्चको दुईतिहाईभन्दा बढी स्रोत गोरखा भूतपूर्व सैनिकहरु नै हुन् । अहिले पो एनजीओ आइएनजीओले पैसा खन्याए र ? नत्र त आदिवासी जनजातिहरु सरकारी जागिरमा थिएनन् । बन्द व्यापार थिएन । जातीय संस्थाको दराज, कुर्सि किन्दिनेदेखि विधान, पर्चा छपाइदिने गोरखा भूतपूर्वहरु नै थिए । </div><div>बेलायत सरकारले गत अप्रिल २९ मा सबै गोरखा भूतपूर्व सैनिकहरुलाई बेलायतको आवासीय अधिकार दिने घोषणा गरेपछि त्यसको असर जनजाति आन्दोलनमा प्रत्यक्ष र परोक्ष रुपमा पर्ने देखिन्छ । एक त जातीय संस्थाको बागडोर सम्हालिरहेका, विभन्न पदमा रहेर काम गरिरहेका गोरखा भूतपूर्व सैनिकहरु प्रवासिँदा प्रत्यक्ष असर नै पर्नेछ । अर्कोतर्फ उनीहरुबाट प्राप्त हुने आर्थिक सहायता लगायतले जनजाति आन्दोलनलाई फेरि कमजोर बनाउने छ । बेलायत सरकारको नीतिबाट लाभ हासिल गर्ने करिब डेढलाख गोरखा र उनका परिवारजन्मध्ये दुईतिहाई आदिवासी जनजाति समुदायभित्रबाट पर्नेछन् । </div><div>तथापि बेलायत सरकारको नयाँ नीतिबाट जनजाति आन्दोलनमा पर्ने असरका बारेमा नेपाल आदिवासी जनजाति महासंघले गम्भीर रुपमा सोच्न जरुरी ठानेको देखिँदैन । शायद महासंघका वर्तमान अध्यक्ष लाहुर जाने संस्कार भएका जातिका नभएकाले हुनसक्छ । बेलैमा नसोच्ने हो भने जनजाति आन्दोलनलाई एकाएक झट्का पर्नसक्छ । त्यसो त गोरखा समुदायको पलायनले जनजाति आन्दोलन मात्र होइन सिंगो देशलाई आर्थिक र सामाजिक रुपमा गम्भीर असरहरु पर्ने पनि निश्चित छ । त्यतातर्फ पनि सबैले सोचून । </div><div><i>अमेरिकाको नेपाली खबरमा प्रकाशित</i></div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8501056451903638439.post-8261390423488909712009-10-11T22:11:00.001-07:002009-10-11T22:26:15.912-07:00कस्तो होला नेपालको नयाँ पहिचान ?<div><br /></div><div>संविधानसभाको संवैधानिक समितिले दशैाअघि राष्ट्रिय चिन्हहरुमाथि बहस शुरु गरेपछि विभिन्न पाटा र पक्षहरुबाट विभिन्न खाले प्रतिक्रियाहरु व्यक्त भइरहेका छन् । जनमतबाट अनुमोदित भएर नयाँ संविधान निर्माणको अधिकार पाएको संविधानसभाले शुरु गरेको यस बहसमा सकारात्मकभन्दा नकारात्मक पक्ष हाबी भइरहेको छ । राष्ट्रिय चिन्हरु आकाशका चन्द्रसूर्य जस्तै अपरिवर्तनीय र अटल हुन् भनेर बहसको मुखमा पट्टी बाँध्न खोजिँदैछ । अर्कोतिर संविधानसभाले गर्नुपर्ने काम नगरेर औचित्य नै नभएको विषयमा ध्यान केन्द्रीत गरेको आरोप पनि लगाउन थालिएको छ । </div><div>१० वर्षको सशस्त्र युद्ध, १९ दिने लोकतान्त्रिक आन्दोलन, आदिवासी जनजाति र मधेस आन्दोलनको उपलब्धिस्वरुप देशमा संविधानसभा प्राप्त भएको छ । विगतमा मुठ्ठीभर केही व्यक्तिहरुले जिम्मा लिएर बनाइने र राजाहरुबाट जनतालाई संविधान बक्स हुने गरेकोमा अहिले जननिर्वाचित प्रतिनिधिको हातबाट बल्ल लेख्न अवसर मिलेको छ । अर्को अर्थमा जनताले आफ्नो संविधान आफैँ लेख्ने अवसर हो यो । एकजुगमा एक दिन आउने संज्ञा दिइएको संविधानसभाले अहिले सोचे अनुरुप काम गर्न नसके पनि नयाँ संविधान लेखनको आफ्नो मूल लक्ष्यलाई तिलाञ्जलि दिइसकेको छैन । ढिलै सही नयाँ संविधान यात्रामा गति अगाडि बढाइरहेकै छ । विभिन्न समितिहरुले आफ्ना प्रतिवेदनहरु संविधानसभासमक्ष बुझाइरहेका छन्, कति छलफलका चरणमा