हराएकी मेरी दिदी

'कलियुगमा पनि भगवान भेटिँदा र'छन्' धर्ममा भन्दा कर्ममा विश्वास गर्ने मलाई कसैले भगवानको दर्जा दिलायो  । आफैँलाई विश्वास नभएको कलियुगे भगवानको पगरी थाम्न धौ भयो । 

संकटकालको एकदिन म बुटवलबाट काठमाडौँ आइरहेको थिएँ । सुरक्षाकर्मीको कर्मकाण्डबाट मुक्ति पाउँदै कलंकी छिर्दा घडीको सुईले रातको साढेआठ टेकिसकेको थियो । हिउँदको दिन औँशीको पक्ष । अनि त के चाहियो चारैतिर निस्पट्ट अँधेरो । हतारहतार माइक्रोबाट ओर्लेर ट्याक्सी रोक्दै थिएँ । माइक्रोभित्र माइक्रो कर्मचारी र एक नारीबीच आवाज सुनियो - 

'यति राति म कहाँ जानु ? मलाई जसरी भए पनि पुर्‍याइदिनुस्'

'हाम्रो ग्यारेज बालाजु हो त्यहाँभन्दा त लैजान सक्दैनौँ'

'तपाईहरले छ बजे काठमाडौँ पुर्‍याउँछौँ भन्नुभा हैन यति राति ल्याइदिने ? मलाई केही था छैन, म कहाँ जाने ?'

'के गर्ने दिदी हामीले गर्दा ढिलो भाको होइन, समय नै यस्तो छ' 

एक मिनेटभित्रैमा सुनिएको यो सम्वादले मलाई घोरिन बाध्य बनायो । महिलालाई गन्तव्यमा पुग्न समस्या छ बुझ्न मलाई गाह्रो भएन । अनिश्चित यात्राको उद्देश्य बोकेर माइक्रोबाट ओर्लेकी महिलालाई नजिकै गएर भनेँ - 'यदि असजिलो लाग्दैन भने म पुर्‍याइदिन्छु तपाईलाई ।' शिरदेखि पाउसम्म नियालेर उनले मेरो प्रस्ताव स्वीकारिन् । कलंकीबाट पाटन मेरो निवाससम्म ट्याक्सीमा र त्यसपछि थोत्रो हिरोहोण्डामा राखेर उनलाई काँडाघारी बहिनीकहाँ पुर्‍याइदिएँ । दिदीबहिनीसित बसेर लामै कुराकानी भयो । नवलपरासी, कावासोतीकी ती दिदी थिइन् शान्ति गुरुङ । सौन्दर्य व्यवसायी संघ जिल्ला समितिकी पदाधिकारी उनको कावासोतीमा सौन्दर्य ब्यूटी पार्लर थियो । 

केही महिनापछि मगर महिला संघको महाधिवेसनमा भाग लिन कावासोती जाँदा उनैको सत्कारमा हामी छ भाइ बसेका थियौँ । र, साँझमा पानीसरी सुक्र्याएको कोदोको रक्सि सम्झँदा अझै मुखबाट पानी आउँछ । फोन सम्पर्क र भेटघाटले हामी थोरै समयमै नजिकिएका थियौँ । 

धेरै समयपछि कुनै दिन दिदीले फोन गरिन् र भनिन् - 'भाइ मैले त कावासोती छाडेँ । संकटकालको बेला गाउँमा आइमाइ केटाकेटी मात्र बस्न सास्ती भयो ।' चार बहिनी छोरी र एक छोराकी अभिभावक थिइन् ती दिदी । र, श्रीमान् वैदेशिक रोजगारीमा पुगेका थिए इराक -जसलाई दिदी माइला भनि सम्बोधन गर्थिन्) । कावासोतीमा राम्रैगरी जमेकी दिदीको परिवारको दुर्दशा बस किनेपछि शुरु भएको थियो । ंनाम बस भए पनि उनको परिवारलाई भने बसले उठिबास लगाएको थियो । काठमाडौँ-दाङ गुड्ने बसले कुनैदिन दाङमा एक बटुवालाई ठक्कर दियो । घाइते बटुवालाई हतियार बनाएर प्रहरीले कहिले एक लाख, एकमहिना पछि डेढलाख गर्दै बस बेच्ने मात्र बनाएन उल्टो घर नै बन्धकी राख्नपर्ने बनायो । त्यही रिन तिर्न माइला धसिए इराक । 

दिदी सीतापाइला चोकमा कोठा लिएर काठमाडौँमा बस्न थालिन् । एकपटक कोठामा बोलाएर उनले एसएलसी दिन लागेकी छोरीको स्कुल स्थानान्तर हुन नसकेको समस्या सुनाएकी थिइन् । र, उनले दिएकी थिइन् मेरो मोबाइलको नम्बर पनि । कार्यब्यस्तताले केही समय टेलिफोन सम्पर्क हुन सकेन । करिब तीन महिनापछि फोन गर्दा सो मोबाइल सेवामा नरहेको जानकारी पाइयो । तिनी बसेको घर जाँदा पत्तो लाग्यो एक महिना पहिले नै तिनी सरिसकेकी । सरेको इलाका कहाँ कसैले प्रष्ट भन्न सकेनन् । कसैले कलंकी भने कसैले कोटेश्वर । शायद तिनले पनि मेरो नम्बर हराइन् क्यारे । बीचबाटोमा भेटिएकी मेरी दिदी बीचबाटोमै हराइन् । कोही मित्रलाई ती दिदीको जानकारी भए र भेटाइदिएमा म पनि भगवान मान्ने थिएँ ।