कोही छ एक छाक भात खुवाउने

२०६० सालमा बहिनी इन्दिरा काठमाडौ आएपछि मलाई धेरै कुराको टण्टा गर्नु परेन । खासगरी घरको कुनै काम मैले हेर्नु परेन । साझ ६ बजे घर आइपुग्दा होस् या राति १२ बजे तात्तातो भात खान पाइन्थ्यो । साउनको झरी होस् या माघको ठण्डी सबै मौसममा सफा कपडा लगाउन पाइन्थ्यो । आदेश गरेकै भरमा मन लागेको कुरा सामू हाजीर हुन्थ्यो । घरको काममा उनले कुनै सिकायत गर्ने ठाउ दिएकी थिइनन् । त्यसैको प्रतिफल मेरो वजन बढेर ६५ किलो पुगेको ।
मैले बहिनीको धेरै माग पूरा गरेजस्तो लाग्छ । थोरै तर महत्वपूर्ण् केही माग भने पूरा गर्न सकेको थिइनँ । त्यसमा मलाई ग्लानी छ । म बहिनीको पढाइ र व्यक्तित्व विकासको गतिप्रति सन्तुष्ट थिइनँ । म चाहन्थेँ बहिनीले राम्रोसित डिग्रीसम्म पढोस् अनिमात्र जागिर खाओस् । बहिनी चाहन्थिन् म मात्र कति घरमा बसिरहने, सानोतिनो केही काम गर्दै पढन पाए दाइलाई पनि धेरै भार नपर्ने आफूलाई चाहिने खर्च पनि मागिरहनु नपर्ने । यहीनेर भएका थियौँ हामी नदीका दुइ किनारा । म अर्ती दिदै जान्थेँ बहिनी अटेर गर्दै जान्थिन् दिन यसरी नै गुज्रदै थियो ।
शुक्रबार बिहान अचानक बहिनीले भनिन् दाइ म केही दिनको लागि घर जाँदैछु । यो उनले निर्णय सुनाएकी थिइन् कि अनुमति मागेकी पत्तो पाइन । मेरो एउटा बुझाई छ कसैले कसैसित केही चीज माग्छ भने पाउँछु भन्ने अपेक्षा गरेरै मागेको हुन्छ । पाउँदिन भन्दाभन्दै किन माग्थ्यो र । दाइको हैसियतले केही लवज लेक्चर दिए पनि मैले उनलाई रोक्नु ठीक ठानिन । उनी गइन् ।
साँझ करिब ७ बजे नै म घर फर्किसकेको थिए । बिजुली थिएन । मैनबत्तीको उज्यालोमा मास्टर मित्रसेन बारेका सामग्री पढ्दै समय कटाएँ । ८.१५ मा बिजुली फर्कियो । खानेकुराको चिन्ता पनि थपियो । राइसकुकरमा भात र प्रेसर कुकरमा दाल बसाए । तरकारीको झण्झण्टतिर आज नलाग्ने निर्णय मनले एकमतले गर्यो । केहीबेरमै प्रेसर कुकरले सिठ्ठी हान्यो तर राइसकुकर भने मौन छ । अजीव लाग्यो । प्रतिक्रियाविहीन राइसकुकरको बटन त कुकमा सार्नै बिर्सिएछ । थुक्क मेरो बुद्धि ॥ आफैले पकाएको खाना नमीठो भए पनि मिहिनेत सम्झेर मीठो लाग्यो । पुसको ठिहीमा भाँडा माझ्ने साहस जुटाउन भने निक्कै गाह्रो पर्यो ।
शनिबार बिहान बेडमा चिया र पत्रिका आएन । कारणा बहिनी थिइनन् । उठेँ, पत्रिका ल्याए । खाँचो थियो चियाको । कफी खाने मन भयो । बिरानो भइसकेको भान्सामा पसियो । तपेसमा पानी बसाइसकेको थिएँ। खोजी भयो चिनी र कफीको । छापा मार्दा चिनी फेला पर्यो तर कफीको रित्तो भाँडो मात्र । दौडेँ पसलतिर । फर्केर आउँदा पनि पानी उम्लेको नपाउँदा आश्चर्य लाग्यो । उम्लने बेला हुँदै होला भनेर धैर्य गरेँ । त्यसपछि पनि नउम्लँदा आँखा च्यातेर तपेस नियालेँ फेदतिर रातो हुँदै थियो । बल्ल निश्चित भयो पानी सुकेर भाँडा मात्र रन्कँदै रहेछ । आफ्नो कमन सेन्स देखेर आफैँलाई टीठ लाग्यो ।
बिहान प्राय म खाना खादिनँ । त्यसैले कुनै अफ्ठेरो परेन । साँझमा घरमा भात पकाउने मनसाय सहित ६ बजे नै फर्के । बाटोमा बहिनी उपमा श्रेष्ठ भेटिइन् । उनले आज साँझ भात खुवाउछु दाइ भनिन् । ढुंगा खोज्दा द्यौता मिल्यो । उपमा बहिनीले मलाई भात मात्र खुवाइनन् तेस्रो नेत्र पनि खुलाइदिइन् । त्यसैले अब म ती इष्टमित्र जसले मलाई एक छाक भात खुवाउछन् तिनीहरुको सूची तयार गर्दैछु ।