छन् । संविधानसभालाई नयाँ संविधानमा राखिने जस्तोसुकै र जुनसुकै प्रावधानहरुका बारेमा छलफल चलाउन र निर्णय गर्न पूर्ण अधिकार छ । यसअघिका संविधानहरुमा जस्तो दरबार, राजा, राजपरिवार अहिले संविधानभन्दा माथि छैनन् सर्वाधिकार जनतामा छ । कुनै पनि विषयमा बहस छलफल नचलाउने भन्नेजस्ता अधिकारबन्देज संविधानसभालाई छैन । तर संविधानसभाले आफ्नो छलफल अगाडि बढाइरहँदा किन सकारात्मक विचारहरु आउन सकिरहेका छैनन् ? </div><div>नेपालका राष्ट्रिय चिन्हरु, राष्ट्रिय झण्डा, राष्ट्रिय जनावर, राष्ट्रिय पंक्षी, राष्ट्रिय रङ, राष्ट्रिय फूलले परिवर्तित अवस्थामा नेपालको प्रतिनिधित्व गर्न सकेका छन् कि छैनन् भन्ने विषय संवैधानिक समितिले अहिले उठाएको बहसको चूरो हो । नेपालले २०११ सालदेखि चन्द्र सूर्य अंकित तीन चोसे झण्डालाई राष्ट्रिय झण्डा, गाईलाई राष्ट्रिय जनावर, डाँफेलाई राष्ट्रिय पंक्षी, सिम्रिकलाई राष्ट्रिय रंग र लालीगुराँसलाई राष्ट्रिय फूल मान्दै आएको छ । यी चिन्हहरुको चयन कुनै लोकतान्त्रिक विधि वा जनताको जनमतबाट भन्दा पनि तत्कालीन राजा महेन्द्रको हुकुमबाट भएको इतिहास साक्षी छ । तीस वर्षे पञ्चायत र त्यसपछि पनि अपरिवर्तित रहेका ती चिन्हहरुप्रति लामो समयसम्म अपनाइएका कारण सर्वसाधारणको केही ध्यान खिचिएको हुनसक्छ तर जनमानसले आफ्नो मनमस्तिस्कबाट हटाउनै नसक्नेगरी अमिट छाप बनेर बसेका भने अवश्यै होइनन् । यदि त्यस्तो हुन्थ्यो भने अहिले ती चिन्हहरुलाई परिवर्तन गर्ने कि भनेर कसले हिम्मत गर्थ्यो ? आखिर जनता चिढ्याउन त कुन राजनीतिक पार्टी चाहन्छ र ? </div><div>यी चिन्हहरुलाई राष्ट्रिय चिन्ह बनाउन विगतमा जसले सल्लाह र दबाब दिएका थिए त्यही समुदाय र शक्ति अहिले राष्ट्रिय चिन्ह परिवर्तनको बहसलाई निरर्थक र बेतुकको बनाउन खोज्दैछ । आफूलाई संस्कृतिविद्, इतिहासविद्, राष्ट्रप्रेमी भनाउन रुचाउनेहरु जो पशुपतिमा भारतीय पुजारी हुनुपर्छ भनेर चिच्याउँछन् तिनीहरु नै अहिले यस बहसलाई राष्ट्रिय चिन्ह फेर्नु भनेको बाउआमा फेर्नुसरह हो’ देश टुक्रयाउने खेल हो’ भनेर कुर्लिरहेका छन् । २३८ वर्षदेखि जग हालेर प्रत्यक्ष शासनसत्तामा बसेको राजतन्त्रको समाप्तिमा मुलुकका केही प्रक्रियामा गडबडी आउनसक्ने भनेर आवाज निकाल्न नसक्नेहरुले करिब ५० यता कागजमा स्थापित आवाजविहीन र निर्जीव यी चिन्हहरु फेर्दा देशै विखण्डन हुने तर्क गर्नु पनि आफैामा हाँस्यास्पद छ । </div><div>वास्तवमा यी चिन्हहरुको बहसलाई दुई तरिकाले उठाइएको देखिन्छ । पहिलो कारण हो राष्ट्रिय चिन्ह परिवर्तनको बहस एकीकृत नेकपा -माओवादी) बाट थालनी गरिनु । संविधानसभा निर्वाचनबाट सबैभन्दा ठूलो राजनीतिक दल भए पछि नै माओवादीप्रति अन्य प्रतिस्पर्धी राजनीतिक दलहरु आत्तिएका छन् र एकोहोरो खनिएका छन् । माओवादीको एजेण्डा पारित भएमा आफूहरु जनताबाट विस्थापित हुने डरले अन्य राजनीतिक पार्टीहरु बरु पुराना कुरालाई हुबहु र यथावत राख्न तयार छन् तर केही कुरा पनि परिवर्तन गर्न चाहँदैनन् । चाहे त्यो पशुपतिमा नयाँ पुजारी नियुक्तिको कुरा होस् या न्यायाधीशहरुको नियुक्तिको कुरा होस् । त्यसकारण राष्ट्रिय चिन्हहरु परिवर्तनको विषय माओवादीले उठाएकै कारण यो बहसलाई नकारात्मक कोणबाट हेरिँदैछ । र, चर्को राष्ट्रवादको