अस्ताए गोरखाहरुका धरोहर

बिहीबार बिहान ३ बजेको हुँदो हो । म निन्द्रामै छु । फोन भ्यार्रभ्यार्र बज्यो । खासै वास्ता गरिनँ । लगालगत तीनचोटी बजेपछि पक्कै कसैले अभर परेर गरेको हुनुपर्छ भन्ठानेर फोन उठाएँ । ुनरेशजी म अर्जुन बोलेकोु भन्नासाथ फोन काटियो । ुको अर्जुनु ठम्याउन नपाउँदै फेरि फोन बज्यो । ुनरेशजी म अर्जुन यहाँ गाउँमा बाबा बित्नुभयो त्यही खबर गरुँ भनेर फोन गरेकोु उताबाट आवाज आयो । आँखा खुलेपनि अर्धनिन्द्रामै रहेको मेरो दिमागले सोच्यो पंक्तिकारकै पिताजी बित्नुभएछ । त्यसैले पुर्नपुष्टिका लागि फेरि सोधेँ ुको बोल्नुभयो रे ु ुम अर्जुन चिन्नुभएन ु आफू प्रष्ट नभए पनि वक्ताले तीनपटक आफू अर्जुन भएको बताइसकेको थियो । अझै सोचिरहेछु - पिताजी मेरै बित्नुभएको हो । बुढ्यौलीबाहेक बिरामी भएको खबरसमेत नपाएकोले मैले सोधेँ ूबिमार चाहिँ के थियो ू उताबाट उत्तर आयो ूखास केही थिएन । यहाँ तिब्ल्याङमा आएर बित्नुभयो । पूजा लगाउने इच्छा थियो त्यो पनि लगायौँ पाहुनाहरुसित पनि मज्जाले बोल्नुभयो । खाना पनि राम्रै खानुभयो । राति अचानक असजिलो भयो र बित्नुभयो ।ू

ुतिब्ल्याङु भनेपछि बल्ल प्रष्ट भएँ । मेरा बा होइनरहेछन् । किनकि गाउँ वरपर तिब्ल्याङ कतै छैन । ुउहाँको नाममा स्कुल बन्दैछु भन्ने वक्ताको भनाइपछि चाहिँ खुलस्तै भएँ ुमेरा बा बितेका होइन रहेछन् । मेरा गरिब पिताजीको नाममा कहाँ स्कुल बन्नु ु अनि पो थाहा भो हामी सबैका अभिभावक भिसी तुलबहादुर पुन बित्नुभएको रहेछ । अनि उहाँका जेठा छोरा मित्र अर्जुन पुनले मलाई खबर गर्नुभएको रहेछ । समाचारका लागि आवश्यक सबै सूचना टिपेपछि अर्जुनले मसित बिदा मागे र अनुरोध गरे सबैतिर खबर गरिदिनुहोला ।

मोवाइलबाट विभिन्न तप्काका महानुभावहरुलाई सबैभन्दा पहिला एसएमएस गरेँ । नेपालमा एबीसी टिभीका चिफ रिपोर्टर मित्र डण्ड गुरुङलाई फोन गरेर ब्रेकिङ न्युज हाल्न भनेँ । त्यसपछि कम्प्युटर खोलेर एक ग्लास तातोपानी घटघट पारेँ । नेपालमा नागरिकन्युज र अनलाइन खबरका साथीहरु अनलाइन रोहछन् समाचार हाल्दिनु है भन्ने अनुरोध गरेँ । प्रवासमा अनलाइन चलाउने विश्वासदिप तिगेला र गोरखा भूतपूर्व सैनिक संघगेसो मा काम गर्दाका मित्र प्रकाश रानाले पनि समाचार हालिदिए । नभन्दै नेपालमा सबैतिर चासो हुन थाल्यो अनलाइनमा आएका साथीहरुले पनि फेसबुकमा स्टाटस राख्न थाले । लाइक गर्न थाले । एसएमएस पठाएका युकेका मित्रहरुले पनि फोन गर्न थाले केहीले एसएमएस गर्न थाले म भने सबैलाई एकाबिहानै दुःखको खबर सुनाउँदै ब्यूँझाएर बिहान साढे ६ सुतेँ ।