पगरी लगाइदिएर चर्काउन खोजिँदैछ । काँग्रेस, एमालेले यो विषय उठाएको भए पनि यो विषयलाई बहसभन्दा विवाद बनाइँदैनथ्यो । </div><div>दोस्रो, नेपालको परिवर्तनतर्फको यात्रालाई विश्वभरका हिन्दू अतिवादीहरुले रोक्न खोजिरहेका छन् चाहे त्यो पशुपतिमा नेपाली पुजारी राख्ने विषयमा होस् या धर्मनिरपेक्ष मुलुक घोषणा गर्ने क्रममा होस् । धर्मनिरपेक्ष मुलुक घोषणा गर्नबाट रोक्न उनीहरु असफल भए पनि पशुपतिमा भारतीय पुजारी राखिराख्न भने उनीहरु सफल भएका छन् । शायद जनआन्दोलन लगत्तै धर्मनिरपेक्ष मुलुक घोषणा नगरिएको भए अहिले नेपाललाई धर्मनिरपेक्ष बनाउन सम्भव थिएन र, जनआन्दोलन लगत्तै पशुपतिमा नेपाली पुजारी राख्ने निर्णय गरिएको भए त्यसलाई कसैले रोक्नसक्ने थिएन । जनआन्दोलनका बेला सिथिल हुने र अहिले समय बित्दै जाँदा संगठित हुने त्यो शक्तिको सम्बन्ध प्रत्यक्षरुपमा दरबारसित गाँसिएको छ । तिनै दरबारियाहरु अहिले अनेक वेशमा विरोधी श्वर लिएर प्रकट भइरहेका छन् । राजनीतिक दलहरुबीचको बेमेललाई हतियार बनाएर फाइदा लुट्न पनि सक्षम भइरहेका छन् । </div><div>देशभित्रका राष्ट्रवादी हिन्दूहरु अन्यायमा परिरहेका छन् र विदेशीको इशारामा चल्ने कथित हिन्दूहरुको नै बोलबाला बढिरहेको छ । अहिले राष्ट्रिय चिन्हको बहसमा पनि तिनै विदेशी हिन्दूहरु अगाडि आएका छन् । नेपाललाई हिन्दू अधिराज्य बनाउन नसके पनि राष्ट्रिय चिन्हहरुमा हिन्दूत्व कायम राख्न खोजिरहेका छन् । राष्ट्रिय चिन्हले कुनै न कुनैरुपमा हिन्दू धर्मको पहिचान बोकिरहोस् भन्ने चाहन्छन् । राष्ट्रिय चिन्हले विश्वसामू मुलुकको एकता र पहिचान बोक्नुपर्छ । तर हिन्दू अतिवादीहरु यी चिन्हले केवल हिन्दू धर्मको पहिचान बोके पुग्छ भन्ठान्छन् । होइन भने मुलुक धर्म निरपेक्ष भइसकेपछि गाईलाई राष्ट्रिय जनावर तोकिइरहनुपर्ने कारण के छ ? सिम्रिकलाई राष्ट्रिय रङ मानिरहनुपर्ने कारण के छ ? दुधालु, गुनिलो मात्र कारणले गाईलाई राष्ट्रिय जनावर मान्ने हो भने गाईभन्दा गुनिलो र धेरै दुध दिने धेरै जनावरहरु छन् तिनीहरुलाई मानिनुपर्ने होइन र ?</div><div>विश्वका प्राय सबै देशले आफ्नो देशमा पाइने दुर्लभ जनावरलाई राष्ट्रिय जनावर, दुर्लभ पन्छीलाई राष्ट्रिय पन्छी, दुर्लभ बनस्पतिलाई राष्ट्रिय फूल मान्ने गरेका छन् । प्राकृतिक विविधताले भरिपूर्ण हाम्रो देश नेपालमा पनि अन्यत्र नपाइने धेरै यस्ता विशेषताहरु छन् जसले नेपाललाई विश्वसामू चिनाइरहेका छन् । हामीसित विश्वमा दुर्लभ एकसिँगे गैँडा छ, नेपालमा मात्र पाइने चरा काँडे भ्याकुर छ, वनस्पतिहरु फूलहरु त नेपालमा मात्र पाइने कति छन् कति ? यदि ती मौलिक र दुर्लभ हाम्रा सम्पत्तिलाई राष्ट्रिय चिन्ह बनाउन सकियो भने नेपालको पहिचान त हुने नै भयो ती सम्पत्तिको संरक्षण र सम्बर्द्धन पनि हुनसक्ने थियो । दुर्लभ वस्तुहरुलाई नियाल्न, अध्ययन गर्न चाहनेहरुका कारण नेपालको आर्थिक उपार्जनमा पनि सहयोग नै मिल्ने थियो । तर विरोध सुन्नपर्छ भनेर मनमा लागेको कुरा पनि व्यक्त गर्न नसक्ने प्रवृत्तिका नेपालीहरुले नयाँ राष्ट्रिय पहिचानलाई स्थापित गराउन सक्लान् ? </div><div><i>मलेसियाको नेपाली खबरमा प्रकाशित</i></div>Nareshhttp://www.blogger.com/profile/01067977573457549814noreply@blogger.com0